- 2 Ağustos 2013
- 4.059
- 3.782
inşallah. gönlünüzce olur. ben de okurken duygulandım eşime sarılmak geldi içimden valla
Çok teşekkür ederim destekleriniz ve verdiğiniz öğütler için. O yokken kendimi hiç hırpalamamıştım, sanki bir daha gelmeyecekmiş gibi alıştırmaya çalışmıştım kendimi yalnızlığa-ne olur ne olmaz diye-. Ama eve dönünce anladım ki evde onun sesi nefesi olması bambaşka birşeymiş. Her ne kadar mantığımla hareket etmeye çalışsam da sevgimi köreltememişim. Acaba ondan soğudum mu diye düşünüyordum ama bana bir anda sarıldı o gece, hiç beklemediğim bir anda. Gözlerimden yaşlar süzüldü. Karşı koyamadım. Özlediğimi, sevdiğimi farketmemişim bile.
Eğer hala sorumsuz davranmak konusunda ısrarcı olsaydı belki de evliliğimiz bitebilirdi. Ama gördüm ki gerçekten birşeyleri anlatabilmişim ona (zor yoldan da olsa), şimdi ona güveniyorum. Herşey düzelecek inşallah :)
Kusura bakmayın kızlar haftasonu giremedim internete, sizi de haberdar edemedim haliyle...
Cuma akşamı eve geldi. Tabi ki sakin bir konuşma geçmedi aramızda, ikimiz de aşırı derecede gergindik. Asla taviz vermedim duruşumdan, yumuşamadım. Bu işin sonu gelmiş demek ki tarzında konuşmalar yaptı, demek ki öyleymiş dedim. Başlarda her an kapıdan çıkıp gidecekmiş gibi üstü başı giyinik oturuyordu. Ben de "bir yere gideceksin herhalde" dedim, baktım 5 dk sonra eşofmanlarını giydi geldi. Çok uzun süren bir suskunluğun ardından ilk defa sakince konuşmaya başladı, "Sen kazandın" dedi. "Haklı olduğunu herkese ispat ettin, aileme, ailene, arkadaşlarımıza beni işe yaramaz, kadın parası yiyen bir pislik gibi gösterdin, mutlu musun" dedi. "Bende ne gurur, ne şeref bıraktın, herkes beni sorumsuz bi insan olarak gördü"dedi. Ben susunca da "Aslında dışardan bakınca gerçekten bir pisliğim" dedi. Ne istiyorsun diye sordu; Ben de "Düzenli bi işin olmasını, borçlarımızın bitmesini ve bi bebeğimiz olmasını" dedim. "İlk ikisini hemen gerçekleştireceğim ama üçüncüsü ne zaman mümkün olur bilmiyorum" dedi. Zaten dün ve önceki gün internetteki kariyer sitelerinden birsürü iş başvurusu yaptım, yakın zamanda birinden biri muhakkak arar, dedi. Ben yine sesimi çıkarmadım, sustum.
Bütün haftasonunu evde geçirdik, aramızda bir soğukluk vardı haliyle, eskisi gibi değildik. Konuşmalarımız biraz resmi ama kibarca. "Şu bardağı mutfağa götürebilir misin tatlım-Tabi ki canım" tarzında konuşmalar hep. Yavaş yavaş aramızda buzlar çözülüyor. Dün akşam kendiliğinden girdi kariyer sitelerine bir sürü başvuruda bulundu yine. Ama böyle gözüme sokar gibi değil, ben farkında değilmişim gibi yaptı bunu, bu da beni umutlandırdı.
Annesinde kalma konusunda ise önce çok sıkıştırdım, birşey söylemedi. 1-2 saat sonra kendiliğinden itiraf etti herşeyi. Bir gece öncesinde döndüğünü ama eve gelmek istemediğini, bu yüzden annesinin evine gittiğini, orda kaldığını anlattı. Ailesine ve arkadaşına orada olduğunu bana söylememeleri için yemin ettirmiş. Herkes bu yüzden yalan söylemiş bana. Ben de bunu neden yaptığını sordum. "Gidecek yerim yoktu, anneme gittiğimi öğrenirsen de daha çok kızarsın diye söylemedim" dedi.
