Bu tarz şeylerde alışkanlıklar önemli tabi, yani şuana kadar yalnız kalmışsa kişiliğinde bazı noktalar oturmuştur. Ama zararın neresinden dönerseniz kardır. Sinemaya ya da çarşıya beraber gitmeyi teklif etseniz. OKB (kısaca takıntı) denilen bir psikolojik rahatsızlıktan bahsetmişsiniz bence bu durum ilaç almayıp çabalayabileceği bir noktada görünmüyor çünkü depresif bir ruh hali var yani o mental güç kardeşinizde bulunmuyor şuanda. Bence ilaçtan bu kadar korkmanıza gerek yok. Bu yıllar hayatı etkileyecek kararların ve sonuçların alındığı yıllar. Bu durumda üniversite kazanması da çok güç olur. Bence geç olmadan iyi bir psikiyatriste gitmelisiniz o sizi ilaç gerekli değilse terapiye yönlendirecektir zaten. İlaçları da doktor kontrolünde azaltmalı ve kesmelisiniz. Diğer taraftan sinema seviyorsa yemek+sinema klasik ikilisini yapabilirsiniz abla kardeş, bazen insanlar bir aktivite halindeyken daha kolay içlerini açarlar. Kendinizi suçlamayın, ne ablalar var hasta kardeşine bile bencillik çirkeflik yapan. Siz ılımlı ve sabırla yaklaşıp açılmasını sağlamalısınız. 16 yaşında fiziksel olarak gelişmiş görünebilir ama aslında daha bir çocuk oluyorlar.
Aynı şeyleri aynı yaşlardaki kuzenim yaşıyor. El yıkamaya kadar aynı. Destek alıyor ama doktoru bile yıldırdı. Kara kara düşünüyoruz.
Klasik ergenlik sendromu değil ama, depresyon teşhisi varmış. Okb de var. Zamana bırakmak daha kötü sonuçlara neden olabilir.Ergenlik döneminde cok normal. Ilac kullandirmayin bence de.
Zamanla geçecektir.
Gozunuz uzerinde olsun yeter
Çocuğun ilaç içmesine engel olmayın. Psikolog değil psikiyatrist vermiştir ilacı ve gerekli görmüştür. Kendi çabasıyla olabilseydi zaten bu duruma gelmezdi.
İlaçları çok bilmiyorum, belki başka psikiyatristten daha görüş alabilirsiniz. Bu da bir hastalık malesef.Ben psikiyatristin söyledigi ilaci arastirdim, gercekten yan etkisi cok, annemle babami o konuda anliyorum, cok endise endiyorlar ama sanirim ilac almasi sart cünkü terapiye baslayali hic bir degisiklik görmüyorum
Çocuğun ilaç içmesine engel olmayın. Psikolog değil psikiyatrist vermiştir ilacı ve gerekli görmüştür. Kendi çabasıyla olabilseydi zaten bu duruma gelmezdi.
Kızım var o yaşta. O da ellerini sık yıkar. Kalıp sabun kullanın. O da odasında takılır daha çok. Ergenlik böyle oluyor. Dersleri iyi olduğu sürece rahat bırakıyorum. Eminin 2-3 yıl sonra topluma katılacak. Ben de o yaşlarda yalnız kalıp müzik dinlemeyi severdim.
Bana normal geldi hali tavrı bende o yaşlarda gezip tozmayı aileyle iç içe olmayı sevmezdim yemek dışında odamdan bile çıkmazdım tam böyle sevgilinin olduğu genç bir kız olduğunu hissettiğin yaşlar telefonla ilgilenirim milletle ne zaman aynı ortama girsem bırak derlerdi nefret ederdim dışarı çıksak ne zaman eve geleceğiz diye dk sayardım odamda yalnız kalmak çok cazip gelirdi hatta bir ara pc yi oturma odasına taşıdılar sırf odamdan çıkayım salonda takılayım diye bu sefer de kitap falan okudum oturdum düşündüm yine odandan çıkmadım ayrıca lise de herkes arkadaşımdı iyi anlaşırdım ama hiçbiriyle dışarıda görüşmezdim sanırım tahammül edemezdim çok çocuk gelirlerdi benden yaşça büyük insanlarla sohbet etmek daha tatlı daha güzel gelirdi lise deki kızların tek derdi şu kız şunu yapmış şu çocuk benden hoşlanıyor v.s beni sıkardı kardeşinizde belki böyledir?Kücük kiz kardesim 16 yasinda, tam ergenlik caginda galiba. Pek cok arkadasi yok yani arkadaslarini sadece okulda görüyor kirk yilda bir carsiya giderler. Okulda dersleri iyi degil yakinda zaten okul degistirecek. Sürekli odasinda, yalniz kalmak istiyor. Ben annem ablam cogu zaman beraber oturup film falan izleriz sohbet ederiz o hic bize katilmak istemez. Düsünce tarzi, zevki, hepsi cok degisik yada farkli olmak istedigi icin böyle yapiyor diye düsünüyorum.
