- 24 Ocak 2021
- 12.974
- 29.792
- 548
- Konu Sahibi Mihrimah Sultann
-
- #61
Bundan sonra öncelik ailem olacak , bunun için çabalayacağım, bekarken kolaydi ama evlenince , çocuk olunca çok zorlanmaya başladım, teşekkür ederim...
Bundan sonra öncelik ailem olacak , bunun için çabalayacağım, bekarken kolaydi ama evlenince , çocuk olunca çok zorlanmaya başladım, teşekkür ederim...Okurken ben daraldım. Kendinize eziyet ediyorsunuz. Kız kardesinizde abinizde birer yetişkin mental sorunları yoksa kendilerini koruyabilirler. Kendinizi onlar için feda ederken kendi evladinızın hakkına giriyorsunuz. Çünkü böyle davranarak sağlığınızı kötü etkiliyorsunuz ve kızınızın sağlıklı bir anneye ihtiyacı var. Kardesleriniz siz olmadanda hayatlarini sürdürebilirler ama kızınız herşeyiyle size muhtaç
Şöyle düşünün abiniz kardeşiniz 40lı 20li yaşlarındalar ama evladınız daha 2 yaşında. Onun size daha çok ihtiyacı var. Su akar yolunu bulur. Herkes kendi hayatını çevirir bir şekildeBundan sonra öncelik ailem olacak , bunun için çabalayacağım, bekarken kolaydi ama evlenince , çocuk olunca çok zorlanmaya başladım, teşekkür ederim...
Bebeğim küvözde kaldı 2 bucuk ay , 6 ay kimse gelip gitmedi, kızım biraz büyüyünce gelmek istedi, bir de bulunduğum şehir çok güzel tarihi bir şehir, gelenler gezmeye de geliyorlar bu bahane ile , normalde asla misafir falan çekemem , gelende çok kalmadı zaten ama baktım biri geliyor gidiyor ardından kuzenler, yengeler bizde geleceğiz diye siraya girmeye başladılar, (hiçte samimi değilim yani )iste o zaman tepkimi belli ettim, çocukla yapamıyorum müsait değiliz, yoğun çalışıyorum dedim , şimdilik ses yok buna rağmen gelirlerse de pes yaniİnsanlardaki birilerine gitme merakını hiç anlamıyorum ya. Çok görmek isteyen kendi evine çağırsın. Küçücük bebeğiniz var, biraz düşünceli olmaları lazım.
Benim de bir akrabamla yakın mesafedeyiz. Evde sıkıldık diye akşam 10da beni arıyorlar. Sıkılmışlar bize geleceklermiş. İyi de ben sıkılmıyorum. Hele ki 10'da hiç sıkılmıyorum, pijamalarımı giymiş çocuklarla boğuşur oluyorumGerçekten anlamıyorum
Evet bende böyle düşünüyorum, en önemlisi kızımŞöyle düşünün abiniz kardeşiniz 40lı 20li yaşlarındalar ama evladınız daha 2 yaşında. Onun size daha çok ihtiyacı var. Su akar yolunu bulur. Herkes kendi hayatını çevirir bir şekilde
Allah birliginizi daim etsin , sorunun farkında olduğunuz için çok oraya girmeyeceğim ama kararlardan önce 10 saniye düşünün ve onceliginizin çocuğunuz oldugunu kendinize hatırlatın bir süre vicdan azabı çeker sonra alışırsın.Abim bekarken çok büyük fedakarlıklar yaptı, onun sayesinde başka şehre taşınıp yeni bir başlangıç yapabildik, o da birçok şeyden feragat etti bizler için, maddi manevi emeği geçti , onun sayesinde beğenmediğim bir ortamdan uzaklaşıp okuyabildim, bize güzel bir hayat sundu mesleğe geçince taa ki evlenene kadar , asla emeğini yok sayamam , kız kardeşim en küçüğümüz o da elinden geleni yapar , en küçük olduğu için biraz nazlı sadeceGenel olarak birbirimize emek verdik , annem ise hayatını feda etti bizim için, babasız büyüdük, benim kardeşlerimle hiç sorunum yok o anlamda , tek sorun benim hala annelik yapmaya çalışıp çekirdek ailemi 2. Plana atmam , kızım doğunca gözüme batmaya başladı, yorulunca kızımdan çalıyorum, sabrım, tahammülüm azalıyor ve bu noktada kendime dur dedim dün gece ...
