Eşimin ailesine durduk yere mesafe koymadım en başta gayet iyi yaklaştım ama onlar daha fazlasını istedi , annem gerçekten çok fedakar bir kadındı asla onun gibi olmak istemiyorum, kimseye de müdahale etmiyorum bu arada kız kardeşim bu durumdan aşırı mutlu çünkü sürekli ona konfor sağlıyorum, abim desen ne kadar yapsam o kadar ister , sıkıntı bende kesinlikle , artık çeki düzen verme vakti ...Mihri bundan çok uzun zaman önce bir yorumunu okuduğumu hatırlıyorum. Annem akraba peşinde bizi perisan etti, çanta gibi sürekli akraba peşinde bor hayat yaşadık gibi bir şeyler yazmıştın. Sen bu huyunu annenden görüp almışsın. Bir evlat olarak rahatsız olduğun bir şeyi şimdi kendi evladına yapıyorsun. Kardeşin, abin koskoca insanlar ya bence gerçekten hem eşine ayıp ediyorsun hem de yaptığın şey yetişkin insanlar üstünde de çok baskı kurduğu için yakın zamanda yeter, keşke yapmasaydın gibi şeyler duyacaksın. Çok yorulmuş olduğun için de nasıl öyle der nankörler diyeceksin. Bu hikayenin farklı bittiği hiçbir senaryo yok. Hic yok yani. İyi bir şey yapıyorum diye düşünme. Sana bu kadar müdahale edilse ortalığı yakarsin ama başkasına yaptığın zaman kendini haklı görüyorsun. Eşinin ailesine o kadar sınır koyup kendi ailene bu kadar iltimas göstermen kısmına zaten girmeyeyim. Eşinin sabrını bence zorlama.
Kız kardeşim görüyor aslında, ben ona misafir yollamayınca o geldi yardıma, bu konuda kimseyi suçlayamam, onlar beni istismar edecek kardesler değil öyle bir ilişkimiz yok ki zaten ben de kendimi kullandıracak bir kadın değilim, içimden gelerek yapıyorum ve kendimi frenlemem gerekiyor artık, çok teşekkür ederim yorumunuz için...Ben sizi o kadar o kadar iyi anliyorum ki ,bende 50 yaşima kadar elimden geldiğince yaptim .
Çok yoğun çalişma hayatim vardi ,iki çocuk ve bu konuda anlayaşsiz koca.Birde sürekli onunla tartişmak zorunda kaldim .
Psikolojim bozuldu ve şimdi bir sürü ufak tefek sağlik sorunlari cikti.
Kİmseye diyemiyorum gelin bana yardim edin ,demem de gerekmiyor çünkü evimi benden sonra düşünmesi gereken bir kocam var.
Kiz kardeşin hamile ve abinde kolunu kirmiş ikisininde görünür hali var.
Yani sizin mide ağrisi ,uykusuzluk ve yorgunluk görünmüyor kimse fark edemez ve sizde söyleniz o kadar kaleye alinmaz .
Yavaş yavaş elinizi çekin ,kiz kardeşinize misafir geliyorsa gelsin .Yorulsun ki anlasin sizde nasil yorulduğunuzu,yorulsun ki yatili misafir sik kabul etmesin (sizede).
Demek istediğim kimse sizi görmeyecek elinizi biraz cekmezseniz .
Memleketi söyleyemiyorum ama doğu Anadolu bölgesindenimBende boyleydim psikolojik tedavi gördüm duzeldim şükür, sizde destek alın lütfen. Nerelisiniz bu arada
Kız kardeşim abla ne olur kimse bana gelmesin bu ara çok ağır geçiyor hamileliğim dedi ben de hiç kıyamadım , geçen anneannem aradı kuzenler , yengeler vs sizi ziyarete gelecekler dedi , açıkça şuanda müsait değiliz, kız kardeşim de rahatsız deyip geri çevirdim, çünkü gelenleri ben ağırlamak zorunda kalıyorum, abim desen etkisiz eleman o da ailesini alıp bana geliyor misafir gelince, açıkça reddettim ve iyi hissettim , zorunlu misafir sevmiyorum gerçektenYazdıklarınızı başkası yazmış gibi okuyun, belki aydınlanmanızı sağlar.
