Ben iki sene beraber yaşadım. Evimi ayıralı 1 hafta oldu. 2 senelik evliyim. Yani rahat neymis, nefes neymis yeni anladım. Bende senin gibi yapılana edilene ses çıkarmadım. Kayinbabam dedikodumu ederdi, kocamın arkasından atardı. Her seye bir laf bulurdu ( sanırsın kaynanam o ). Yinede sesimi çıkarmadım. Ama son senenin bi 5 6 ayında lafımı çekmemeye başladım. Zaten adım iyi olmadı hiç varsın bundan sonra da kötü gelin olsun dedim. Kendimi çekmedim. Hiç de pişman değilim. Tek pişmanlığım evliliğimin ilk yıllarında salak gibi her şeye tamam tamam tamam demem. Varsın adın kötü olsun. Sen uzulecegine onlar üzülsün lafını çekme. Zararın neresinden dönersen kâr. Böyle devam edersen de şöyle olur.
Artık kendi kendine konuşmaya, olaylara yorum yapmaya , kafanda senaryo kurmaya başlarsın.
Sinirini içine atar, kendi kendini yersin , Allah korusun bu da bir hastalık olarak sana geri döner.
Bir süre sonra kafanda kendinle konuşa konuşa, acaba böyle bişey oldu muuu yoksa ben kendi kendime mi öyle düşündüm ikilemine düşersin.
Kafanda sürekli onlar olur, yaşadığından birşey anlamazsin.
( Bunlar benim yaşadıklarım, az çok sana da böyle olur. )
Benim parmaklarım seyirmeye başlamıştı sinirimi içime ata ata.
Ama artık yeter dedim.
Eşime de dedim. Ben psikolok psikolok gezemen bu yaşımda ( asagilamiyorum yanlış anlamayın.)
Ağır haplar kullanıp kendimi mal edip dolanamam dedim. Yettti artık sabrım bu kadarmış dedim. Tabi eşim de çok şükür ki neyin ne olduğunu biliyordu ama taksitleri olduğundan ötürü evi ayiramiyordu. Yine bitmedi ama ayırdık . Şuan hiç kimseyi umursamiyorum. Kendimi olduğunca ezdirmiyorum. Kimse senin canından kıymetli değil. Lafımı çekmiyorum. Kendilerini mükemmel sanıyolar karaktersizler. Öyle hafifim ki. Şuan sadece kira ve fatura derdim var. Allaha şükür kendi evimin derdindeyim. Sende kurtulursun kafanda inşallah.
Ha bide bileziklerimi almaya çalışıyorum. Takilanlardan ümidi kestim artık. Bileziğimi verin yeter dedim. Sanki borç istiyomusum gibi davraniyolar. Ama onunda zamanı gelecek..