Amin , çok teşekkür ederim, herseyin farkındayım ben bu vicdan yükü ile huzurlu olamam zaten , önceliklerimi yeniden gözden geçireceğim çekirdek ailem için...Allah birliginizi daim etsin , sorunun farkında olduğunuz için çok oraya girmeyeceğim ama kararlardan önce 10 saniye düşünün ve onceliginizin çocuğunuz oldugunu kendinize hatırlj2catın bir süre vicdan azabı çeker sonra alışırsın.
Evet öğretmenlik bir disiplin gerektiriyor , meslek hastalığı gayet mantıklı geldi ki ben de aşırı planlı programlı bir insanımdır, kafaya taktım mı illa o iş o dakika halledilecek ve bu yönüm de beni çok zorluyor, düşü okuldan yorgun gelsem bile illa evdeki işlerimi yaparım asla demem ki amaaannn boşver yarın veya başka bir gün yapayım, rahat bir insan değilim ama rahat olmayı istiyorum artık, değişmem gerektiğini biliyorum , bu bile bir büyük bir adim benim için, aynı duyguları yaşıyoruz, hele o doğum ve küvöz süreçleri benden çok şey götürdü psikolojik olarak , dank etti bazı şeyler, bu şekilde devam edemem artık, çok teşekkür ederim beni anladığınız için...Bebeğim ve benim hayatımız tehlikeye girip de hastaneye düşene kadar ben de böyleydim. Öğretmenim meslek hastalığı da aslında kontrolcü olmak her işi planlı yapmak gerekiyor evrak işleri vs bizi hep plana itiyor. Haliyle zamanla kendi hayatımızı planladığımız gibi sevdiklerimizin de bir şeylerini planlamaya başlıyoruz.
Bir kardeşim var benim iyi ki onun ablasıyım her derdimizi birlikte aştık her mutluluğu da paylaştık. Babamız sıkıntılı olduğu için ben de elimi hep üzerlerinde tutuyorum. Ama geçen yıl şubatta hamileyken riskli olduğumdan hastanede kaldım 6 hafta o zaman hayatın bu planları yapmaya uygun olmadığını herşeyi kontrol edemeyeceğimi öğrendim.
Evet yardıma ihtiyacı olan beni arasın neden hep koşuyorum dedim.
Bu farkındalığı yaşadığımdan beri çok rahatım. Öncesinde gece bir mesaja aramaya anksiyetem tavan yapar aman anne aramadım aman kardeşim şundan eksik mi kalsın diye düşünmekten gerçekten hayatı kaçırıyordum.
Eşim de benim bu tavırlarıma ses etmesede de bana yetişmek için zorluyordu kendini biliyorum. Şu an daha mutluyum. İnsanların sa kendini düşünüp yaşamasına izin verdiğim için onlar da daha mutlu. Kol kanat geriyorum gibi davrandığımızı düşünsek de kontrolcü olmak onları kısıtlıyor.
Evet günün sonunda kocaman bir "yapmasaydın" i carpıveriyorlar insanın suratına bir de.Simdi benim kardesim evlilik arefesinde telasi kosturmasi oldu kac defa annem beni dahil etmedi işe güce senin görevin ablalık etmek hizmetcilik degil seni ezdirmem kimseye is güc yapma diyor öyle travma oldu kadındaBöyle olmayacağım inşallah, annenize çok üzüldüm koca bir ömür gitmiş ah ki ne ahhh...
Yazık yaaaa, kadın nasıl etkilendiyse artık seni korumaya çalışmışEvet günün sonunda kocaman bir "yapmasaydın" i carpıveriyorlar insanın suratına bir de.Simdi benim kardesim evlilik arefesinde telasi kosturmasi oldu kac defa annem beni dahil etmedi işe güce senin görevin ablalık etmek hizmetcilik degil seni ezdirmem kimseye is güc yapma diyor öyle travma oldu kadında
Ahhhh, keşke insan daha erken farkedebilse, eşim bişey demese de gözlerindeki yorgunluğu ve benimle beraber koşuşturmalarını görüyorum, bisey demek istese de yanlış anlayacağım için susuyor bunu hissettim , benim bir teyzem aynı sizin gibi yapmıştı onun da evliliği bitti ve şuanda evliliğini feda ettiği kimse yok yanında, şimdi pişmanlıklarla ve öfkeyle dolu hatta iyilik yaptığı insanlara kinlenmiş durumda , herkesin çoluğu çocuğu okudu bir yerlere geldi , benim ne çocuklarım okuyabildi ne de evliliğim yürüdü diye kendini yiyor , o da beni çok etkiledi açıkçası, ben öyle olmayacağım, eşim ve çocuğum önceliğim olacak artık...Ben senin yaptiginin daha da ust noktasini yaptim. Akrabalarimin cocuklarinin ihtiyaclarini aldim. Is kurdular borc verdim almadim. Ablamin kocasi iflas edecegi belli olan isi batirdi. Borclarini odedim.
