- 20 Ekim 2009
- 4.522
- 5.211
- 723
Canim ne diyecegimi bilemedim...
Memur degil misin? Başka kuruma gecemez misin es durumu vs?
Şu hipnozla ılgili bilgi verebilir misiniz rica etsem?Ben aşk acısı için hipnoz yaptırdıydım bayağı faydasını gördüm söyleyeyim dedim.
Çok teşekkür ederim hemen takibe alıyorum :)
ya nasıl oluyor tam olarak uyutuluyor mu? tek seansta halloluyor mu, tamamen unutmuş mu oluyorsun?
Öncelikle Allah yardımcınız olsun insallah en kısa zamanda kendinizi daha da iyi hissedersiniz. Bence ana hatlarıyla durumu esinize anlatmaniz. Diyalogunuzun nasıl olduğunu bilemem tabi.anladığım kadarıyla ilerde yuzume vurur mu diye cekiniyorsunuz, haklısınız da. Ama anlatmazsaniz da esinizi kandırmış oluyorsunuz.
Bence annenizin yaptığı iğrençlik hariç diğerlerini anlatmaniz ve ailenizle de mümkün oldukça az gorusmeniz gerek. Yoksa atlatabilmeniz çok zor. Emin olun kimse sizi bunun için kinamayacaktir. İnşallah yeni kurduğunuz yuvanizda çok çok mutlu olursunuz
İnşallah kurtulursun. Allahtan özelde değilsin kimseye eyvallahin olmasa da olur... geçmişi unut gitsin eşinle hayatına bak. Herkesin yaşadığı olumsuzluklara vardır. Bu sekilde geçirme ömrünü 26 yıl nasıl da çabuk geçti allah bilir de önümüzde ortalama 50 yıl var yok... O 26 yıl kadar kısa gelecek. Kendi hayatına odaklan.. kendini iyi hissediyorsan yardıma da devam et. Bence eşine de söyleme boşver eğer ilerde asamazsan (ki eminim asacaksin ) söylersin. Ona bunu söylemeyi bırak kendin de unut gitsin. Eşinin illa bilmesi gereken birsey değil bu. Kendini nasıl iyi hissedeceksen öyle yap. Senin bebeğin bir çok çocuktan daha şanslı olacak bence :))Memurum, bugün merkeze dilekçe verdim yer değişikliği talep ediyorum dedim. 4 gün de rapor aldım, bakalım ne olacak.
Kız ben psikoloğa gitmedim reiki master bir hatun tanıyorum o yaptı. Reiki tırt, masterları genelde yalancı ve rezil olsa da bu hatun iyiydi çünkü küçüklükten beri aura görme hissetme yeteneği var. Hatunu uzun süredir tanıyorum, arkadaşım kendi teklif edip ücret istemeden çalıştı bana çok üzgünüm diye.
Enerji alanlarımı düzeltti, hipnoz da yaptı ama değişikti, birinde beni bir evde uyandırdı , bilinçaltımdaki odaları ziyaret ettim. O ev, sevdiğim herifle emlakçıdan bakıp bunda oturalım dediğimiz evdi mesela , bilinçaltımda kalmış. Kendime kızdım seans ortasında deprem yaratıp evi yıktım ben de altında kaldım.
Auram düzeldi mi bilemem ama garip bir deneyimdi eğlendim.
21 gün aralıksız, sonra 1 ay haftada 2 takıldık.
Psikiyatriyi salla psikoloğa git derim konuşur rahatlatsın. Hipnozu da sanırım terapistler yapıyor.
İnşallah kurtulursun. Allahtan özelde değilsin kimseye eyvallahin olmasa da olur... geçmişi unut gitsin eşinle hayatına bak. Herkesin yaşadığı olumsuzluklara vardır. Bu sekilde geçirme ömrünü 26 yıl nasıl da çabuk geçti allah bilir de önümüzde ortalama 50 yıl var yok... O 26 yıl kadar kısa gelecek. Kendi hayatına odaklan.. kendini iyi hissediyorsan yardıma da devam et. Bence eşine de söyleme boşver eğer ilerde asamazsan (ki eminim asacaksin ) söylersin. Ona bunu söylemeyi bırak kendin de unut gitsin. Senin bebeğin bir çok çocuktan daha şanslı olacak bence :))
Merhaba, yıllardır burayı takip ederim.