Bunun bir sonraki aşamasını da ben yazayım, kaçınılmaz son...
Kardeşleriniz bir yerde size sınır koyacak bu da sizin çok fazla ağırınıza gidecek. "Ben onlar için saçımı süpürge yaptım, bunu hak etmedim" kısmına gireceksiniz onlarda " yapmasaydın, biz misafirimizi ağırlayabilirdik, bize hiç sormadın ki" diyecekler.
Sonrası "neden ben, haketmedim, herkes nankör ben değersiz...." düşünceleriyle başedemeyip antidepresana başlamak.
Rabbim daha iyi etsin insallah, gönül bağı bambaşka bişey, kardeşlerim hep benden iyi olsun isterim o derece kalbim tertemiz onlara karşı...Ya ben kız kardeşime için durumun farkındaydım. Oda farkındaama bende 11 yaş kız , 6 yaş ikiz erkek var. Bir de elhamdülillah bizimkiler hayatta. O yüzden çok müdahale etmiyorum. Ama dediğim gibi benim her sıkıntılı durumunda o yanımda onun yeri apayrı. İkizler bir ara onu anneleri sanıyordu o kadar çok baktı bebekten . O yüzden vicdanen de kıyamam
Ben de böyle biriyim. Yani sizin kadar abartmam ama kök ailem konusunda çok korumacıyım. Ya da üzüldüklerinde çok üzülüyorum, uykularım kaçıyor. Hatta dün gece buraya konu açmayı bile düşünmüştüm: 'ailemden biri üzgünse ben mahvoluyorum' diye.Kızlar merhaba , sabahın şu saatlerinde konu açtım o derece canım sıkıldı kendime , ben ve eşim öğretmeniz , yoğun bir çalışma hayatımız var , sorun şu ki bir aslan kadını olarak aşırı dominant ve kontrolcüyüm ve bu benim sosyal ilişkilerimi ve artık bedensel sağlığımı da etkileyecek boyutta , kaygılarım annem vefat ettikten sonra bir hayli arttı, etrafımdaki herkesi düşünmekten ve sürekli kendimden vermekten aşırı yoruldum , kız kardeşim hamile ve kendi hamileliğim sorunlu geçtiği için onu aşırı darlıyorum , tuzlu yeme, tansiyonunu ölç vs , birisi kız kardeşime misafirliğe gelecek olsa kimseye izin vermiyorum yorulmasın, hamile diye ve haliyle uzaktan gelen akrabalarımı ben ağırlamak zorunda kaldım hep ve aşırı yoruldum çalışan bir kadın olarak , kız kardeşim yorulur bişey olur diye kaygılanmaktan, akrabalarımı birçok defa ağırlamak zorunda kalmaktan sıkıldım, dayılarımı ve teyzelerimi seviyorum zira bize de çok emekleri geçti, bu sene de hepsinin gelesi tuttu maşallah ve ben pert oldum resmen , kalmalı misafir asla sevmem ama mecbur hepsini ben ağırladım ve ne kız kardeşime ne de abime asla göndermedim kimseyi, abimin eşi de biraz sorunlu abimle sorun yaşamasın kavga etmesinler diye kendimi feda ettim yinemisafirlere burda kalın diye baskı yaptım onlara gitmesinler diye ( abimin eşi asla misafir istemiyor ve hep kavga ediyor abimle bu sebepten ) , kızım da küçük henüz 2 yaşına girecek ve şimdiden beni zorluyor baya , bu ara da abim elini sakatladı bu sefer de ona sardım, eşi memlekete gitmek zorunda kaldı cenaze durumlarından dolayı çocukları da abimi de ben ağırladım bu süreçte ama aşırı yoruldum , evde toplam 3 çocuk ve eli kırık abim ve eşim çocuğumla kafayı yedim ama hepsi ile de çok