Kocam a dedi hakaret ettim. B dedi seni sevmiyorum dedim. Benimle birlikte olmak istedi seni istemiyorum dedim. Aylarca hayir dedim. Iki yil yataga almadim.
Annesinin yuzunden onun burnundan getirdim. (Kendi de sevmez annesini)
Sonunda hayatina uykusizluk, litrelerce kahve, paketlerce sigara ekledi. Sonuc depresyon. Psikiyatrik ilaclar ve iki uc yil psikolog. Artik sertlesme sorunlari , isteksizlik dogru duzgun konusmama seni sevmiyorum artik demesi.
En son dedigi sey benden rol calmaya calissmandan kontrol manyakligindan, bana cocugunmusum gibi davranmandan biktim. Bosanalim oldu.
Cocugun velayeti disinda her seyi de kabul etti. Onu da tamamini alamayacagini bildiginden yarisini istedi.
Ne halt yaptigimi anlamam icin bosanma davasini acmasi gerekti. Defalarca uyarmisti aslinda ama ciddiye almadim. Gitmeyecegini dusundum. Ve gene yikmadi. Olan oldu birak onune bak. Bir seyleri duzeltmek istiyorsan caba vereceksen sonuna kadar yanindayim dedi.
Neden biliyormusun. Bunlari yaptim ben. Elime hic bir sey gecmedi. Tam tersi daha da berbat oldu hersey.
Kardesleriimiz kok ailemiz iyi hos ama bizim kendi bir ailemiz var. Onlari da yok saymamaliyiz. Sorunu farketmissin buyuk bir ihtimalle esinde kardesine abine destek olmana kizmiyordur ama onlarin vaktinden calma, kendine kendi ailene yazik etme. Sinirlari biraz ciz.
Yok yok , kendimi feda etmeyeceğim öyle bir karakterim yok , yıllarca annelik yaptım binevi, bir günde değişemem ama uzun vadede çok şey değişecek, bu arada evet çok fazla travmatize edildim çocukluktan beri ...Travma yaşamışsın kalmış etkileri. Böyle böyle kendinç yer bitirirsin
Korkunç birisiniz. El iyisi ev kötüsü. Nasılsa gitmez diyip diğer insanlara yaranma çabası. Adamın hayatını mahvetmişsiniz. Akrabanın çocuğundan sananeydi mesela. Kendinizi önemli hissetmek, tanrıcılık oynamak için yapmayacağınız şey yok. Bunun adı fedakarlık değil. İnsanlar da biliyor o yüzden yapmasaydın diyorlar bu sefer de vay nankörler diyorsunuz. Ama çok iyi biliyoruz neyi neden yaptığınızı. Kendinizi önemli hissetmek, kontrol sahibi olmak için. İki sene yatağa almamak nedir ya korkunççç.Ben senin yaptiginin daha da ust noktasini yaptim. Akrabalarimin cocuklarinin ihtiyaclarini aldim. Is kurdular borc verdim almadim. Ablamin kocasi iflas edecegi belli olan isi batirdi. Borclarini odedim.
Kocam a dedi hakaret ettim. B dedi seni sevmiyorum dedim. Benimle birlikte olmak istedi seni istemiyorum dedim. Aylarca hayir dedim. Iki yil yataga almadim.
Annesinin yuzunden onun burnundan getirdim. (Kendi de sevmez annesini)
Sonunda hayatina uykusizluk, litrelerce kahve, paketlerce sigara ekledi. Sonuc depresyon. Psikiyatrik ilaclar ve iki uc yil psikolog. Artik sertlesme sorunlari , isteksizlik dogru duzgun konusmama seni sevmiyorum artik demesi.
En son dedigi sey benden rol calmaya calissmandan kontrol manyakligindan, bana cocugunmusum gibi davranmandan biktim. Bosanalim oldu.
