- 3 Ekim 2010
- 11.501
- 3.820
- 448
- Konu Sahibi aylakmadame
-
- #141
Bana çok tepki gelir şimdi, ama ben çocuklara karşı bi şey hissetmiyorum. Hani sopayla da kovalamıyorum, yanlış değerlendirilmesin. Bir aciziyet yaşarlarsa hemen korur kollarım. Ama görünce "aaaay yerimm falan dediğim çocuk yok gibi bi şey. Arkadaşlarım hep şaşıyor nasıl olur sa bi şey hissetmiyorsun diye, yargılayanlar bile oldu.
Numara mı yapayım, ya da hazır hissetmeden çocuk mu yapayım elalemin baskısı için? Kendimi uygun görmeden bu fikirlerimi eritmeden girişmem zaten.
Bana yük gibi geliyor, hatta anneme bile şaşıyorum nasıl bakmış yürek mi yemiş diye. Sanki hayatına engel oluyor gibi geliyor, her şey ona göre yönleniyor.Çevremdeki şımarık çocukları gördükçe de içim soğuyor, her şeye karışmaları falan eve gelince taş taş üstünde bırakmamaları, sürekli bi şeyler istemeleri, sevdikçe şımarmaları, iki yetişkin bi araya gelince iki laf ettirmemeleri....
ne bileyim, fazla geliyor bana.
İyi akşamlar herkese çocuklardan önce tabii ki daha bakimliydim am şu anda da paspal değilim eskisi kadar gezip tozamiyoruz eşimle mesela biz yağmurda semsiyeyle yururduk sahilde sinemaya giderdik bunlara hasret kaldım her türlü zor ama çok çok güzel bir duygu düşünsene senden ve sevdiğin hayatını birlestirdigin adamdan bir parça canından can ötesi varmı mükemmel bir duygu hem o kadar çabuk buyuyorlarki anlatamam anlamıyorsunuz zamanı maddi olarak hazırsanız düşünün bencePeki mesela, çocuktan önce şöyleydim, çocuk oldu artık böyle oldum dediğiniz oluyor mu? Ya bazılarına bakıyorum maşallah bakımlılar, kendilerine de özen gösteriyorlar. Ne bileyim..
Bir foto paylaştım akabinde ban yemişim
Hani tipten 6 ay yer cinsten hissettim kendimineyse ki haftasonuna denk geldi yine
Sen ne yaptınaylakmadame yorumlardan sonra biraz daha birşeyler oturdu mu ?
bende çocuk sevmem itici bulurum hele de bilmiş çocukları, hatta Allah bana annelik duygusu vermemiş herhalde derdim
şimdi oğlum 1 yaşında her an, oyy kurban olurum iyi ki doğurmuşum nasıl da güzel doğurmuşum modunda geziyorum
ben anne olmayı çok sevdim, arayı açmak istemedim ve şuan ikinci bebeğime hamileyim
yalnız diğer çocukları hala sevmiyorum
muhtemelen siz de benim gibi olursunuz çünkü o duygu bebeğinizi kucağınıza aldığınızda geliyor, hamilelikte anlamıyorsunuz birşey
Bi tane oğlum var 3 buçuk yaşına. Diğeri için gün sayıyorum. İlk zamanlar tuvalete gitmek yemek yemek bile sorundu. Hangi arada yapacağımı bilemezdim. Ama tuhaf bi şekilde bunları yapamamak seni üzmüyor :) gece hayat oğlan uyuduktan sonra baslardi :) kaç saat uyursa tabi. 3 yaşına girdiğinden beri o kadar zorlanmamaya başladım. 4 aylikti ilk defa tatile gittigimizde. En keyif aldığım tatilmiş meger. Keşke biraz daha kalsaymisim diyorum. Şimdi kendi başına yetiyor. Tuvalete gidiyo acıkınca dolaptan bi seyler așırıyo :) hatta şimdi kalktı bana günaydın dedi gitti çizgi film açtı kendine bende yatak keyfi yapıyorumyani kısacası hayati eziyet haline dönüştüren çocuk değil senin korkuların. Yine gezersin makyaj yapıp güzel şeyler giyersin. Bir iki sene fedakarlıktan sonra hayat normale döner. İlk zamanlar ikinci hamileliğimi öğrendiğimde çok üzüldüm. Şimdi iyki olmuş diyorum :) hatta bu da büyüsün 3. De olur inşallah diyorum :)
Evet tipten 6 ay yemişim sanırım müebbet değil iyi kiAa ben de baktım bu kız neden ban yedi diye, meğer fotodanmış
Valla oturdu gibi, sanırım gelince bişeyleri göreceğiz. Dün bi mağazada bi tulum gördüm indirime mi ne girmiş, moda gireyim diye aldım koydum kenara falan :)
Nasıl anne olacak acaba benden çook merak ediyorum :)
Aynen ben de öyleyim. Ama işin garip yanı çocuklar bana hasta oluyorBana çok tepki gelir şimdi, ama ben çocuklara karşı bi şey hissetmiyorum. Hani sopayla da kovalamıyorum, yanlış değerlendirilmesin. Bir aciziyet yaşarlarsa hemen korur kollarım. Ama görünce "aaaay yerimm falan dediğim çocuk yok gibi bi şey. Arkadaşlarım hep şaşıyor nasıl olur sa bi şey hissetmiyorsun diye, yargılayanlar bile oldu.
