Koca bir kalabalıkta kendimi çok yalnız hissediyorum. 3 yıllık uğraştan sonra hamile kaldım.süpriz bir şekilde. Gelişmedi diye geçen cuma kürtaj olmak zorunda kaldım. Cumadan beri hatta doktor kendi düşecek dediğinden beri ben çok mutsuzum
olduğum yerde benim hiç akrabam yok. Eşiminde sülale burda. Bizim neler yaptığımızı ne kadar uğraştığımızı biliyorlar.
ama üzüntümü paylaşmak için sadece bir kaçı geldi yanıma onlarda üzülme buna şükret deyip durdular . Acıma tuz bastılar. Tamam bende biliyorum Allah a şükür hamile kalabildim ama KAYBETTİM BEBEĞİMİ...
Nasip değilmiş ama öyle demeleri üzüyor beni. Neyse birde gelmeyenler var
her dertlerine koştuğum, zor günlerinde yanında olduğum , başına aynı şey gelmiş olan...
Hiç mi hatır değer kalmamış diye düşünüyorum. Benim ailem uzakta
gelmeleri zor ama bu bana çok yakında olanlar neden böyle yapıyor. Gelipte hal hatır sormak geçmiş olsun demek teselli etmek çok mu zor !!?? Bütün gün tek başıma evdeyim ağrılarım var diye dışarı çıkamıyorum. Hatta bir yemek bile yapıp yiyemiyorum üzüntüden ve ağrılardan. Ben çok bir şey mi istiyorum.
insanlar neden böyle acaba. İyi günde yanımızdalarda kötü günde neden yoklar ?? Eltimin biri alt katımda oturuyor çıkıpta bir geçmiş olsun dedi gitti ki kendisi aynı şeyi iki defa yaşamış. Kolay atlattı galiba
bu bana ders olsun kötü günümde yanımda olanın yanında olacağım ve olmayanları da unutmayacağım...
Allah kimseyi kimsesiz bırakmasın. Buraya kadar okuduysanız Allah razı olsun kimse bir şey yazmadaysa ben yazdım bunu buraya. Unutmamak için...