Açıkçası ona bir şans daha vermiş oldum. Bu sefer aklını başına toplamış görünüyor. Abisinin nişanlısından ayrıldığı için çok acı çekiyor olması onu çok etkilemiş. Aynı şeyi yaşamaktan çok korktuğunu anladım. Zaten benim amacım da bağcıyı dövmek değil, üzüm yemekti. Daha fazla üzerine gidemezdim.
Bekleyeceğiz bakalım, umarım en yakın zamanda iyi bir iş bulur da herşey yoluna girer
İnşallah bundan sonra düzelir. Bu seferde sadece iş ilanlarına başvurarak zaman geçirirse işiniz kötü..
Yani demem o ki evden oturduğu yerden ilanlara tıklamak başvurmak yeterli olmayacak..
İlla ki dışarı çıkıp işleri kapmak için, mücadele vermesi gerekiyor.
Kariyerden (siteden) falan haber beklerse işi zor
Aramıyorlar benden söylemesi.. hani yaşayan biri olarak söylüyorum..
Ekmek aslanın k..nda
Haklısınız o sitelere neden ilan bırakıp da insanları boşuna umutlandırıyorlar anlamıyorum zaten. Yüzlerce başvuru yaptık biri bile aramadı. Çok şükür ki bir arkadaşın çalıştığı işyerinde elemana ihtiyacı vardı, bize söylediler, eşim hemen kabul etti. Bugün de işbaşı yaptı. İnşallah bir sorun çıkmaz da bu sefer bu işte kalıcı olur...
peki maaşı nasıl eşin maaşı beğendi mi..
Tabi ki beğenmedi. Eşimden bahsettiğim kadarıyla siz de tahmin edersiniz ki çok kısa zamanda çok büyük paralar kazanmak ve bunu rahatça yapmak derdinde. Bu yüzden maaş onu hiç tatmin etmedi. Hatta iki gündür bunun da lafını etmeye kalktı ama bendeki sabır tükenince patladım artık. Benden tepkiyi görünce geri adım attı. Ben bu saatten sonra bizim iyiliğimiz için ne iş olsa yaparım filan diye kıvırdı hemen. Bu erkekleri arada bir dizginlerinden tutup sağlam bir kamçılamalı galiba. Yoksa yola gelmiyorlar. Ya da sadece benimki öyle, bilemiyorum
Merhaba bayanlar,
O kadar kafam karışık ki ve o kadar yalnız hissediyorum ki kendimi, çareyi size danışmakta buldum. Ben yaklaşık 1 buçuk yıldır evliyim. 31 yaşımdayım ve eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Evlenirken eşimin ve ailesinin maddi yönden yetersiz olması sebebiyle ailem karşımda dursa da sonradan benim mutluluğum için ve kararlılığımdan dolayı razı olup kabullendiler.
Ben iyi bir mesleği ve iyi bir işi olan, üniversite mezunu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadınım. Bunun da vermiş olduğu rahatlıkla aşk evliliği yaptım. Eşim de üniversite mezunu, meslek sahibi ancak mesleği ne yazık ki ülkemizde iş bulup aile geçindirecek geçerliliğe sahip değil. Bu yüzden mezun olduktan sonra benimle tanışana kadar hayatını müzisyenlik yaparak kazanmış. Hiç sigortalı, maaşlı bir işte çalışmamış. Ama artık düzenli bir hayatım olmalı dediğinde, memurluk hayalleri kuran iki insan olarak tanıştık. Memur olamadık ama özel sektörde güzel işler bulduk. Nişanlıyken bir anda eşim işten ayrıldı. Evlenmek için paraya ihtiyacımız olduğundan dolayı kredi çekecekti ama işsiz olduğu için onun yerine ben kredi çektim. Bu krediyle eşyalardı, gelinlikti vs evlendik. Tabi eşim evlenmemize yakın bir dönemde başka bir iş bulmuştu ve çalışıyordu.