Evet tipten 6 ay yemişim sanırım müebbet değil iyi ki
Moral bozmak istemem ama ilk dönemler herkes için sancılı
Bi ben çekiyorum sanma yani ( :
Aynen ben de öyleyim. Ama işin garip yanı çocuklar bana hasta oluyorAy canım yerim diyenlerden ziyade ben çocukları ne anlatırsalar anlatsınlar uzun uzun dinliyorum, herhalde o cezbediyor çocukları da.
Ben anne değilim ama olmaya çalışıyorum. Yaklaşık 1,5 yıldır istememe rağmen olmuyor ne yazık ki. Ama 1,5 yıl takdir edersin ki bazı şeyleri kafada kurgulamak için oldukça uzun bir zaman. İşi tüm boyutlarıyla ele alıp değerlendirebiliyorsun; gözlem yapıyorsun vesaire. Ama çevremdeki rahat veya zor annelik yaşayan herkesten aldığım ortak cevap şu: "Anne olunca, iyi ki olmuşum, bundan önce nasıl yaşamışım dedim"..Tabi ben anne olmadığım için bu duyguyu tam olarak kestiremesem de mantıklı geliyor.Merhaba arkadaşlar;
Bilmem benimle aynı durumu - ya da dumuru- yaşayan var mı ama; ben sanırım anne olmaya hazır hissedemiyorum kendimi.
Siz yeni anneler, eski anneler, kendini iyi gören ve kendinden hoşnut olmayan annelerden fikir istiyorum. Hem belki benim gibi birçok kişiye de yararı dokunur.
Sizler anne olmadan öncesi ve sonrası olarak hayatınızı nasıl görüyorsunuz?
Annelik öncesini hayatınıza ne kadar devam edebiliyor ve ne kadar kendinize bakabiliyorsunuz?
Fikirleriniz için şimdiden çok teşekkür ederim.
Sevgiler.
Kendi canından bir parça olunca duyguların değişir gibi geliyor.Bi de ben mesela ortamda çocuk görünce falan hiç konuşmaya çalışmıyorum, ne diycem bacak kadar çocuğa? Ne konuşuucam? Aksi gibi onların da hiç ilgisini çekmiyorum, hele oyun oynatmayı falan hiç bilmem.
Senin annenin hala depresyondan çıkamadığını düşünüyorum ben nedenseAllahım kolik olmasın olmasın olmasıınnn...
Böyle istenmeyenler daha hayırlı evlat oluyomuş galiba, annem de beni hiç istememiş hamile kaldığında baya depresyona girmiş falan ama, senin gibi 50 çocuk olsa büyütürdüm hiç mi hiç ağlamazdın diyor
Senin annenin hala depresyondan çıkamadığını düşünüyorum ben nedense
Neyse sen bambaşka bi anne olacaksın yeter ki etkilenme sağdan soldan
Bi de ben mesela ortamda çocuk görünce falan hiç konuşmaya çalışmıyorum, ne diycem bacak kadar çocuğa? Ne konuşuucam? Aksi gibi onların da hiç ilgisini çekmiyorum, hele oyun oynatmayı falan hiç bilmem.
ahaha aynen benim de çarpasım geliyor bazılarına ama kendiminki başkaAy sorma. Bi de ciyak ciyak oluyor kiminin çocukları. İlla ilgi çekecek. Çarp ağzına iki tane diyosun, ama hamileliği öğrendiğimden bu yana "kınama kınama" diyorum içimden
Bi de şu annelik tek başına olmayaydı eyiydi de..Eşim ilk 1 yıl uzakta olacak mecburen :'(
ben de çocuk işinin zor olacağı düşüncesine öyle kapılmıştım ki kesin kolik olacak diye kitaplar hatmettim doğmadan önce. ama hiç öyle olmadı öyle kolay bir bebek ki hiç zorluk yaşamadımAllahım kolik olmasın olmasın olmasıınnn...
Böyle istenmeyenler daha hayırlı evlat oluyomuş galiba, annem de beni hiç istememiş hamile kaldığında baya depresyona girmiş falan ama, senin gibi 50 çocuk olsa büyütürdüm hiç mi hiç ağlamazdın diyor
ahaha aynen benim de çarpasım geliyor bazılarına ama kendiminki başka
birde valla benim oğlum 1 yaşını yeni bitirdi , eşimin yüzüne yeni yeni bakıyorum öncesinde varlığı yokluğu umrumda değildiama tabi yardım açısından zor olur
ben de çocuk işinin zor olacağı düşüncesine öyle kapılmıştım ki kesin kolik olacak diye kitaplar hatmettim doğmadan önce. ama hiç öyle olmadı öyle kolay bir bebek ki hiç zorluk yaşamadımben de bunu istenmeyen bir bebek olmasına bağlıyorum kendi içimde
Merhaba arkadaşlar;
Bilmem benimle aynı durumu - ya da dumuru- yaşayan var mı ama; ben sanırım anne olmaya hazır hissedemiyorum kendimi.
Siz yeni anneler, eski anneler, kendini iyi gören ve kendinden hoşnut olmayan annelerden fikir istiyorum. Hem belki benim gibi birçok kişiye de yararı dokunur.
Sizler anne olmadan öncesi ve sonrası olarak hayatınızı nasıl görüyorsunuz?
Annelik öncesini hayatınıza ne kadar devam edebiliyor ve ne kadar kendinize bakabiliyorsunuz?
Fikirleriniz için şimdiden çok teşekkür ederim.
Sevgiler.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?