Ben 26 yaşındayım ve 1 yıllık evliyim. Çocuğum yok çocuk yapmaya da bu psikoloji ile cesaretim de yok. Benim kardeşim yok annem ev hanımı babam ise malulen emekli.
Bana çocukluğunla ilgili bir şey söyle deseniz ölümüne yediğim dayaklar derim. Yaramaz bir çocuk değildim yaramaz olamazdım da çünkü dayakla sindirildim. Bileniniz vardır belki kızılcık sopasını, bizim evde ondan vardı annem onunla döverdi. Evde yetmez sokakta herkesin gözü önünde arkadaşlarımın yanında döverdi. O çocuk aklımla utançtan yerin dibine girerdim, hep bir an önce büyümek isterdim. Belki de insanlardan korkmam sesimi çıkaramam, kendimi ifade edememem, ezik sinik korkak biri olmamın temellerini bu dayaklar atmıştır. Babam ise beni hiç sevmemiş ben kendi paramı kazanana kadar evde bana zerre kadar değer vermemişti. Bir keresinde kapıyı açamadığım için satırı çıkarıp öldürmeye kalkmışlığı bile vardır. Anneme de çok çektirdi annem defalarca benim yanımda hap içip intihar etti ve ben sokaklara fırlayıp annem ölüyor kurtarın diyeönüme çıkan insanlara yalvardım. Annem ağır depresyon ilaçları kullanırdı, babam kahveye giderdi, o gidince annem tüm perdeleri kapatır içeriyi karanlık yapar akşama kadar yatardı ben de o odada tek başıma kös kös otururdum. Maddi durumumuz çok kötüydü malulen emekliydi babam çalışmazdı. Aile içi iletişim yoktu. Babamı hiç sevmezdim.
Ama acı olan şey babam anneme ihanet ederdi fakat beni asıl yıkan ise annem de babama ihanet ederdi hem de yanında beni de götürerek. Bir seferinde dayanamayıp çocuk aklımla seni babama söyleyeceğim dedim. Sakın söyleme beni keser dedi. E tabi annemin ölümüne razı olamayacağım için hep sustum içime attım, boşan diyekaç kez yalvardım. Ben 8 yaşıma kadar bunların hepsini gördüm, yaşadım. Bunları anlatırken bile üzerinden yıllar geçmesine rağmen içim acıyor canım çok yanıyor. O yaşta bunlar benim için çok büyük bir travmaydı. Hala da öyle. Adamla benim yanımda sevişirdi beni uyuyorum zannedip. Defalarca. O adamların bana ne gözüyle baktığını söylememe gerek yoktur sanırım. Benim midem bulanıyor yaşadıklarımdan. Şu an ifade bile edemiyorum ne yaşadığımı neler hissettiğimi. Hala herşey dün gibi gözümün önünde. Keşke hafızayı silmekgibi birşey olsa da kötü anıların hepsini çıkarıp atsam beynimden.
Daha o zaman anladım ki benim arkamda ana baba aile yok, oku kızım dedim kurtar kendini kaç bu evden bu cehennemden. Tabi başka yere okula da gönderilmedim. Lise bitti çalışmama izin verilmedi. Kendi şehrimde üniversite kazandım mezun oldum ve kpssye girdim ilk girişte de atandım. Şuan onlardan uzaktayım burada bir ev aldım şmidi kışın buraya o eve gelirler. Bir şey isterler alırım yaparım yaratırım, sanırım çok fedakarım. Herşeye rağmen elimden geldiğince evlatları olarak maddi açıdan yardım ederim. Onlar benim herşeyi unuttuğumu sanıyorlar ama öyle değil. Yıllarca psikolojik tedavi gördüm. Kendimi çok değersiz hissediyorum, kendimi sevmiyorum, özgüvenim yok. İnsanlarla ilişkilerim çok kötü. Sosyal fobi, depresyon, obsesif bozukluk ve nicelerine sahibim. Bugün yine gittim yine tedaviye başladım. Yine ilaçların kucağına bıraktım kendimi. Böyle olmayı ben seçmedim, bu aileyi ben seçmedim. Eminim benden daha kötü durumda olanlar da vardır. Peki ben nasıl iyileşeceğim bilen var mı? Yardım edecek var mı? Kimselere anlatamıyorum ben bunu kendime bile anlatamıyorum. Okuduğunuz için çok teşekkürler. Yorumlarınızım hepsini okuyacağım.
