Merhaba hanımlar. Sizlerle uzun bir süredir uğraştığım bir problemi paylaşmak istiyorum. Paylaşmakta ki amacım acaba benim gibi bir problem yaşamış olanlarınız var mı? Ya da bu durumu objektif olarak nasıl değerlendirsiniz, kendinizi benim yerime koyduğunuzda nasıl değerlendirirsiniz. Bir kac senedir esimin Akademik isleri dolayisiyla yurtdisindayiz. Düşün ki aynı ülkede bile değilim, bu insanlar ordan buraya bizim hayatımızı karıştırıyor. Konu Kısaca; Eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Üniversite yıllarından beri arkadaşlığımız oldu. Annesi başından beri beni sevmediğini hissettirdi. Eşimle ailesinin ilişkisinin çok yakın olmamasına bilmeme rağmen bu durumu istismar etmedim. Aksine bana karşı tavrına rağmen saygıda kusur etmedim. Onlarda budurumdan çok hoşnutlardı. Sürekli arayıp soran, davet eden, özel günlerini atlamayan, Kısacası kendilerini fazlasıyla değerlihissettiren bir gelinleri vardı. Tabii evliliğimin ilk zamanlarında böyleydi.Evlenirken herseyi kendimiz yaptik. Daha cok benim ailemin destegi oldu. Onlar borcumuz var diyip Bize destek olamayacaklarını söylediler. İlk çocuğumukucağıma aldıktan sonra bu insanların ne maddi ne manevi yanımızda olmamaları, yaşadığımız problemler karşısındaki duyarsızlıklarıyla onlardan ister istemez çok soğudum. Tavırları beni çok kırdı. Yanlış anlaşılmasın derdim para pul değil. Ama en azından manevi destek yeterdi. Uzerine vazife olmayan işlere sürekli burnunu sokan bir kaynanam ve lafini sözünü bilmez her konuda kendilerini otorite zanneden kocası. Sürekli akıl veren insanlar. Ben de maalesef artık tahammül sınırları kalmadı. Birkaç kez kendilerini uyardım. Haddini aşmaması konusunda. Bu yüzden birçok kez tartışma yaşadık. Dolayısıyla ben bu sürekli akıl verme modundan hoşlanmadığımı defalarca hem dolaylı hem en açık şekilde ikisine de söyledim. Eşimin ve çocuğumun hatrına tekrar barışttım. gelelim probleme. Eşimle yurtdışındayız birkaç senedir. İkinci çocuk planımız vardı ama ben cesaretedemiyordum. Eşim çok yoğun çalışıyor ve ben ilk çocuğumu çok yalnız ve zorluklarla büyüttüm. Neyse hamile kaldım. Ama hamile olduğumu öğrenince paniğekapıldım. Maddi manevi kaygılar. Ülkemizin malum durumu. Kayınvalideme ve anneme de hamile olduğumu söylemiştim. Sonra kayınvalidem beni aradığında pişman olduğumu belki aldırabileceğimi söyledim. Ama sonra belki bunun hormonal bir durum olduğunu bu duygunun geçeceğini desöyledim. Bana bunu annen biliyor mu diye sordu. Ben de böyle bir karar alırsam söylemeyeceğimi. Çünkü benim annem yaşlı bir kadın ve hasta. Kayınvalide gibi genç değil. Üstelikte dindar. Yani birşey olsa burdan benim ülkeye dönmem çok zaman alıyor. Hal böyleyken, Böyle bir kararı anlamayacağını ve onu çok üzeceğini ve söylemeyeceğimi anlattım. Velhasıl gerekçelerimi kendisine söyledim kendisini de söylememesi konusunda uyardım.Olurmu canım ne münasebet dedi. Ve kendiside böyle bir karar karşısında üzüleceğini söyledi ama karar sizin dedi.Neyse ertesi gün bu duygu geçti. Buradaki Türk ve yabancı arkadaşlarım bunun çok normal olduğunun ikinci çocukta kendilerinin de böyle bir ikilem yaşadığınıanlatıp beni cesaretlendirdiler. Ben de kayınvalideye üzülmesin diye mesaj attım. Bu duygunun geçtiğini zaten ben bebeğime kıyamam diye. Geçen sene kurban bayramıarefesiydi. Annem aradı. Başladı ağlamaya çocuğu aldıracakmışsın diye. Ben de her nekadar cevabını bilsem de bunu nereden duydun diye sordum. O da kayınvaliden söyledi dedi. Çok öfkelendim. Annem benisakinleştirmeye çalıştı. Kadını aradım ulaşamadım. Msj attım. Ne hakla benimseninle paylaştığım bu durumu söylememen gerektiğini bile bile anneme söylersin? Senne kafalar empatiden yoksun bir insansın.Hep aynı densizlik pes! Diye. Sonra bu insanlar bize Bayram için gidiyorlar. Bizimkiler el üstünde tutuyor. Sonra bukadın sizi internetten görüştüreyim diye tlfonınu açıyor. Annem saat farkı dolayısıyla onlar uyuyordur desede açıyor. Benim gönderdiğim msjı okuyor. Ve daha önce yine ona kızdığım