1 gün keyfim yerindeyse 5 gün diplerde hissediyorum hayattan tat alamıyorum eskisi kadar. Arkadaş ortamında konuşkan, güler yüzlü birisiyim normalde. Sabah yataktan kalkıyorum sırtım,belim , bacaklarım her yerim ağrıyor. Keyifsiz, mutsuz şekilde ve bir ton şeyi düşünerek kalkmaya çalışıyorum. Yine mi sabah oldu, ne zaman bitecek bu yolculuk diyorum kendime. Elimi , yüzümü yıkayıp kendime gelmeye çalışıyorum. Yürürken bile çok isteksiz yürüyorum. Yaşayan ölü gibi hissediyorum kendimi bazen. Allah'a inanıyorum ama çok dindar birisi değilim. Dua ederken kalbim ferahlıyor geçici süreliğine. Ben mi mutsuzluğa yapıştım yoksa mutsuzluk mu yakamdan düşmüyor bilemedim. Bir hobi edinsem bile kafamı dağıtamıyorum. Her şeyi çok kafaya takıyorum. Sağlığımın kıymetini bilmek için illa ağır şekilde hasta olmam mı gerekiyor ? Kendime şükret diyorum şükürsüz halime kızıyorum. Arkadaşımla konuşsam söylediği şeyleri düşünüyorum ya da bir şey söylesem acaba yanlış bir şey mi dedim beni yanlış anlamış mıdır diye kafamda kuruyorum. Kendimden yoruldum bıktım ,usandım, tükendim artık. Bu kadar negatif olmayı istemiyorum. Arkadaşlarımla arada bir görüşüyorum, yürüyüş yapıyorum, denize sahile gidiyorum, minnoş bir kedim var onunla ilgileniyorum, yeğenlerimle vakit geçiriyorum parka falan gidiyoruz , gökyüzünü izlemek bana iyi geliyor ama sonrasında içimde büyük bir boşluk oluşuyor. Çok uzun yıllar yaşamaktan korkuyorum bu yüzden Allah'a dua ederken kısa ve güzel bir ömür diliyorum. Yeni şeyler yapmayı deniyorum hemen canım sıkılıyor, hiçbir şey yapacak enerjim, takatim yok, saatlerce uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum sadece. Aklıma intihar düşüncesi geliyor bazen ama ahiret inancım olduğu için yapamıyorum bunu. Daha dün şarkı dinleyip dans ediyordum keyfim yerindeydi ama bir anda modum değişiyor,ruh halim çok değişken. Böyle bir konu açtığım için de hepinizden özür diliyorum. Bunaltıcı oldu yazım farkındayım. Ne yapacağımı bilemiyorum. Benim gibi hisseden var mı?