Canm benim Rabbim bu yaşadıklarının mükafatini bundan sonra verir insiallah ve öyle günler yaşarsın ki insiallah artık bu yaşadıklarının izleri azda olsa silinir.
Canm sözün bittiği kelimenin kifayetsiz kaldığı yerler bunlar olsa gerek işte. .
Okadar kötü oldu ki içim sadece okumakla bide seni düşündüm Ne zor Rabbim..
Ama canm bence sen büyük bi zorluğu yenmissin zaten okumuşsun hayatını kurmayı başarmissin. Bi yuva kurmuşsun bundan sonraki psikolojik durumları atlatırsın allahın izniyle.
Ve bence sen çok güzel bi anne olursun..
Rabbim tüm yaşadıklarının acısını hafifletecek günler göstersin insiallah canm bundan sonraki hayatinda sana eşine ve Rabbimin izniyle doğacak olan yavrularıniza bir ömür boyu mutluluklar diliyorum kardeşim
Siz onca yaşadığınız şeyden sonra hala ailenize sırtınızı dönmediyseniz helal olsun size...Bir şekilde üniversiteden mezun olup KPSS'ye ilk girişte atandıysanız binlerce kez helal olsun size..Hayatınızı bir başkasıyla birleştirip zor zamanlarınızın bıraktığı izlerden kurtulmaya çalıştığınız için helal olsun...!!!
Hepimiz yaşarız zor şeyler, fakat bazılarının hayatlarında aynı sizin hayatınızda olduğu gibi öylesine kalıcı izler bırakır ki silip atamaz insan kafasından.Ama siz bu kadar zorluğun üstesinden öylesine güçlü bir şekilde gelmişsiniz ve gelmeye çalışıyorsunuz ki helal olsun diyesim geliyor binlerce.Bunu sırf laf olsun diye de söylemiyorum,tüm samimiyetimle söylüyorum.
Psikolojik desteği almayı asla bırakmayın,ilaçlarda her zor durumda kaçacağınız şey olmasın.Sosyal fobinizi,depresyonunuzu yenmek için bambaşka ortamlara,sosyal aktivitelere,kurslara katılın,başkalarıyla iletişim kurmaya çalışın,bunları denemek bile özgüveninizin artmasını sağlar.Siz en zor zamanlarınızı atlatmışsınız,bu psikolojik hastalıklardan mı kurtulamayacaksınız?
Ve bende sürekli kendinizi suçlayıcı bir izlenim bıraktınız...Kendinizi suçlamayın,çünkü sizin hiçbir suçunuz yok.Bütün suç sizi bu şekilde sindiren,kendilerinden başka hiçbir şey düşünmeyen ailenizde.
Onlarla zamanı gelince yüzleşmekten,hesaplaşmaktan asla kaçınmayın.
Ben inanıyorum ki olmayan özgüveniniz bir anda gelecek,insanlarla ilişkileriniz düzelecek,yeter ki siz kendinize inanı,sevin ve düzelmeyi isteyin.
Allah size eşinizle beraber bundan sonraki hayatınızı hep güzellikler içerisinde geçirmeyi nasip etsin.
Sizin içinizi dökmeye, kendinizle ve geçmişinizle yüzleşmeye ihtiyacınız var.
Yaşadıklarınızın bir sonucu olarak gelen kaygı ve korkular için ilaç tedavisinin gerekliliğini doktorunuz bilir fakat, bir psikologtan yardım almalısınız.
Ya da her şeyi bırakın, ailenizle bir yüzleşin derim.
Size neler yaptıklarını, yaşadıklarınızın nasıl izler bıraktığını bir bir anlatın.
İçinizdeki bu öfkeyi kusmadığınız, akıtmadığınız sürece hayata umutla yaklaşmak ütopik görünüyor.
Üzüldüm ama yaşadıklarınızdan çok, hayatta yollarımızın kesişmediğine üzüldüm.
Açık olaran yaralarınızdan birine belki merhem olabilirdi iyi bir dost veya kardeş.
Umarım en yakın zamanda yanı başınızda böyle bir insan olur ve sımsıkıca sevgiyle sarıp, yaralarınızı sarmalar.
Merhaba, yıllardır burayı takip ederim.