güzel ilgilendim, eşim de çok destek oldu sağolsun , şimdi herkes evine döndü ama benim içime de bir öküz oturdu , şu saatte midem ağrıyor uyuyamadım, aileme karşı bu koruyuculuğum ve kendimi her zahmette feda etmem sinirlerimi bozuyor özellikle bu son 2 yıldır böyleyim, daha önce psikolojik destek de almıştım doğum sonrası için, velhasıl ben bu durumu aşamıyorum kızlar , kız kardeşime ve abime bisey olacak diye panik oluyorum ama artık sıkıldım ve tükendim, sizce ben yanlış mı yapıyorum, annem babam hayatta değil zaten babamı da hiç görmeden büyüdük, tüm bu hayatın zorluğu vs derken bende hep bir onları kaybetme korkusu başladı özellikle doğum sonrası 28 haftalık erken doğum yapınca arttı, ama bugün farkettim ki resmen kendimi feda ediyorum , bu saatte mide ağrısı çekiyorum, yorgunluktan uyuyamadım ve işe gideceğim erkenden , bilirsiniz ki aşırı bireyselci bir kadınım hiç kalabalik vs sevmem eş ailesi ile sık gidip gelmem ama kendi ailem söz konusu olunca bunu yapamıyorum ve kendimi tüketiyorum , en ufak bir sorun veya bir problem olsa sürekli kendimi olayın başrolünde buluyorum, eşim de her ne kadar beni desteklese de o da çok yoruluyor ve bu durumdan aşırı rahatsız oldum artık , sizlerin eleştirileri ve yorumları ile yeniden kendime format atmak istiyorum ve kararlıyım , sizce kendi hakkıma mı giriyorum böyle yaparak yoksa doğru olanı mı yapıyorum ? Sizce de herkesi bir salsam mı artık Var mı benim gibi olanınız...
3 kardeş aynı şehirdeyiz ve gelen mutlaka her evi gezip kalmak istiyor, onlara gitmesinler diye daha fazla yoruluyorum sadece eğer ben izin versem onlara da gidecekler , bu sene ilk defa teyzemlere ve anneanneme bu konudaki sıkıntıdan bahsettim, eşimin yabancı olduğunu ve sürekli onu bu şekilde darladığımı belirttim, abimin ev durumlarının uygun olmadığından , kız kardeşimin sağlık durumundan bahsettim , artık açıkça söylüyorum, kimse kimseyi bunaltmasın, ben de bu şekilde yavaş yavaş kendi hayatıma döneceğim, herseyin farkındayım, burcum aslan ve Narsistliğe yatkın bir karakterim var , narsist bir insan olmamak için farkındalığımı arttıran kitaplar okuyorum , psikologları dinliyorum, iyi bir insan olmak istiyorum, kimse benim altımda ezilmesin ama ben de ezilmeyeyim, insanlardan kaçıyorum ama onlar bir şekilde beni buluyorlarBen de böyle biriyim. Yani sizin kadar abartmam ama kök ailem konusunda çok korumacıyım. Ya da üzüldüklerinde çok üzülüyorum, uykularım kaçıyor. Hatta dün gece buraya konu açmayı bile düşünmüştüm: 'ailemden biri üzgünse ben mahvoluyorum' diye.
Ama sizinki gerçekten abartı. Yani evet kardeşiniz hamileyken misafir kabul etmesin ama o misafirleri siz de kabul etmeyin. Kardeşiniz zaten bir şekilde onları kabul etmez atlatır. Siz misafiri ağırlayınca kardeşinize değil, misafirlere iyilik etmiş oluyorsunuz. Abiniz yengeniz zaten koca koca insanlar. Misafir yüzünden tartışacaklarsa da kendi ilişkileri bu.
