Kendimi hiçbir yere ait hissedemiyorum...

Normal değil tabiki bu sonuçlar iyi değil. Deb mi var her ne halt varsa bilmiyorum artık, çalışma hevesim yoktu daha önce. Boşandım, kardeşlerim çalışıyor, yeğen bakımı, o bu şu, sonra abimin kredi çekip beni kefil yaptırması, adıma borç olması vs derken kendi adıma banka kartı bile kullanamıyorum , kullandığım karta geçen yıllarda devlet bloke koydu. Abim 5 yıl önce kefil olmamı istemişti. Banka da nasıl kabul etti bunu çalışmıyor olmama rağmen, ben de anlayamadım
 
Şimdi dananın kuyruğu koptu, bardaktaki son damla taştı, kendimi sıkışmış mecbur hissediyorum artık
 
Hayatı yaşanılır kılan şey değişen ve gelişen hedefler belirlemek ve mutlu olmamızı sağlayan şey de o hedeflere ulaşma sürecinde verdiğimiz uğraşlardan geçiyor.
Sizin hayatınızda kendinizle ilgili bir hedefiniz yok gibi görünüyor.
Yaptığınız iyilikler, zamanla zorunluluklarınız haline gelmeye başlar. Gerçek şu ki en çok değer gören kişiler önce kendine değer verenler, sınırlarını çizenlerdir. Sizin gibi davrananlar ise her zaman geri plana atılanlar olur.
Hayatınızı sıfırlayın ve yeniden inşa etmeye başlayın.
Çevrenizdeki bütün parazitleri temizleyin. Çeşitli kurslara gidip, sertifikalar alın. Yapmaktan keyif aldığınız işi keşfedin ve o işte uzmanlaşın.
Başta sizi işe almaları için ter döktüğünüz firmalar olacak ancak tecrübelendikçe ve kendinizi geliştirdikçe seçimi siz yapacaksınız.
Bu süreçte ailenizi silmek pahasına bile olsa ayrı bir yaşam kurmaya çalışın.
Sevgisiz bir ortamda büyümüş ve varlığınızı gösterecek başka bir yol bilmediğiniz için etrafınıza gereksiz çaba göstermiş olabilirsiniz ancak bunları geride bırakmak hiç zor değil.
Konfor alanınızdan çıkmanız gerekiyor sadece.
Kariyer hayatınız başladığında ve günden güne yol kat ettiğinizde, hayalleriniz de hedefleriniz de gelişecek ve hayat çok daha zevkli bir koşuşturmaca haline gelecek. Yine tökezleyecek, yine düşeceksiniz ancak nereye gittiğinizi ya da gitmek istediğinizi bildiğiniz için hızlıca kalkıp yola devam edebileceksiniz.
Umarım her şey sizin için yoluna girer.
 
Niye böyleyim diye sorgulayıp kendine yüklenmeyi ve iyi olmalıyım diye kendini zorlamayı bırakmalısın öncelikle. Bu da bir süreç, illa ki geçecektir.
Ben düzenli bir terapi tavsiye ediyorum, ilaç kullanmaya da devam etmelisin, çok yeni başladın çünkü.
Çalışıyor musun?
 
Hayır çalışmıyorum hep korku kaygılarla yaşadım bunca zamana kadar. Yeteneğim ne yönde, ne yapabilirim bunu da bulamıyorum. Bunca zaman başıboş yaşayıp hayatımı heba etmişim. Ben ne yaşıyorum diye kendimi silkelemek bile gelmemiş aklıma. Çalışmak ile ilgili korkularım var. Çocukluğumdan beri hep eleştirildim. Büyüyünce de ben kendimi eleştirmeye başladım. Ama şimdi kendimi sıkışmış, daralmış hissediyorum. Sanki hayatımın son noktasına geldim ve ölümüm yaklaştı gibi.
 
Dünden beri stresten , üzüntüden midem bulanıyor afedersin kusma hissi geliyor ama kusamıyorum. Midem hâlâ çok kötü , uyandığımda kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Bazen de sanki hiç nabzım yok gibi kalp atışımı hissedemiyorum. Gece boyu ağladım durdum, gözlerimin altı şişmiş. Nefes alamıyorum artık. Benim kendime yaptığım bu eziyeti başka kimse yapmamıştır. Bir düşmana ihtiyacım yok yani.
 
Psikiyatriste giderken bile ailemden gizledim, başka bölüme randevu almış gibi yapıyorum,ilaç kullandığımı bilmiyorlar, aileme içimi açamıyorum, onlara kendimi ifade edemiyorum. Anneme babama göre psikiyatriye sadece deliler gidiyor, onlara çok saçma geliyor bunlar. Onlarla düşünce yapımız çok zıt. Ama idare etmeye çalışıyorum.
 