ta bir sene önceki msjları saklamış onları da okuyor. Sonra başlıyor arkamdan benim evimde benim aileme benim hakkımda saydırmaya. Senin kızınşöyle saygısız böyle bilmem ne. Ben ona kızıp onlarda değilde arkadaşımda kalmama istinaden, evli barklı kadın orda burda kalıyor yakışmıyor falan neler neler. Kibenim eşim benimle kaldı. Ailesini de öncesinde defalarca uyardı burnunuzu sokmayın diye ama.. Neyse bunlar bizdenayrılınca bizimkiler birbirine giriyor. Babam anneme kızıyor niye kadının söyledi şeyibana söyledi diye. Ben bunların yaptığı buseviyesizlikten sonra çıldırdım. Hayır benorda olsam yüz yüzeyken yapılsa o kadarkızmam. Sinsi sinsi yüzüme gülüp arkamdan msjları saklayıp bunlarıyapmanın planlarını kurmuş. Bu bi insana bel altı vurmaktır, düşmanlıktır. Beni beğenmeyebilirsin, beğenmiyorsan mesafekoyarsın. Evine gidip kalbini bir gün kırmamış insanlara evladı hakkında bunları söylemek, o kadıncağızı kocasının yanında zor duruma düşürmek.. ben bunlardıöğrenince benimle ne de çocuğumla bir ilişkiniz kalmadı dedim. Sonra bu kadına neden böyle bir çirkinlik yaptığını sordum.İlk önce oğlu kızınca ona ben annesine böyle bir şey söylemedim kulağı iyi duymadığı için yanlış anlamıştır dedi. Sonra ben aradımbana tlfonfa bana Benim oğlum mutsuz sen onu mutsuz ediyorsun ailesine böyledavranılmasından mutsuz diye bağırmaya başladı. Eşime bunu söyledim. O da annesine kimin kimle mutlu olduğuna siz mi karar veriyorsunuz dedi. Üzerinize vazife olmayan işlere kalkıştınız dedi. Siz o kızın sayesinde aile oldunuz ama o kız sizinsorumsuzluklarınızdan çok yara aldı dedi. Kadın Bana da anneme böyle bişey söylemediğini yanlış anladığını söyledi. Sonra Facebook tan annenizin içininısınmadığı insanlardan uzak durun anneler bilirler yada edepsiz insan vs gibi paylaşımlarını gördüm. Ve anladım ki. Bukadın çoktan başka hesaplara girmiş. Bilirsiniz sosyal medyada özlü söz paylaşıp kendini ulvi bir kişi gösterme çabasındailginç bir güruh var. Bu kadının ne zaman bisıkıtısı olsa bunu yapıyordu ciddiye almıyordum, gönlünü almaya çalışıyordum.Ama bu kez çok ileri gitmişti. Annemle tekrar tekrar konuştum. Böyle bir şeyin yanlış anlaşılmasınn mümkün olmamasınarağmen sordum. Annem de tlfonda aldırmayı düşündüğümü sonra vazgeçtiğimi söylediğini anlattı. Keşke elim kırılsaydı da aramasaydım dedi. Korktuğunu ve bir anne olarak aramasından dolayı bile kendinisuçlu hissetti. Kadına hamile bir insana bunları neden yaptığını anneme söylediğini bildiğimi ve sırf daha önceki çözemediği karın ağrılarından ve o denssiz lafınınaltında kalmamak İçin bunları yaptığını söyledim. Utanmadan yalan söylüyorsundedim. Artık karı koca geri adım atamayacak durumdalardı. Eşime msjlarattılar, annesiyle kızı tezgah kurdu. Ben öyle bişey söylemedim. Ben yalancı değilim onlar yalancı diye. Bizimkiler anne babadir uzmeyin diyorlar bu arada esime de banada. Kadin yapti bisey Ama donemedi iste diyorlar. Esime attiklari senaryo yaziyor tezgah kuruyor lflarini bilmiyorlar tabii.Kadin en son Eğer söylediysem ölmüş babamla zina edeyim dedi!! Ve kocası kadının yalanını destekledi!! Bunları duyanbizimkiler şok geçirdi. Ama herzaman annem, kizim kocanin anasiyla babasi biz dunyanin en kotu insani olsak sen bizden vazgecermisin dediler. Ilimli olmaya calistilar. Butun iliskimi kestim. Esimgorusuyor. Torunlariyla gorusmelerini icim almiyor ve izin vermiyorum. Esim kararima saygi duyuyor. Kadin arkamdan butunakrabalarina benim ne kadar kotu bir insan bir anne bir es oldugumu anlatiyor. KonuCok uzun oldu Ama durum bu. Çokyıprandım, zaten hayatımız yeterince zor.Bir de bu anne baba sıfatındaki insanların bunları yapmaları bana çok ilginç geliyor. Çünkü benim yetiştiğim aile ortamında hiç böyle bişey görmedim. Annemin de gelinleri var. Anlaşamadıkları konular elbette oluyor. Ama hiç bir gün ne annemden ne babamdan gelinleri hakkında bu kişi seni mutsuzediyor demediler. İnsanların mahremlerine girmediler. Bir dertleri olsa annemsabahlara kadar uyuyamaz kendine derteder.