Annem de sizin gibi. Çok verici. Özellikle kardeşine ve abisine karşı. Sonuçta ne oldu? 'Yapmasaydın' dediler ve şimdi görüşmüyorlar.
Bir de şunu fark ettim. Her şeyi kontrol etmeye çalışan insanlar narsist ve egolu oluyorlar. İçten içe her şeyi halletmiş olmaktan haz duyuyorlar, şikayet etseler bile.
İnsanlardaki birilerine gitme merakını hiç anlamıyorum ya. Çok görmek isteyen kendi evine çağırsın. Küçücük bebeğiniz var, biraz düşünceli olmaları lazım.3 kardeş aynı şehirdeyiz ve gelen mutlaka her evi gezip kalmak istiyor, onlara gitmesinler diye daha fazla yoruluyorum sadece eğer ben izin versem onlara da gidecekler , bu sene ilk defa teyzemlere ve anneanneme bu konudaki sıkıntıdan bahsettim, eşimin yabancı olduğunu ve sürekli onu bu şekilde darladığımı belirttim, abimin ev durumlarının uygun olmadığından , koz kardeşimin sağlık durumundan bahsettim , artık açıkça söylüyorum, kimse kimseyi bunaltmasın, ben de bu şekilde yavaş yavaş kendi hayatıma döneceğim, herseyin farkındayım, burcum aslan ve Narsistliğe yatkın bir karakterim var , narsist bir insan olmamak için farkındalığımı arttıran kitaplar okuyorum , psikologları dinliyorum, iyi bir insan olmak istiyorum, kimse benim altımda ezilmesin ama ben de ezilmeyeyim, insanlardan kaçıyorum ama onlar bir şekilde beni buluyorlaryalnızlığı ve sakinliği çok seviyorum ve bu 2 sene birilerinin gelip gitmesinden bunaldım, ne olduysa herkesin gelesi tuttu , samimi olmadığım, kuyumu kazan kuzenim bile bana gelmek için hazırlanıyormuş, annesi o kadar sorunlu bir kadın olmasına rağmen ısrarla bizlere gelmeye çalışıyor , Bayramı Mihrimah ve kardeşlerine gideceğiz diye duyurmuş herkese , amaç gelip gezip tozmak boz değiliz yani , duyunca sinirlendim ve hemen anneannemi arayıp kimse gelmesin müsait değiliz dedim , muhatap bile olmadım, insanlar çok tuhaf gerçekten...
Sorunun farkindasiz o yüzden çözüme odaklanıp terapi sürecine gidebilirsiniz ama bir şey sormak istiyorum bu fedakârlik tek taraflı mi ? Kardeşlerin de senin için böyle davranır mi ?Kızlar merhaba , sabahın şu saatlerinde konu açtım o derece canım sıkıldı kendime , ben ve eşim öğretmeniz , yoğun bir çalışma hayatımız var , sorun şu ki bir aslan kadını olarak aşırı dominant ve kontrolcüyüm ve bu benim sosyal ilişkilerimi ve artık bedensel sağlığımı da etkileyecek boyutta , kaygılarım annem vefat ettikten sonra bir hayli arttı, etrafımdaki herkesi düşünmekten ve sürekli kendimden vermekten aşırı yoruldum , kız kardeşim hamile ve kendi hamileliğim sorunlu geçtiği için onu aşırı darlıyorum , tuzlu yeme, tansiyonunu ölç vs , birisi kız kardeşime misafirliğe gelecek olsa kimseye izin vermiyorum yorulmasın, hamile diye ve haliyle uzaktan gelen akrabalarımı ben ağırlamak zorunda kaldım hep ve aşırı yoruldum çalışan bir kadın olarak , kız kardeşim yorulur bişey olur diye kaygılanmaktan, akrabalarımı birçok defa ağırlamak zorunda kalmaktan sıkıldım, dayılarımı ve teyzelerimi seviyorum zira bize de çok emekleri