Bu yoruma gelene kadar üye hakkında farklı düşünmüştüm ama sanırım işin öncesi mi var? Üyelik iptali sonrası ne konuşuldu?
 
kerkenes .!.:
Bu yoruma gelene kadar üye hakkında farklı düşünmüştüm ama sanırım işin öncesi mi var? Üyelik iptali sonrası ne konuşuldu?
Genişletmek için tıkla...
Burda cinsel konulara yorum yapıyorum, libidosu yüksek birisiyim daha önce yaptığım yorumlarla ilgili dalga geçenler olmuştu, hatta 47 kilo olduğum için ve cinsel yorumlarım onlara tuhaf geldiği için erkek etiketi koyuldu üzerime. Sen erkeksin, ellerin erkek eli gibi, bedenine bakılırsa incecik çiroz bir ergen erkeksin denilmişti. Bu söylediğim aylar önce oldu. Onun dışında arkamdan ne konuşuldu onu bilmiyorum.
 
Anladım. Ben tamamen başka bir konu sanmıştım.
Neyse yorumuma gelirsek; annelerimiz çok benziyor. Bence benim annem de coook zor, ne yapsam beğenmeyen, asla kıymet bilmeyen, bi dediği bi dediğini tutmayan, sinirli biriydi. Bense sizden coook farklı biriyim. Bazı şeyleri aileden yüklemek yerine sorumluluk almak gerektiğine inanıyorum. Bir de bu gencecik yaşta bir insan neden çalışmaz anlamıyorum. Bu hayata bomboş vakit geçirmeye mi geldiniz gerçekten? İş hayatı bunalımı da biraz azaltıyor diye gözlemliyorum.
 
İlk üniversiteyi okudum son dönem yarıda bıraktım, severek evlendim 23 yaşında sonra 9 ay evlilik yaşayıp boşandım.

Boşanma süreci biraz uzun sürdü. Kendimi toparlayana kadar yine bir süre geçti, arkadaşım yanıma gelip hadi dışarı çıkalım hava alalım kendine gelirsin diyordu. Hep böyle depresif değildim ama hayattan kopuk amaçsız yaşadım. Mutlu olmaktan korktum belki de bilemiyorum.

Boşanmadan birkaç yıl sonra Çocuk gelişimi önlisans okudum staj yaptım ama bu meslek bana göre değil, çocuklarla sabırlı şekilde yapamam diye düşündüm, bu meslek el becerisi, sabır, hoşgörü ister bir de çocuklara iyi örnek olmam lazım diye düşündüm vazgeçtim. Çalışmak ile ilgili korkularım var. Yapamam başaramam diye kodladım kendimi bunca zaman.

Çocukluktan beri hiç sevildiğimi hissetmedim. Annem mutsuz, kaygılı bir kadındı mutsuzluğunu bize yansıttı babam onu yıllar önce aldattı ama annem yine de boşanmadı.

Ne yapsam hep beni eleştirdi bir yaptığım işi övdüğünü çok nadir hatırlıyorum. Beni pohpohlarsa kesin bu işin altında başka bir iş var diye düşünüyorum. Her şeyimi ondan gizliyorum, ona içimi açamıyorum. Kendimi anlatmak isteyip sonra vazgeçiyorum nasıl olsa anlamayacak diye.
 
Miss Salvatore .!.:
Her yıl düzenli olarak kan veriyorum. Bu yıl da verdim demir(serum),ferritin, B12 değerim düzelmiş. Ama d vitamini hâlâ düşük. Magnezyum değeri ise en son geçen yıl 2024te görünüyor .
Genişletmek için tıkla...
Benim yeni yaptırdığım testlerde Ferittin 2.8 demir rez.de bomboş görünuyor ama ne halsizlik ne mutsuzluk yaşımıda düsünürsen bununla ilgisi olduğunu düşünmüyorum senin ki psikolojik bide evdeki durumun çalışsan uzaklaşsan belki düzelir
 
Ferritin 2.8 ama spor yapıyorsun dinç duruyorsun maşallah. Ben bu değerde olsam doktor nasıl yaşıyorsun diye sorar bana kesin. Vitamin kullanmıyor musun?
 
Miss Salvatore .!.:
Ferritin 2.8 ama spor yapıyorsun dinç duruyorsun maşallah. Ben bu değerde olsam doktor nasıl yaşıyorsun diye sorar bana kesin. Vitamin kullanmıyor musun?
Genişletmek için tıkla...
Yeni öğrendim bende şaşırdım herkesin tepkisi nasıl bu kadar enerjiksin yarın gostericem bakalım ne diyecek bir iki takviye aliyorum ama oda kaslar icin ektsta vitamin kullanmiyorum
 