Herşey güzel olacak hayalleri kurarken evliliğimizin 1.ayında o işten de ayrıldı. Asgari ücretle o iş yapılmazmış. Başka bir iş buldu. Orada da deneme süresi biterken işten çıkarıldı. Sonra başka bir iş buldu… Ve bu iş değişiklikleri 1 buçuk yılda tam 5 kez tekrarlandı. Bu süreç içerisinde ben sabit bir şekilde sabırla çalışarak evimizi geçindirdim. Çünkü eşim hiç eve tam bir aylık maaş bile sokamadan ya işten atılıyordu ya da kendisi ayrılıyordu.
Son işini çok istemişti, dualarla hayallerle girdiği 3 mülakattan da başarıyla çıktı. İşi aldı. Mutluluktan havalara uçtuk. Kazancı iyiydi, istekliydi, o işte yükselme hayalleri vardı. Deliler gibi çalışmaya başladı. Gece-gündüz, cumartesi-Pazar hep çalıştı. Akşamları evde sabaha kadar beraber rapor hazırlamak için uykusuz kaldık. Ama ne yazık ki deneme süresi bitiminde patronu sebepsizce işine son verdi. Yıkıldık. Sinir krizi geçirdim ben de, günlerce kendime gelemedim. Hayallerimiz bu sefer çok ağır yıkılmıştı.
Eşim yaklaşık son 2 aydır işsiz. Sürekli evde oturuyor. Buna alışığım tabi ki ama bu sefer iş de aramıyor. Ailemle karşılaşmamak için onlardan kaçıyor. Ne yüzle bakacağım onların yüzüne diyor. Bu sefer kendi işini kuracakmış. Bunu denemek zorundaymış. Hangi parayla kuracak derseniz, tabi ki ben kredi çekeceğim yine. Bu sefer yapabileceğine, kendi işini kurarak bizi rahata çıkarabileceğine inanıyor ama işin kötü yanı benim inancım kırıldı artık. Onun başarılı olacağına inanmıyorum. Bu işi de batırırsa daha beter borca gireceğiz ve zaten bütün evin, kredilerin, kredi kartlarının, faturaların borçları altında ezilmiş olan ben, altında kalacağım herşeyin. İş aramasını istiyorum, düzenli bir işi olsun, az da olsa kazancı olsun istiyorum. Çocuk istiyorum. Ama tabi bu durumda mümkün değil.
Bir türlü aklını çelemiyorum. Bir yandan onu desteklemem gerektiğini düşünüyorum, çünkü belki de bu sefer başarılı olur, kazanır, rahata çıkarır bizi. Ama artık hem evin geçimini sağlayan hem de evi çekip çeviren olarak tek başıma çok yorulduğumu ve pes etmek üzere olduğumu hissediyorum.
Ailem boşanabileceğimi, bana sonuna kadar destek vereceklerini söylüyor. Ben eşimi seviyorum ve ona bir kez daha inanmakla boşanmak arasında gidip geliyorum. Kafam çok karışık. Nolur yardım edin L
Merhaba bayanlar,
O kadar kafam karışık ki ve o kadar yalnız hissediyorum ki kendimi, çareyi size danışmakta buldum. Ben yaklaşık 1 buçuk yıldır evliyim. 31 yaşımdayım ve eşimle birbirimizi çok severek evlendik. Evlenirken eşimin ve ailesinin maddi yönden yetersiz olması sebebiyle ailem karşımda dursa da sonradan benim mutluluğum için ve kararlılığımdan dolayı razı olup kabullendiler.