geçti, bu sene de hepsinin gelesi tuttu maşallah ve ben pert oldum resmen , kalmalı misafir asla sevmem ama mecbur hepsini ben ağırladım ve ne kız kardeşime ne de abime asla göndermedim kimseyi, abimin eşi de biraz sorunlu abimle sorun yaşamasın kavga etmesinler diye kendimi feda ettim yinemisafirlere burda kalın diye baskı yaptım onlara gitmesinler diye ( abimin eşi asla misafir istemiyor ve hep kavga ediyor abimle bu sebepten ) , kızım da küçük henüz 2 yaşına girecek ve şimdiden beni zorluyor baya , bu ara da abim elini sakatladı bu sefer de ona sardım, eşi memlekete gitmek zorunda kaldı cenaze durumlarından dolayı çocukları da abimi de ben ağırladım bu süreçte ama aşırı yoruldum , evde toplam 3 çocuk ve eli kırık abim ve eşim çocuğumla kafayı yedim ama hepsi ile de çok güzel ilgilendim, eşim de çok destek oldu sağolsun , şimdi herkes evine döndü ama benim içime de bir öküz oturdu , şu saatte midem ağrıyor uyuyamadım, aileme karşı bu koruyuculuğum ve kendimi her zahmette feda etmem sinirlerimi bozuyor özellikle bu son 2 yıldır böyleyim, daha önce psikolojik destek de almıştım doğum sonrası için, velhasıl ben bu durumu aşamıyorum kızlar , kız kardeşime ve abime bisey olacak diye panik oluyorum ama artık sıkıldım ve tükendim, sizce ben yanlış mı yapıyorum, annem babam hayatta değil zaten babamı da hiç görmeden büyüdük, tüm bu hayatın zorluğu vs derken bende hep bir onları kaybetme korkusu başladı özellikle doğum sonrası 28 haftalık erken doğum yapınca arttı, ama bugün farkettim ki resmen kendimi feda ediyorum , bu saatte mide ağrısı çekiyorum, yorgunluktan uyuyamadım ve işe gideceğim erkenden , bilirsiniz ki aşırı bireyselci bir kadınım hiç kalabalik vs sevmem eş ailesi ile sık gidip gelmem ama kendi ailem söz konusu olunca bunu yapamıyorum ve kendimi tüketiyorum , en ufak bir sorun veya bir problem olsa sürekli kendimi olayın başrolünde buluyorum, eşim de her ne kadar beni desteklese de o da çok yoruluyor ve bu durumdan aşırı rahatsız oldum artık , sizlerin eleştirileri ve yorumları ile yeniden kendime format atmak istiyorum ve kararlıyım , sizce kendi hakkıma mı giriyorum böyle yaparak yoksa doğru olanı mı yapıyorum ? Sizce de herkesi bir salsam mı artık Var mı benim gibi olanınız...
İşte buna kendine Müslüman diyoruzKonunuzu okuyunca şaşırdım desem.
Eş ailesi konusunda bana çok keskin gelen, yapma, etme, görüşme görüşleriniz varken kendi aileniz de bu kada verici olmanızı garipsedim . Bunu da sadece eş ailesi kötüye bağlayamayız. Kardeşleriniz de kötü olmasa da düşüncesiz ve eşiniz de yoğun iş hayatı ve küçük bir çocuk üzerine sizin kardeşlerinize, akrabalarınıza olan gereksiz hassasiyetiniz ceremesini çekmek zorunda değil. Erkeklerin kafası bizim gibi çalışsa bu evliliklerin çoğu daha sıkıntılı olurdu herhalde. Allahtan değiller yani.
Bence kendi beden ve ruh sağlığınız, çocuğunuz ve evliliğiniz için bu her şeyi üzerine alma cengaverliğinizden vazgeçin. İsteyince çok güzel yapacağınızı düşünüyorum.