Bahsettiğin fiziksel semptomlar kaygı ile ilintili, tedaviyi asla bırakma, düzenli şekilde devam et lütfen. Kimseye de -ailen dahil- söylemek zorunda değilsin, boşver.
Bazen en dibi görüp, yere çarpıp suyun yüzüne oradan daha hızlı yükseliyoruz. Dediğim gibi, bu da bir süreç, illa ki geçecektir ama şu an geçmeyecek gibi gelmesi çok normal.
Kendini sorgulayıp kendine yüklenip kızmak çok anlamsız, böyleysen böylesin, nedir yani, insanız, sürekli seke seke mutlu gezemeyiz. Kaldı ki kötü şeyler yaşamışsın, onların etkileri ve tetiklemeleri devam ediyordur ister istemez.
Yaşın çok çok genç, sakın saçma sapan 30 yaş gerilimini yüklenme, benim 30'dan sonra rayına girmeye başladı hayatım, 20'leri de bir gram özlemiyorum. Herkesin hayatı, yapısı, nasibi bambaşka, herkes kendi zamanında yaşar.
Tedavi sürecine ve doktorunun tavsiyelerine göre sosyal aktiviteler yapmanı, mümkünse hafif tempolu, yarı zamanlı bir işe girmeni öneriyorum ben. AÖF, halk eğitim tarzı yerlerde hoşuna gidecek, ilgini çekecek eğitimler de alabilirsin bi yandan.
Zaman gerekiyor, akışta kalabilmek zor ama çok önemli.
 
Bu sitede ve çevremde ailesiyle bir ton sorunu olan , hiç sevilmemiş her türlü şiddeti görmüş ama güçlü duran , hayatı için mücadele eden insanlar da var. Elini taşın altına koyup yaşamak için ellerinden geleni yapıyorlar. Ben ise mıymıy, mutsuz birine döndüm iyice.

Arkadaşlarım beni sevsin, onaylasın diye uğraştım hep onlara destek oldum. Gün sonunda yalnız kalan ben oldum yine. Bir arkadaşım vardı hayatıma girip çıkıp istediği gibi içini döküp sonra ben konuşmak istemiyorum diyordu. Onunla abla kardeş gibiydik. Bazen de anne kız gibi.

Kız arkadaşlarıma hemen bağlanıyorum. Ama söz konusu erkek arkadaş olunca , canımı acıtırsa, üzerse, hoşuma gitmeyen bir şey yaparsa iletişimi kesip ayrılma cesaretini buluyorum kendimde.
 
+Bu arada yatmak, uyumak, hiçbir şey yapmamak istiyorsan o da bir seçenek. Dediğim gibi, kendini rahat bırak, suçlu değilsin, insansın.
 
Cui Bono .!.:
+Bu arada yatmak, uyumak, hiçbir şey yapmamak istiyorsan o da bir seçenek. Dediğim gibi, kendini rahat bırak, suçlu değilsin, insansın.
Genişletmek için tıkla...
Yeterince yattım uyudum uyur gezer oldum ruhumu uyuşturdum başıboş ot gibi yaşamakla. Bundan sonra uyanmayı diliyorum. Geçenlerde ablamla görüntülü konuştuk ve bana "gözlerine bakınca mutsuz görünüyorsun iyi misin" diye sordu.

Seni rüyamda gördüm dedi suratını astı ve bir şey demedi. Ne gördün peki diye sordum. "Çok kötü bir rüyaydı boşver bu aralar sürekli aklımdasın , her şey yolunda mı " dedi.

Sanırım rüyasında benim intihar ettiğimi görmüş ama bana söylemekten korktu.
 
Yaş oldu 29 . Her şey için çok geç kaldın, millet 18 yaşından çalışmaya başlıyor birikim yapıyor, kendini geliştiriyor senin elinde kocaman bir hiç var diyorum kendime.

Peki sence çalışma konusundaki korkularım ile ilgili ne yapabilirim? Açıktan okumayı düşünüyorum yine. Kurslara da bakıyorum internetten kontrol ediyorum arada bir. Evde spor, egzersiz , squat yapmaya çalışıyorum.

İnsan kendisini nasıl keşfeder, yeteneğinin neye meyilli olduğunu ya da neyi yapamadığını nasıl anlar? Benim gibi uzayda, ütopik bir dünyada yaşamayan normal insanlar nasıl özgüvenli oluyorlar sence ?
 
Miss Salvatore .!.:
İlk üniversiteyi okudum son dönem yarıda bıraktım, severek evlendim 23 yaşında sonra 9 ay evlilik yaşayıp boşandım.
Genişletmek için tıkla...

zırt pırt af çıkıp duruyor. yakında bir af daha çıkarsa kalan son döneminizi bitirin ve mezun olun. ama af çıkana kadar da evde bomboş beklemeyin.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

eşimin ciddiliği ve soğukluğu
4 5 6
Yorumlar
113
Görüntüleme
5K
KeskeYesilElmaOlsaydim
Bir Gencin Hayatı, İntihar düşüncesi Lütfen okuyun 🙏
2
Yorumlar
35
Görüntüleme
2K
Zaren
Y
Aşk, ölüm, evlilik... Her şey kader mi yoksa biz mi seçiyoruz? Aklım karışık kalbim kırgın.
4 5 6
Yorumlar
109
Görüntüleme
6K
yildizligece8
Y
W
Neden böyle
Yorumlar
3
Görüntüleme
799
light04
R
  • Kilitli
Sevgilimle buluşma korkusu
2
Yorumlar
30
Görüntüleme
2K
rosalindamiss
R
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…