Ben 26 yaşındayım ve 1 yıllık evliyim. Çocuğum yok çocuk yapmaya da bu psikoloji ile cesaretim de yok. Benim kardeşim yok annem ev hanımı babam ise malulen emekli.
Bana çocukluğunla ilgili bir şey söyle deseniz ölümüne yediğim dayaklar derim. Yaramaz bir çocuk değildim yaramaz olamazdım da çünkü dayakla sindirildim. Bileniniz vardır belki kızılcık sopasını, bizim evde ondan vardı annem onunla döverdi. Evde yetmez sokakta herkesin gözü önünde arkadaşlarımın yanında döverdi. O çocuk aklımla utançtan yerin dibine girerdim, hep bir an önce büyümek isterdim. Belki de insanlardan korkmam sesimi çıkaramam, kendimi ifade edememem, ezik sinik korkak biri olmamın temellerini bu dayaklar atmıştır. Babam ise beni hiç sevmemiş ben kendi paramı kazanana kadar evde bana zerre kadar değer vermemişti. Bir keresinde kapıyı açamadığım için satırı çıkarıp öldürmeye kalkmışlığı bile vardır. Anneme de çok çektirdi annem defalarca benim yanımda hap içip intihar etti ve ben sokaklara fırlayıp annem ölüyor kurtarın diyeönüme çıkan insanlara yalvardım. Annem ağır depresyon ilaçları kullanırdı, babam kahveye giderdi, o gidince annem tüm perdeleri kapatır içeriyi karanlık yapar akşama kadar yatardı ben de o odada tek başıma kös kös otururdum. Maddi durumumuz çok kötüydü malulen emekliydi babam çalışmazdı. Aile içi iletişim yoktu. Babamı hiç sevmezdim.
Ama acı olan şey babam anneme ihanet ederdi fakat beni asıl yıkan ise annem de babama ihanet ederdi hem de yanında beni de götürerek. Bir seferinde dayanamayıp çocuk aklımla seni babama söyleyeceğim dedim. Sakın söyleme beni keser dedi. E tabi annemin ölümüne razı olamayacağım için hep sustum içime attım, boşan diyekaç kez yalvardım. Ben 8 yaşıma kadar bunların hepsini gördüm, yaşadım. Bunları anlatırken bile üzerinden yıllar geçmesine rağmen içim acıyor canım çok yanıyor. O yaşta bunlar benim için çok büyük bir travmaydı. Hala da öyle. Adamla benim yanımda sevişirdi beni uyuyorum zannedip. Defalarca. O adamların bana ne gözüyle baktığını söylememe gerek yoktur sanırım. Benim midem bulanıyor yaşadıklarımdan. Şu an ifade bile edemiyorum ne yaşadığımı neler hissettiğimi. Hala herşey dün gibi gözümün önünde. Keşke hafızayı silmekgibi birşey olsa da kötü anıların hepsini çıkarıp atsam beynimden.
Daha o zaman anladım ki benim arkamda ana baba aile yok, oku kızım dedim kurtar kendini kaç bu evden bu cehennemden. Tabi başka yere okula da gönderilmedim. Lise bitti çalışmama izin verilmedi. Kendi şehrimde üniversite kazandım mezun oldum ve kpssye girdim ilk girişte de atandım. Şuan onlardan uzaktayım burada bir ev aldım şmidi kışın buraya o eve gelirler. Bir şey isterler alırım yaparım yaratırım, sanırım çok fedakarım. Herşeye rağmen elimden geldiğince evlatları olarak maddi açıdan yardım ederim. Onlar benim herşeyi unuttuğumu sanıyorlar ama öyle değil. Yıllarca psikolojik tedavi gördüm. Kendimi çok değersiz hissediyorum, kendimi sevmiyorum, özgüvenim yok. İnsanlarla ilişkilerim çok kötü. Sosyal fobi, depresyon, obsesif bozukluk ve nicelerine sahibim. Bugün yine gittim yine tedaviye başladım. Yine ilaçların kucağına bıraktım kendimi. Böyle olmayı ben seçmedim, bu aileyi ben seçmedim. Eminim benden daha kötü durumda olanlar da vardır. Peki ben nasıl iyileşeceğim bilen var mı? Yardım edecek var mı? Kimselere anlatamıyorum ben bunu kendime bile anlatamıyorum. Okuduğunuz için çok teşekkürler. Yorumlarınızım hepsini okuyacağım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?