İşte buna kendine Müslüman diyoruzBen mesela herkesin ailesine eşit olarak uzağım ve hepsinin misafirliginden eşit olarak nefret ediyorum
Abim bekarken çok büyük fedakarlıklar yaptı, onun sayesinde başka şehre taşınıp yeni bir başlangıç yapabildik, o da birçok şeyden feragat etti bizler için, maddi manevi emeği geçti , onun sayesinde beğenmediğim bir ortamdan uzaklaşıp okuyabildim, bize güzel bir hayat sundu mesleğe geçince taa ki evlenene kadar , asla emeğini yok sayamam , kız kardeşim en küçüğümüz o da elinden geleni yapar , en küçük olduğu için biraz nazlı sadeceSorunun farkindasiz o yüzden çözüme odaklanıp terapi sürecine gidebilirsiniz ama bir şey sormak istiyorum bu fedakârlik tek taraflı mi ? Kardeşlerin de senin için böyle davranır mi ?
Artık yapamıyorum zaten istesem de , dün gece bedenim isyan etti desem yeridir, abimin çocuklarını mutlu etmeye çalışırken kızımla ilgilenemedim ve orada içimden bişey koptu , aklıma anneme bu konuda ne kadar kızgın olduğum geldi , inşallah bu dengesiz düzeni değiştirmeye çalışacağım yavaş yavaş, eş ailesi konusu gerçekten çok başka, yani kayinbabamin ettiklerini anlatsam hak verirsiniz, adam köle gibi görüyor gelinleri , zihniyeti çok değişik anlaşamıyoruz ama asla saygısızlık yapmam , evime gelseler aileme ne yaparsam onlara da aynısını yaparım, ailem de çok sık gelmezdi ne olduysa bu 2 sene çok geldiler ben de bunaldım, eş ailesine mesafeli dururken kendi ailemi ağırlamak zorunda olmak sinirlerimi bozdu , normalde öyle git gel mevzuları olmazdı ben giderdim arada , eşim ve kızım için, sağlıklı bir evlilik için ne gerekiyorsa yapacağım, içimi döktüm size nedense ağlamak istiyorum ...Konunuzu okuyunca şaşırdım desem.
Eş ailesi konusunda bana çok keskin gelen, yapma, etme, görüşme görüşleriniz varken kendi aileniz de bu kada verici olmanızı garipsedim . Bunu da sadece eş ailesi kötüye bağlayamayız. Kardeşleriniz de kötü olmasa da düşüncesiz ve eşiniz de yoğun iş hayatı ve küçük bir çocuk üzerine sizin kardeşlerinize, akrabalarınıza olan gereksiz hassasiyetiniz ceremesini çekmek zorunda değil. Erkeklerin kafası bizim gibi çalışsa bu evliliklerin çoğu daha sıkıntılı olurdu herhalde. Allahtan değiller yani.
Bence kendi beden ve ruh sağlığınız, çocuğunuz ve evliliğiniz için bu her şeyi üzerine alma cengaverliğinizden vazgeçin. İsteyince çok güzel yapacağınızı düşünüyorum.
Böyle olmayacağım inşallah, annenize çok üzüldüm koca bir ömür gitmiş ah ki ne ahhh...Benim annem de senelerce böyle yaptı sizi olumsuz etkilemek icin demiyorum asla.Anneannemi cok seviyorum ama annemi manipule ederek her isine istisnasız her isine emrivaki yaparak cagirdı dayimlarin ceyizlerini anneme yaptirdi el isi cart curt kosturulacak mi annemi cagirdi kıslik hazirligindan tut misafirine kadar X gel X git.Anneannem dayimin cocuguna bakardi esi calistigi icin anneanneme cocukla ilgilenmek zor gelirdi cocugu alip bize gelirdi annem ugrasirdi birileri ev sahibi olacak diye annem yiprandi birilerinin sigortasi yatti emekli oldu simdi maas aliyor annem hastalik dert sahibi oldu.Annem.bizimle hakkini vererek ilgilenemedi kosturmaktan simdi torunlarini severken diyor ki ne cabuk büyüdünüz ben sizi kosturmaktan sevemedim doya doya öpemedim sonra basliyor ağlamaya torunlarimi sizin yerinize de seveyim diyor.
