- Konu Sahibi agresifkiz
- #1
Öncelikle herkese merhaba. Konuşacak kimsem olmadığı için burada sizlere açmak istedim bu konuyu, sırf bunun için üye oldum uzun zamandır bu başlığı takip ediyorum aslında. Biliyorum kimisine göre sorun bile olmayabilir bu ama belki benim yaşımdayken yaşayan olmuştur ya da bu yaşta olup yaşayan. Yaşım 21 bu arada.
Uzun bir zamandır böyle hissediyorum aslında ama insan bazen kendine itiraf edemiyor işte yeni yeni kabullenmeye başladım. Yalnız şunu belirtmeliyim ki ben kendimi sevip beğenen biriyim. Özgüven problemim olmadı hiç ya da ben olmadı sanıyorum şu an yaşıyorum belkide. Güzelim çirkinim diyemeyeceğim bu göreceli bir kavram ama herkes gibi bende kendimi beğeniyorum. Ama kimisine göre güzel olmayabilirim dediğim gibi bu göreceli bir kavram.
Şimdiye kadar hiç sevgilim olmadı ne eksikliğini hissettim ne ihtiyacını. Amacım önce bir üniversiteye girip kendi ayaklarım üzerinde durmak oldu ilgilenmedim hiç böyle şeylerle umurumda da olmadı. Şimdi okul bitiyor şükür inşallah bu yaz mesleğe de adım atıyorum. Ama uzun bir süredir etrafımda bir çok arkadaşımın erkek arkadaşının olmasına imrenerek baktığımı fark ettim. Kadere kısmete inanan biriyim biliyorum belki zamanı değildir, sabretmem gerekiyordur ama insan zihninden geçenlere engel olamıyor. Neden biride benden hoşlanmıyor beni beğenmiyor diye iyice kendi kendimi yemeye başladım. Ben böyle değildim bu durum beni çok üzüyor. Böyle özgüvenimi yitiriyormuş gibi hissediyorum.
Çok mutsuz hissediyorum kendimi bu yüzden. Bazen kendime öfkeleniyorum bu kadar mı güçsüzsün hayatında birinin olup olmaması çok mu önemli diye kendimi yiyorum ama engel olamıyorum. Belki yaşımın getirisi bilmiyorum ama bu ara çok önemliymiş gibi hep bu konuyu düşünürken buluyorum kendimi. Bunu konuşmaktan da utanıyorum ama birine içimi dökmem gerek yoksa patlayacağım artık. Kimseye de bahsedemiyorum bu durumdan çok çaresiz hissediyorum normal mi böyle düşünmem hissetmem bilmiyorum belki bir akıl veren olur derdimi okuyan benimle düşüncesini paylaşmak isteyen olur. Her türlü yoruma düşünceye açığım, şimdiden teşekkür ederim.
Uzun bir zamandır böyle hissediyorum aslında ama insan bazen kendine itiraf edemiyor işte yeni yeni kabullenmeye başladım. Yalnız şunu belirtmeliyim ki ben kendimi sevip beğenen biriyim. Özgüven problemim olmadı hiç ya da ben olmadı sanıyorum şu an yaşıyorum belkide. Güzelim çirkinim diyemeyeceğim bu göreceli bir kavram ama herkes gibi bende kendimi beğeniyorum. Ama kimisine göre güzel olmayabilirim dediğim gibi bu göreceli bir kavram.
Şimdiye kadar hiç sevgilim olmadı ne eksikliğini hissettim ne ihtiyacını. Amacım önce bir üniversiteye girip kendi ayaklarım üzerinde durmak oldu ilgilenmedim hiç böyle şeylerle umurumda da olmadı. Şimdi okul bitiyor şükür inşallah bu yaz mesleğe de adım atıyorum. Ama uzun bir süredir etrafımda bir çok arkadaşımın erkek arkadaşının olmasına imrenerek baktığımı fark ettim. Kadere kısmete inanan biriyim biliyorum belki zamanı değildir, sabretmem gerekiyordur ama insan zihninden geçenlere engel olamıyor. Neden biride benden hoşlanmıyor beni beğenmiyor diye iyice kendi kendimi yemeye başladım. Ben böyle değildim bu durum beni çok üzüyor. Böyle özgüvenimi yitiriyormuş gibi hissediyorum.
Çok mutsuz hissediyorum kendimi bu yüzden. Bazen kendime öfkeleniyorum bu kadar mı güçsüzsün hayatında birinin olup olmaması çok mu önemli diye kendimi yiyorum ama engel olamıyorum. Belki yaşımın getirisi bilmiyorum ama bu ara çok önemliymiş gibi hep bu konuyu düşünürken buluyorum kendimi. Bunu konuşmaktan da utanıyorum ama birine içimi dökmem gerek yoksa patlayacağım artık. Kimseye de bahsedemiyorum bu durumdan çok çaresiz hissediyorum normal mi böyle düşünmem hissetmem bilmiyorum belki bir akıl veren olur derdimi okuyan benimle düşüncesini paylaşmak isteyen olur. Her türlü yoruma düşünceye açığım, şimdiden teşekkür ederim.
