merhaba kızlar.nasılsınız. ben tahmin edeceğiniz gibi yorgun bitkin, çaresiz....son iki haftada yaşanılanlar kabus gibi. memleketten aradılar ki annemizin kanseri son safhaya gelmiş, doktorlar tarafından yapılacak hiçbişey yokmuş, kadın alınıp eve götürülüp çocukları başına toplanacakmış
(((bir eşimi yalnız gönderemezdim, iki belki annemi son defa görme şansımı yitirecektim. görümcelerim annemin durumunun çok kötü olduğunu bana söylediler, eşimin haberi yoktu, yurtdışından ablası falan da gelmişti, siz de gelin dediler sadece. garibim eşimin bişeyden haberi yok, daha doğrusu öyle umudu vardı annesinin iyileşmesinden yana, yolda annem iyi olunca şunu yaparız falan gibi cümleler kuruyordu.gidene kadar diyemedim. hastaneye gittiğimizde annemizin oksijene bağlanmış ve zor nefes aldığını, hiç halinin kalmadığını görmek şoktu bizim için. normalde o kadın biz yola çıktığımız zaman gideceğimiz yere varana kadar öyle dert ederdi ki. ama şimdi kendi acısından umrunda bile değildik.ne acı dimi
((görümcelerimin söylediğine göre kimseyi gözü görmememsine rağmen bizi görünce gözleri ışıldadı:)))))torununu sordu, seni üzüyor mu, konuşuyor mu annesi seninle diye. konuşmaz mı kocaman oldu seni görmeye geldi dedim güldü. 1hafta boyunca hastanedeydi gittik gittik geldik, yanında duramıyorduk çok fazla,odada fenalık geçiriyordu hareket ettikçe. bi keresinde odada sadece eşimle ben varız, bi kalkmayı deneyim yatma pozisonunu değiştireyim dedi, kendini öyle bi attı ki kendine gelemedi yarım saat kadar. artık ciğerler öyle bitmiş ki küçük bi harekette beyne oksijen gitmiyormuş. dönüşümüzün son 3 gününde fenalaştı yoğun bakıma aldılar, orada hiç görmedik tabi. eşim bir defa girebildi yanına beni sormuş hemen nasıl diye. o haliyle bile bazen başında bekliyordum çok yanına yaklaşmıyordum ki nefesini daraltmayım. yine beni düşünüyor ayakta bekleme otur diyordu, kendisi için gelen yiyeceklere hilal de yesin deyip duruyordu canım benim. yaşadığımız bu kötü günlerin yanında en kötüsü de onu o halde bırakıp belki de son kez gördüğümüzü bile bile çekip gelmek zorunda olmaktı. tabi bir de eşinin gözünün önünde eridiğini görmek. bi yandan senin bebeğin var düşünmek zorundasın, bi yandan eşinin ızdırabı.....zordu kızlar çok zordu....şimdi eve çıkarmışlar, bilinci arada gidiyormuş
(aklımız hep orda. torununu görsün çok istiyorum ama acı çekmeden. bilmiyorum allahım hakkımızda hayırlısını versin. doktorlar akciğer zarına dağıldıktan sonra belki 2 gün en fazla 6 ay demişler. ama rabbim bilir, biz inançlı insanlarız O ol dedikten sonra hangi mucizeler olmaz ki. sizlere de çok teşekkür ederim dualarınız için. mucizenin gerçekleşmesi dileğiyle....
bu arada cezam canım benim gözümüz aydın. bi melek daha katıldı aramıza. hoşgeldin denizim kuzum benim. maşallah öyle güzelsin ki rabbim sizi korusun. sağlıklı ve uzun bir ömür nasip etsin. çok kokla benim yerime. çok öpüyorum.
zaman daha olsa da sıranın bana geldiğini bilmek gerçekten heyecan verici miniklerim. rabbim hepimize o güzel duyguyu yaşamayı nasip etsin. ali keremim napıyor büyüdü mü annesi.
kızlar hepinize tek tek yazamıyorum kusura bakmayın. herkes iyi sanırım. hepiniz öpüyorum. kendinize ve kuzularınıza iyi bakın:))))