Bayramlardan nefret ederdim annem hem kendi evini hem anneannemin evini temizlerdi baklavasindan sarmasina hepsini düsünürdü zorunda ve onun görevi gibi atfedilirdi zira.Sonra anneannemin diger cocuklari misafir gibi gelir giderdi annem yakin oldugu icin hep ezilen taraf olurdu. Cocuk halimle bile sinir olurdum sürekli cagirdiklari icin bazen kizar bizim de düzenimiz var cagirmayin derdim anneme de anne bu kadar yorma kendini diyordum babam da annem gibi sessiz biri zaten o da bir sey demiyordu.
Bu senelerce sürdü annem simdi 51 yasında migreni var migren o kadar ileri seviyedeki epilepsi baslangici tanisi aldi epilepsi ilaclariyla kendini gezdirebiliyor hala hasta anneanneme bakiyor 8 cocugun arasında hala daha yük annemde.Artık annem de susmuyor konusuyor ama sagligi elden gitti öfke kontrol problemi var bir noktadan sonra sinir krizi geciriyor hastalaniyor fazla fedakarlık sagligi elden götürüyor kontrollü olun lutfen
Canım, anlattıkların hem yürek burkuyor hem de inanılmaz bir güç ve fedakârlık hikayesi taşıyor. Öncelikle şunu net söylemeliyim: sen yanlış bir şey yapmıyorsun ama kendine çok haksızlık ediyorsun. Bir insan bu kadar yükü omuzlayamaz, omuzlamamalı da zaten. Çünkü sen bir süper kahraman değil, canlı ve duygulu bir insansın. Hem de anne olmuş, erken doğumun travmasını yaşamış, anne kaybı yaşamış bir insansın. Tüm bu yaşanmışlıklar zaten yeterince ağır; üstüne bir de herkesi “korumak” gibi dev bir görev üstlenmişsin. Bu hem fiziksel hem de psikolojik olarak seni bitiriyor, ve artık bedenin alarm veriyor.Kızlar merhaba , sabahın şu saatlerinde konu açtım o derece canım sıkıldı kendime , ben ve eşim öğretmeniz , yoğun bir çalışma hayatımız var , sorun şu ki bir aslan kadını olarak aşırı dominant ve kontrolcüyüm ve bu benim sosyal ilişkilerimi ve artık bedensel sağlığımı da etkileyecek boyutta , kaygılarım annem vefat ettikten sonra bir hayli arttı, etrafımdaki herkesi düşünmekten ve sürekli kendimden vermekten aşırı yoruldum , kız kardeşim hamile ve kendi hamileliğim sorunlu geçtiği için onu aşırı darlıyorum , tuzlu yeme, tansiyonunu ölç vs , birisi kız kardeşime misafirliğe gelecek olsa kimseye izin vermiyorum yorulmasın, hamile diye ve haliyle uzaktan gelen akrabalarımı ben ağırlamak zorunda kaldım hep ve aşırı yoruldum çalışan bir kadın olarak , kız kardeşim yorulur bişey olur diye kaygılanmaktan, akrabalarımı birçok defa ağırlamak zorunda kalmaktan sıkıldım, dayılarımı ve teyzelerimi seviyorum zira bize de çok emekleri geçti, bu sene de hepsinin gelesi tuttu maşallah ve ben pert oldum resmen , kalmalı misafir asla sevmem ama mecbur hepsini ben ağırladım ve ne kız kardeşime ne de abime asla göndermedim kimseyi, abimin eşi de biraz sorunlu abimle sorun yaşamasın kavga etmesinler diye kendimi feda ettim yinemisafirlere burda kalın diye baskı yaptım onlara gitmesinler diye ( abimin eşi asla misafir istemiyor ve hep kavga ediyor abimle bu sebepten ) , kızım da küçük henüz 