Cocugun velayeti disinda her seyi de kabul etti. Onu da tamamini alamayacagini bildiginden yarisini istedi.
Ne halt yaptigimi anlamam icin bosanma davasini acmasi gerekti. Defalarca uyarmisti aslinda ama ciddiye almadim. Gitmeyecegini dusundum. Ve gene yikmadi. Olan oldu birak onune bak. Bir seyleri duzeltmek istiyorsan caba vereceksen sonuna kadar yanindayim dedi.
Neden biliyormusun. Bunlari yaptim ben. Elime hic bir sey gecmedi. Tam tersi daha da berbat oldu hersey.
Kardesleriimiz kok ailemiz iyi hos ama bizim kendi bir ailemiz var. Onlari da yok saymamaliyiz. Sorunu farketmissin buyuk bir ihtimalle esinde kardesine abine destek olmana kizmiyordur ama onlarin vaktinden calma, kendine kendi ailene yazik etme. Sinirlari biraz ciz.
Eşimin ailesine sınır çizme nedenimi açıklamıştım yorumlarda , yine söyleyeyim, kayınpederim aşırı ataerkil ve gelini köle gibi gören bir zihniyette , herseyimize karışınca mesafe koydum mecburen , şimdi daha mesafeli ve saygılı şekilde görüşüyoruz, abimin eşi konusunda da tek dert misafir değil , evlendiklerinden beri aşırı sorunlu bir evlilikleri var , kaynana kayınbaba yok , biz de gidip gelmeyiz özel günler hariç, kadının genel olarak karakteri böyle, şiddete meyilli ve ruhsal olarak sıkıntılı bir insan kültürümüz uyuşmadığı için hep mesafeli oldum , zaten sorun yaşamasınlar diye de kimseyi yollamıyordum abimlere , eşim konusunda ise o beni ve hayatımı iyi tanıyor, ne zor bir hayattan geldiğimi bildiği için pek bisey demiyor hatta kız kardeşim evlenirken ev dizme vs herseye koşuşturdu benimle beraber, eşim bisey demedi ama ben artık hem kendi hakkıma hem de onun hakkına girmek istemiyorum, bu arada normalde kimse gelip gitmezdi, akrabalarımızdan uzakta yaşıyoruz normalde böyle sürekli gelip gitme mevzuları da yoktu bu son 2 yıldır bize sarmış durumdalarPeki siz eşinizin ailesine sınır koyarken sürekli kendi akrabalarınızı ağırlamanız doğru mu? Abinizin eşi de misafir ağırlamak istemiyor o zaman ne farkınız kalıyor. Abinizin eşi aman kardeşlerim yorulmasın diye bütün akrabalarını evinde ağırlasa ve abiniz alışveriş yapmaktan eşine yardım etmekten yorulsa. O zaman erkeğin hiçbir misafiri gelmesin sadece kadınların misafiri gelsin. Eşinizin ailesine sınır çizmemizin bir nedeni yoksa tabi bu yazdıklarım.
Anladım, o mesajınızı sonradan gördüm. O zaman haklısınız. Kız kardeşinizin hamileliği riskli değilse o da evinde ağırlayabilir. Zaten hamile diye yardım da ederler.Eşimin ailesine sınır çizme nedenimi açıklamıştım yorumlarda , yine söyleyeyim, kayınpederim aşırı ataerkil ve gelini köle gibi gören bir zihniyette , herseyimize karışınca mesafe koydum mecburen , şimdi daha mesafeli ve saygılı şekilde görüşüyoruz, abimin eşi konusunda da tek dert misafir değil , evlendiklerinden beri aşırı sorunlu bir evlilikleri var , kaynana kayınbaba yok , biz de gidip gelmeyiz özel günler hariç, kadının genel olarak karakteri böyle, şiddete meyilli ve ruhsal olarak sıkıntılı bir insan kültürümüz uyuşmadığı için hep mesafeli oldum , zaten sorun yaşamasınlar diye de kimseyi yollamıyordum abimlere , eşim konusunda ise o beni ve hayatımı iyi tanıyor, ne zor bir hayattan geldiğimi bildiği için pek bisey demiyor hatta kız kardeşim evlenirken ev dizme vs herseye koşuşturdu benimle beraber, eşim bisey demedi ama ben artık hem kendi hakkıma hem de onun hakkına girmek istemiyorum, bu arada normalde kimse gelip gitmezdi, akrabalarımızdan uzakta yaşıyoruz normalde böyle sürekli gelip gitme mevzuları da yoktu bu son 2 yıldır bize sarmış durumdalar
