Merhabalar,
Konuya nasıl başlayacağımı kestiremiyorum aslında..çok da kararsız kaldım yazmakta ama yeni fikirler bana iyi gelecek; olumlu ya da olumsuz...
4,5 yıldır evliyim ve 3,5 yaşında bir kızım, 1,5 yaşnda bir oğlum var, benim yaşım 26. Eşime hiç bir zaman aşk duymadım ve tanışmamızdan 1 yıl sonra evlenmiştik.. Evliliğimden önce yıpratıcı bir flört ilişkim olmuştu, aldatılıyordum çok kavga ediyor ve şiddet bile görüyordum ama çok seviyordum.... Bu durumu ancak atlatabilmiştim eşimle tanıştığımda, eşim çok anlayışlı,sakin,ılımlı,üzerime titreyen bir adam. Ben de huzuru aradığımı düşünüyor, her anlamda istediklerimi yapacak (maddiyat yok bunun içinde hatta ucu ucuna geçinen aileyiz) beni hiç üzmeyecek bu adamla evlenip huzurlu mutlu yaşayacağımı düşündüm. Eşim bunun yanı sıra çokk pasif..öyle ki çevresindekilere gerçek düşüncelerini söylemez, biri birşey istediğinde verir ya da yapar..ardından evde durum için bana söylenir... Onun iyiliğini seviyordum fakat artık çekilmez bir halde... Bazen kaynana gibi hatta.. Tüm bunlardan geçeyim.. asıl mesele benim sevgisizliğim tutku yoksunluğum... Çok uzun zamandır çıkmazdayım..öyle kötü boyuta girdi ki durum, eşimi öpemiyorum bile..bana dokunmasına tahammül edemiyorum artık..her ilişkide göyaşlarımı zor tutuyorum acı çekiyorum...ilişkiyi zaten en fazla haftada bir yapıyorum o da görev gibi ve hem fiziki hem ruhi acı içinde...
Diyeceksiniz ki madem böyle iki çocuk nasıl oldu.. İnsan bazen olacakların önüne geçemiyo, ilki de plansızdı ama ihmal vardı oldu.. ikincisi ise tam bir yıkılma oldu benim için, ki korunduğum halde gebe kaldım.... Kürtaj aklımdan geçtiyse de yapamadım... Allahıma bin şükür çocuklarım sağlıklı.....
Çok mutsuzum çok karmaşığım çok acı çekiyorum... Çok gencim henüz önümde çok yol da olabilir... Biliyorum konuşup düzeltme yoluna git çare bak gibi yorumlar yapacak bi çoğunuz, ama inanın yok durumumun bir çaresi... Kızım doğduğundan beri işe ara vermiştim, 3 aydır çalışıyorum. Sırf ekonomik gücümü elime almak için tekrar çalışmaya can atıyordum, çok şükür oldu.
Tek emin olduğum şey, eşimle hayat sürdürmeyi asla istemediğim.. Çocuklarımı düşünüp duruyorum, bu kararı verip ayrılırsam başarabilir miyim onlarla ayrı bir hayata...ama yaşları küçük ve çalışmam lazım, ailemle de kalamam hayat zindan olur nasıl yapıcammmm, Bunu aileme ve eşime nasıl açıklayacağımı düşünüp duruyorum, bilemiyorum...İki samimi dostum var onlarla hep konuşuruz ve çok üzülmekteler durumuma, kesinlikle farkındalar içinde bulunduğum ızdırabın ve beni destekliyorlar.
Annem - babam... 3 ablam 2 abim ve bir de erkek kardeşim var benim...hepsine ayrı ayrı hesap vermek...
anlayış göstereceklerini sanmıyorum, çünkü herkese göre çöpsüz üzüm gibi bişey eşim, kahveye bile gitmez evine bağlı.... Ama artık diyorum ki bunlar herşey değilmiş bir kadın için, sadece iyi olması yetmiyormuş yani
ciddi ciddi istemiyorum bu evliliği eşime tahammül edemiyorum bile her şeyi batıyo bana, kokusu bile tiskindiriyor beni..
esas ayrılığı gerçekleştirebilirsem sonra yaşayacaklarım... dardayım... (şunu da ekliyim, herhangi gönül ilişkisi ya da boşanıp tekrar evlenmek gibi bir niyetim de yok)
Özellikle çocuğu olduğu halde boşananlar varsa lütfen paylaşın düşünecelerinizi..teşekkürler şimdiden..
Eşimin anne ve babası hayatta değil, iki abisi ve akrabaları var sadece..bu durumda engelliyo eşime karşı beni biraz sanki..