- Konu Sahibi BalePabucu
-
- #1
Kızlar birgün buraya bunları anlatacağım hiç aklıma gelmezdi fakat bu güzel güneşli cumartesi günü eve tıkılıp kaldığım için çok bunaldım, dayanamayacağım.
20 yaşındayım, üniversite öğrencisiyim.
Buraya kadar her şey normal. :)
Sorun şu ki bu yaşta bir genç kız olmama rağmen üşengecin tekiyim.
Çok sıradan, önemsiz bir sorun gibi gelebilir bu size...
Ama inanın benim hayatımı mahvediyor hatta mahvetti.
Yapmam gereken o kadar çok, o kadar fazla şey var ki...
ben ısrarla hiçbirini yapmıyorum.
Yapmam gerekenleri biliyorum, yapmak istiyorum,
sonuç olarak yapamıyorum.
Dünya umrumda değil adeta.
Nasıl umursamaz olduğumu görseniz şaşırırsınız...
Hatta arkadaşlarım 'gamsız' derlerdi bana.
Bıraksalar akşama kadar otururum oturduğum yerde boş boş, hiç gocunmam.
İyi bir liseden mezun oldum, arkadaşlarım çok iyi yerlere geldiler.
Bense... üşengeçliğim yüzünden çok sıradan, ileride belki iş bile bulamayacağım bir bölümde okuyorum şu an.
Hatta okumuyorum bile, derslerimle bir alakam yok, okula gezmeye gider gibiyim, o da gidersem.
Gidersem de geç kalmadığım zaman yok.
Zamanında gidersem şaşırıyor millet.
Sınav sonuçlarım birer facia.
Hormon tedavisi görüyorum uzun zamandır ama sonuç alamıyorum.
Neden? Çünkü ben doğru düzgün yapmıyorum ki yapmam gerekenleri.
Hep aksatıyorum, unutuyorum ya da zor geliyor bırakıyorum tekrar başlıyorum vs.
Annem-babam bu hallerimden bıktı artık..
Odam darmadağınık.
Toplamaya çalıştığım zaman işin içinden çıkamıyorum...
Kendimi toparlayamıyorum ki en başta...
Bütün günlerim bomboooşşş geçiyor.
Ne kendime ne başkasına faydalı hiçbir şey yapamıyorum...
Ama bu durumdan kurtaramıyorum ki ben kendimi ne yapacağımı şaşırdım.
Hayatımı gözgöre göre mahvediyorum.
İnsan kendine bu kadar kötülük yapar mı?
Mesela bugün katılmam gereken bir program vardı, uyanamadığımdan gitmedim.
Daha doğrusu uyandım, açtım gözümü, ama kaldıramadım ki kendimi bir türlü.
Uyudum tekrar öğlen uyandım kahvaltı falan derken bu saat oldu, gitti bütün bir gün...
İşte hergün böyle oluyor.
Okul zamanı bile...
Bunun gibi daha bir sürü şey saymaya kalksam bitmez...
Yapmam gerekenleri biliyorum, plan-program yapıyorum, iş uygulamaya gelince tık yok.
Her şeyi ertelemekten karşıma çıkan o kadar çok fırsatı teptim ki...
En küçük bir sorun karşısında kendini salan bir tip de değilimdir, bu zamana kadar başımdan çok ağır olaylar geçti hep kendim mücadele ettim, kendim aştım hiç yardım almadan.
Onların sonucunda mı böyle oldum bilemiyorum...
Diyeceksiniz ki herkesin başına gelir dönem dönem...
Ama ben uzun yıllardır bu haldeyim, daha fazla mahvetmek istemiyorum hayatımı.
Bir yerden başlamalıyım, fakat nasıl?
20 yaşındayım, üniversite öğrencisiyim.
Buraya kadar her şey normal. :)
Sorun şu ki bu yaşta bir genç kız olmama rağmen üşengecin tekiyim.
Çok sıradan, önemsiz bir sorun gibi gelebilir bu size...
Ama inanın benim hayatımı mahvediyor hatta mahvetti.
Yapmam gereken o kadar çok, o kadar fazla şey var ki...
ben ısrarla hiçbirini yapmıyorum.
Yapmam gerekenleri biliyorum, yapmak istiyorum,
sonuç olarak yapamıyorum.
Dünya umrumda değil adeta.
Nasıl umursamaz olduğumu görseniz şaşırırsınız...
Hatta arkadaşlarım 'gamsız' derlerdi bana.
Bıraksalar akşama kadar otururum oturduğum yerde boş boş, hiç gocunmam.
İyi bir liseden mezun oldum, arkadaşlarım çok iyi yerlere geldiler.
Bense... üşengeçliğim yüzünden çok sıradan, ileride belki iş bile bulamayacağım bir bölümde okuyorum şu an.
Hatta okumuyorum bile, derslerimle bir alakam yok, okula gezmeye gider gibiyim, o da gidersem.
Gidersem de geç kalmadığım zaman yok.
Zamanında gidersem şaşırıyor millet.
Sınav sonuçlarım birer facia.
Hormon tedavisi görüyorum uzun zamandır ama sonuç alamıyorum.
Neden? Çünkü ben doğru düzgün yapmıyorum ki yapmam gerekenleri.
Hep aksatıyorum, unutuyorum ya da zor geliyor bırakıyorum tekrar başlıyorum vs.
Annem-babam bu hallerimden bıktı artık..
Odam darmadağınık.
Toplamaya çalıştığım zaman işin içinden çıkamıyorum...
Kendimi toparlayamıyorum ki en başta...
Bütün günlerim bomboooşşş geçiyor.
Ne kendime ne başkasına faydalı hiçbir şey yapamıyorum...
Ama bu durumdan kurtaramıyorum ki ben kendimi ne yapacağımı şaşırdım.
Hayatımı gözgöre göre mahvediyorum.
İnsan kendine bu kadar kötülük yapar mı?
Mesela bugün katılmam gereken bir program vardı, uyanamadığımdan gitmedim.
Daha doğrusu uyandım, açtım gözümü, ama kaldıramadım ki kendimi bir türlü.
Uyudum tekrar öğlen uyandım kahvaltı falan derken bu saat oldu, gitti bütün bir gün...
İşte hergün böyle oluyor.
Okul zamanı bile...
Bunun gibi daha bir sürü şey saymaya kalksam bitmez...
Yapmam gerekenleri biliyorum, plan-program yapıyorum, iş uygulamaya gelince tık yok.
Her şeyi ertelemekten karşıma çıkan o kadar çok fırsatı teptim ki...
En küçük bir sorun karşısında kendini salan bir tip de değilimdir, bu zamana kadar başımdan çok ağır olaylar geçti hep kendim mücadele ettim, kendim aştım hiç yardım almadan.
Onların sonucunda mı böyle oldum bilemiyorum...
Diyeceksiniz ki herkesin başına gelir dönem dönem...
Ama ben uzun yıllardır bu haldeyim, daha fazla mahvetmek istemiyorum hayatımı.
Bir yerden başlamalıyım, fakat nasıl?