Ben ablamla beraber büyüdüm sayilir cünkü aramizda sadece 2 yas var, kücük kardesim yalniz büyüdü sayilir cünkü onun yasinda akrabalarimiz da yoktu. Son zamanda bir tik de olusturdu sürekli ellerini yikiyor elleri mahvoldu. Terapiye de basladi, depresyonu da varmis ama sebebi ne inanin hic bi fikrim yok. Piskolog ilac önerdi fakat annemle babam ilac almasini istemiyorlar, cok yan etkileri oldugu icin. Kardesime cabalasin diyorlar ama kardesim ilac almaya cok merakli.
Annemle babam onu cok simarttilar, ne istedigi oluyor, aslinda ortada hic bir sorun yok ama onun icini tabiki bilemem. Inanin cok üzülüyorum onu öyle mutsuz görünce.
Ben de pek sosyal biri degilim, bir iki cok yakin arkadaslarim var ama aileme cok düskünüm o ailemizin icinde bile olmak istemiyor sürekli yalniz kalmak istiyor. Ne yapabilirim arkadaslar? Onun ablasi olarak vicdanim rahat etmiyor, belki ben gözümden biseyler kacirdim? Konus deseniz hayatta konusmaz, derdini benimle veya baska biriyle paylasmaz.
Bemce ilaçları mutlaka kullansın ablamda el yıkamayla başladı 4 ay olucak şuan ne çalışabiliyor nede başka bişey sürekli lavaboda el yıkıyo ellerinde deri kalmadı artık haftanın 3 gunüde terapiye gidiyo ihmal etmeyin sakınKücük kiz kardesim 16 yasinda, tam ergenlik caginda galiba. Pek cok arkadasi yok yani arkadaslarini sadece okulda görüyor kirk yilda bir carsiya giderler. Okulda dersleri iyi degil yakinda zaten okul degistirecek. Sürekli odasinda, yalniz kalmak istiyor. Ben annem ablam cogu zaman beraber oturup film falan izleriz sohbet ederiz o hic bize katilmak istemez. Düsünce tarzi, zevki, hepsi cok degisik yada farkli olmak istedigi icin böyle yapiyor diye düsünüyorum.
Ben ablamla beraber büyüdüm sayilir cünkü aramizda sadece 2 yas var, kücük kardesim yalniz büyüdü sayilir cünkü onun yasinda akrabalarimiz da yoktu. Son zamanda bir tik de olusturdu sürekli ellerini yikiyor elleri mahvoldu. Terapiye de basladi, depresyonu da varmis ama sebebi ne inanin hic bi fikrim yok. Piskolog ilac önerdi fakat annemle babam ilac almasini istemiyorlar, cok yan etkileri oldugu icin. Kardesime cabalasin diyorlar ama kardesim ilac almaya cok merakli.
Annemle babam onu cok simarttilar, ne istedigi oluyor, aslinda ortada hic bir sorun yok ama onun icini tabiki bilemem. Inanin cok üzülüyorum onu öyle mutsuz görünce.
Ben de pek sosyal biri degilim, bir iki cok yakin arkadaslarim var ama aileme cok düskünüm o ailemizin icinde bile olmak istemiyor sürekli yalniz kalmak istiyor. Ne yapabilirim arkadaslar? Onun ablasi olarak vicdanim rahat etmiyor, belki ben gözümden biseyler kacirdim? Konus deseniz hayatta konusmaz, derdini benimle veya baska biriyle paylasmaz.
Klasik ergenlik sendromu değil ama, depresyon teşhisi varmış. Okb de var. Zamana bırakmak daha kötü sonuçlara neden olabilir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?