2 yaşına girecek ve şimdiden beni zorluyor baya , bu ara da abim elini sakatladı bu sefer de ona sardım, eşi memlekete gitmek zorunda kaldı cenaze durumlarından dolayı çocukları da abimi de ben ağırladım bu süreçte ama aşırı yoruldum , evde toplam 3 çocuk ve eli kırık abim ve eşim çocuğumla kafayı yedim ama hepsi ile de çok güzel ilgilendim, eşim de çok destek oldu sağolsun , şimdi herkes evine döndü ama benim içime de bir öküz oturdu , şu saatte midem ağrıyor uyuyamadım, aileme karşı bu koruyuculuğum ve kendimi her zahmette feda etmem sinirlerimi bozuyor özellikle bu son 2 yıldır böyleyim, daha önce psikolojik destek de almıştım doğum sonrası için, velhasıl ben bu durumu aşamıyorum kızlar , kız kardeşime ve abime bisey olacak diye panik oluyorum ama artık sıkıldım ve tükendim, sizce ben yanlış mı yapıyorum, annem babam hayatta değil zaten babamı da hiç görmeden büyüdük, tüm bu hayatın zorluğu vs derken bende hep bir onları kaybetme korkusu başladı özellikle doğum sonrası 28 haftalık erken doğum yapınca arttı, ama bugün farkettim ki resmen kendimi feda ediyorum , bu saatte mide ağrısı çekiyorum, yorgunluktan uyuyamadım ve işe gideceğim erkenden , bilirsiniz ki aşırı bireyselci bir kadınım hiç kalabalik vs sevmem eş ailesi ile sık gidip gelmem ama kendi ailem söz konusu olunca bunu yapamıyorum ve kendimi tüketiyorum , en ufak bir sorun veya bir problem olsa sürekli kendimi olayın başrolünde buluyorum, eşim de her ne kadar beni desteklese de o da çok yoruluyor ve bu durumdan aşırı rahatsız oldum artık , sizlerin eleştirileri ve yorumları ile yeniden kendime format atmak istiyorum ve kararlıyım , sizce kendi hakkıma mı giriyorum böyle yaparak yoksa doğru olanı mı yapıyorum ? Sizce de herkesi bir salsam mı artık Var mı benim gibi olanınız...
Çok teşekkür ederim beni gerçekten anladığınız için, gerçekten hayatım hep çok zordu, çocukluğum, gençliğim hep zordu , koruma iç güdüsü tamamen travmalarımdan kaynaklı, bu konuyu çözmek için gerekirse yine giderim psikoloğa, kızımın doğumu da ayrı bir travma oldu zaten , ama çok şükür güzel bir mesleğim , iyi bir eşim ve kızım var , herseye değer onların varlığı binlerce şükür olsun ...Canım, anlattıkların hem yürek burkuyor hem de inanılmaz bir güç ve fedakârlık hikayesi taşıyor. Öncelikle şunu net söylemeliyim: sen yanlış bir şey yapmıyorsun ama kendine çok haksızlık ediyorsun. Bir insan bu kadar yükü omuzlayamaz, omuzlamamalı da zaten. Çünkü sen bir süper kahraman değil, canlı ve duygulu bir insansın. Hem de anne olmuş, erken doğumun travmasını yaşamış, anne kaybı yaşamış bir insansın. Tüm bu yaşanmışlıklar zaten yeterince ağır; üstüne bir de herkesi “korumak” gibi dev bir görev üstlenmişsin. Bu hem fiziksel hem de psikolojik olarak seni bitiriyor, ve artık bedenin alarm veriyor.
Bence bunları artık bir kenara bırakıp kendin için bir psikolojik tedavi alabilir böylelikle yuklerinden kurtulursun
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?