benim eski erkek arkadaşım da öyleydi...biz ki orta üstü gelir seviyesindeyiz , onlar gelir olarak çok daha uçuktu. ilk başta iyi gidiyoduk, ama yine de...ailesi her cuma evlerinde ismini vermek istemediğim bir oluşum/dernek toplantısı düzenler şarap-peynir geceleri düzenlerdi, buna ek olarak pazarları barbekü partileri, 2günlük yurtdışı kaçamakları, o yurtdışı seyahatlerinden bana gelen pahalı hediyeler,vs...beni bi süre sonra bu hayat çok yordu, ben biraz rahatına düşkünümdür. mesela ailesi beni yemeğe davet etmişti diğer arkadaşlarıyla birlikte, çok daralmıştım o yemekte adab-ı muhaşeret olayının cılkını çıkartıyorlardı belki çok güzel çok ince şeyler ama bana fazla gelmişti evde tekken poğaçayı simiti elimle yerken orada çatal bıçak bayılcaktım
ki bu konuda daha sonra şaka yapmıştım, tek başınayken çatal bıçakla yemiosundur tabi diyince "yoo, hep böyleyiz" demişti :26: bu dediğim örnek hem komik hem basit görünüyor, ama böyle farklılıklar ilerde su yuzune çıkınca sıkıntı yaratıyor. mesela onlar evde hiç yemek yemezdi, evlerine gitmiştim bulaşıkları akıtmadan tıkıştırıolardı, evde ayakkabıyla geziolardı dışardan girdikleri
belki tamamen parasal durumdan deil bunlar ama genelde onların çevresi de böyleydi. ben onu garipsiyordum, o da beni...nitekim ayrıldım ve bu tür teferruatları düşünmekten de kurtuldum.
sana şimdiden kesin bir yargıda bulunamam, karşındaki insanı tanıdıkça onla zaman geçirdikçe anlarsın yürüyüp yürümeyeceğini...şans vermekten zarar gelmez bence, umarım hakkında hayırlısı olur