Mihroşş geçmiş olsun gelicem konunaa süt sağıyorumKızlar merhaba , sabahın şu saatlerinde konu açtım o derece canım sıkıldı kendime , ben ve eşim öğretmeniz , yoğun bir çalışma hayatımız var , sorun şu ki bir aslan kadını olarak aşırı dominant ve kontrolcüyüm ve bu benim sosyal ilişkilerimi ve artık bedensel sağlığımı da etkileyecek boyutta , kaygılarım annem vefat ettikten sonra bir hayli arttı, etrafımdaki herkesi düşünmekten ve sürekli kendimden vermekten aşırı yoruldum , kız kardeşim hamile ve kendi hamileliğim sorunlu geçtiği için onu aşırı darlıyorum , tuzlu yeme, tansiyonunu ölç vs , birisi kız kardeşime misafirliğe gelecek olsa kimseye izin vermiyorum yorulmasın, hamile diye ve haliyle uzaktan gelen akrabalarımı ben ağırlamak zorunda kaldım hep ve aşırı yoruldum çalışan bir kadın olarak , kız kardeşim yorulur bişey olur diye kaygılanmaktan, akrabalarımı birçok defa ağırlamak zorunda kalmaktan sıkıldım, dayılarımı ve teyzelerimi seviyorum zira bize de çok emekleri geçti, bu sene de hepsinin gelesi tuttu maşallah ve ben pert oldum resmen , kalmalı misafir asla sevmem ama mecbur hepsini ben ağırladım ve ne kız kardeşime ne de abime asla göndermedim kimseyi, abimin eşi de biraz sorunlu abimle sorun yaşamasın kavga etmesinler diye kendimi feda ettim yinemisafirlere burda kalın diye baskı yaptım onlara gitmesinler diye ( abimin eşi asla misafir istemiyor ve hep kavga ediyor abimle bu sebepten ) , kızım da küçük henüz 2 yaşına girecek ve şimdiden beni zorluyor baya , bu ara da abim elini sakatladı bu sefer de ona sardım, eşi memlekete gitmek zorunda kaldı cenaze durumlarından dolayı çocukları da abimi de ben ağırladım bu süreçte ama aşırı yoruldum , evde toplam 3 çocuk ve eli kırık abim ve eşim çocuğumla kafayı yedim ama hepsi ile de çok güzel ilgilendim, eşim de çok destek oldu sağolsun , şimdi herkes evine döndü ama benim içime de bir öküz oturdu , şu saatte midem ağrıyor uyuyamadım, aileme karşı bu koruyuculuğum ve kendimi her zahmette feda etmem sinirlerimi bozuyor özellikle bu son 2 yıldır böyleyim, daha önce psikolojik destek de almıştım doğum sonrası için, velhasıl ben bu durumu aşamıyorum kızlar , kız kardeşime ve abime bisey olacak diye panik oluyorum ama artık sıkıldım ve tükendim, sizce ben yanlış mı yapıyorum, annem babam hayatta değil zaten babamı da hiç görmeden büyüdük, tüm bu hayatın zorluğu vs derken bende hep bir onları kaybetme korkusu başladı özellikle doğum sonrası 28 haftalık erken doğum yapınca arttı, ama bugün farkettim ki resmen kendimi feda ediyorum , bu saatte mide ağrısı çekiyorum, yorgunluktan uyuyamadım ve işe gideceğim erkenden , bilirsiniz ki aşırı bireyselci bir kadınım hiç kalabalik vs sevmem eş ailesi ile sık gidip gelmem ama kendi ailem söz konusu olunca bunu yapamıyorum ve kendimi tüketiyorum , en ufak bir sorun veya bir problem olsa sürekli kendimi olayın başrolünde buluyorum, eşim de her ne kadar beni desteklese de o da çok yoruluyor ve bu durumdan aşırı rahatsız oldum artık , sizlerin eleştirileri ve yorumları ile yeniden kendime format atmak istiyorum ve kararlıyım , sizce kendi hakkıma mı giriyorum böyle yaparak yoksa doğru olanı mı yapıyorum ? Sizce de herkesi bir salsam mı artık Var mı benim gibi olanınız...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?