Ben iyi bir mesleği ve iyi bir işi olan, üniversite mezunu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadınım. Bunun da vermiş olduğu rahatlıkla aşk evliliği yaptım. Eşim de üniversite mezunu, meslek sahibi ancak mesleği ne yazık ki ülkemizde iş bulup aile geçindirecek geçerliliğe sahip değil. Bu yüzden mezun olduktan sonra benimle tanışana kadar hayatını müzisyenlik yaparak kazanmış. Hiç sigortalı, maaşlı bir işte çalışmamış. Ama artık düzenli bir hayatım olmalı dediğinde, memurluk hayalleri kuran iki insan olarak tanıştık. Memur olamadık ama özel sektörde güzel işler bulduk. Nişanlıyken bir anda eşim işten ayrıldı. Evlenmek için paraya ihtiyacımız olduğundan dolayı kredi çekecekti ama işsiz olduğu için onun yerine ben kredi çektim. Bu krediyle eşyalardı, gelinlikti vs evlendik. Tabi eşim evlenmemize yakın bir dönemde başka bir iş bulmuştu ve çalışıyordu.
Herşey güzel olacak hayalleri kurarken evliliğimizin 1.ayında o işten de ayrıldı. Asgari ücretle o iş yapılmazmış. Başka bir iş buldu. Orada da deneme süresi biterken işten çıkarıldı. Sonra başka bir iş buldu… Ve bu iş değişiklikleri 1 buçuk yılda tam 5 kez tekrarlandı. Bu süreç içerisinde ben sabit bir şekilde sabırla çalışarak evimizi geçindirdim. Çünkü eşim hiç eve tam bir aylık maaş bile sokamadan ya işten atılıyordu ya da kendisi ayrılıyordu.
Son işini çok istemişti, dualarla hayallerle girdiği 3 mülakattan da başarıyla çıktı. İşi aldı. Mutluluktan havalara uçtuk. Kazancı iyiydi, istekliydi, o işte yükselme hayalleri vardı. Deliler gibi çalışmaya başladı. Gece-gündüz, cumartesi-Pazar hep çalıştı. Akşamları evde sabaha kadar beraber rapor hazırlamak için uykusuz kaldık. Ama ne yazık ki deneme süresi bitiminde patronu sebepsizce işine son verdi. Yıkıldık. Sinir krizi geçirdim ben de, günlerce kendime gelemedim. Hayallerimiz bu sefer çok ağır yıkılmıştı.
Eşim yaklaşık son 2 aydır işsiz. Sürekli evde oturuyor. Buna alışığım tabi ki ama bu sefer iş de aramıyor. Ailemle karşılaşmamak için onlardan kaçıyor. Ne yüzle bakacağım onların yüzüne diyor. Bu sefer kendi işini kuracakmış. Bunu denemek zorundaymış. Hangi parayla kuracak derseniz, tabi ki ben kredi çekeceğim yine. Bu sefer yapabileceğine, kendi işini kurarak bizi rahata çıkarabileceğine inanıyor ama işin kötü yanı benim inancım kırıldı artık. Onun başarılı olacağına inanmıyorum. Bu işi de batırırsa daha beter borca gireceğiz ve zaten bütün evin, kredilerin, kredi kartlarının, faturaların borçları altında ezilmiş olan ben, altında kalacağım herşeyin. İş aramasını istiyorum, düzenli bir işi olsun, az da olsa kazancı olsun istiyorum. Çocuk istiyorum. Ama tabi bu durumda mümkün değil.
Bir türlü aklını çelemiyorum. Bir yandan onu desteklemem gerektiğini düşünüyorum, çünkü belki de bu sefer başarılı olur, kazanır, rahata çıkarır bizi. Ama artık hem evin geçimini sağlayan hem de evi çekip çeviren olarak tek başıma çok yorulduğumu ve pes etmek üzere olduğumu hissediyorum.
Ailem boşanabileceğimi, bana sonuna kadar destek vereceklerini söylüyor. Ben eşimi seviyorum ve ona bir kez daha inanmakla boşanmak arasında gidip geliyorum. Kafam çok karışık. Nolur yardım edin L