- 27 Aralık 2016
- 1.909
- 3.121
- 53
- 28
- Konu Sahibi withoutyou
-
- #1
Merhaba,
Baştan belirteyim, kırıcı olmazsanız çok mutlu olurum.
Psikolojik bir rahatsızlığım olduğunu düşünüyorum.
Çok uç tepkilerim var. Yani bir an geliyor inanılmaz sinirleniyorum, söylediklerimi duysanız şok olursunuz o derece. Kime söylediğim de fark etmiyor, anneme, aileme herkese. Eşyaları kırıp tekmeliyorum. Yarım saat sonra geçiyor. Pişman oluyorum. En çok bundan rahatsızım.
Aniden bir işe başlayasım geliyor, on dakika sonra vazgeçiyorum. Hiçbir şey yapmaya halim yokmuş gibi hissediyorum. Konuşmaya bile üşeniyorum. Hiçbir şey yapamıyorum. Yapmak istediğim tek şey uyumak. Günlerce hiç kalkmadan uyuyabilirim. 1 saat kalkıp otursam arkasından hemen uyuyasım geliyor. Her zaman yatmıyorum daha kötü olmamak için, arkadaşla dışarı falan da çıkıyorum ama hep böyleyim. Kendimi inanılmaz yalnız hissediyorum. Sanki hayatımın bir anlamı yokmuş gibi. Sürekli karamsarım. İyi bir hayatım olmasına rağmen çok mutsuzum. Bazen arada bir durduk yere inanılmaz neşeli oluyorum, çok mutlu oluyorum, çok konuşuyorum çenem durmuyor. Ama bazen öyle bir oluyor ki, ağzımı bile açmıyorum öylece duruyorum. Yani saatlerce boş duvarı bile seyredebilirim. Hiçbir şeye odaklanamıyorum, hemen sıkılıyorum, bunalıyorum. Bazen kendimden de nefret ediyorum "Neden böyleyim?" diye. Yapmam gereken çok şey var ama hiçbir şey yapamıyorum. Günlerim tamamen boşa gidiyor. Yani böyle işte... Umarım anlatabilmişimdir.
Buradan teşhis konulamayacağını biliyorum, benim amacım biraz olsun anlatmaktı. Zaten psikoloğa gitmeyi düşünüyorum. Düşüncelerinizi merak ediyorum. Sizce bu neden olabilir? Ben bunun psikolojik bir rahatsızlık olduğunu düşünüyorum ama ne olduğunu bilemiyorum. Kırıcı olmadan düşüncelerinizi belirtirseniz çok mutlu olurum.
Ekleme: Kendimi bildim bileli böyleyim neredeyse. Her zaman uç tepkilerim olmuştur.
Baştan belirteyim, kırıcı olmazsanız çok mutlu olurum.
Psikolojik bir rahatsızlığım olduğunu düşünüyorum.
Çok uç tepkilerim var. Yani bir an geliyor inanılmaz sinirleniyorum, söylediklerimi duysanız şok olursunuz o derece. Kime söylediğim de fark etmiyor, anneme, aileme herkese. Eşyaları kırıp tekmeliyorum. Yarım saat sonra geçiyor. Pişman oluyorum. En çok bundan rahatsızım.
Aniden bir işe başlayasım geliyor, on dakika sonra vazgeçiyorum. Hiçbir şey yapmaya halim yokmuş gibi hissediyorum. Konuşmaya bile üşeniyorum. Hiçbir şey yapamıyorum. Yapmak istediğim tek şey uyumak. Günlerce hiç kalkmadan uyuyabilirim. 1 saat kalkıp otursam arkasından hemen uyuyasım geliyor. Her zaman yatmıyorum daha kötü olmamak için, arkadaşla dışarı falan da çıkıyorum ama hep böyleyim. Kendimi inanılmaz yalnız hissediyorum. Sanki hayatımın bir anlamı yokmuş gibi. Sürekli karamsarım. İyi bir hayatım olmasına rağmen çok mutsuzum. Bazen arada bir durduk yere inanılmaz neşeli oluyorum, çok mutlu oluyorum, çok konuşuyorum çenem durmuyor. Ama bazen öyle bir oluyor ki, ağzımı bile açmıyorum öylece duruyorum. Yani saatlerce boş duvarı bile seyredebilirim. Hiçbir şeye odaklanamıyorum, hemen sıkılıyorum, bunalıyorum. Bazen kendimden de nefret ediyorum "Neden böyleyim?" diye. Yapmam gereken çok şey var ama hiçbir şey yapamıyorum. Günlerim tamamen boşa gidiyor. Yani böyle işte... Umarım anlatabilmişimdir.
Buradan teşhis konulamayacağını biliyorum, benim amacım biraz olsun anlatmaktı. Zaten psikoloğa gitmeyi düşünüyorum. Düşüncelerinizi merak ediyorum. Sizce bu neden olabilir? Ben bunun psikolojik bir rahatsızlık olduğunu düşünüyorum ama ne olduğunu bilemiyorum. Kırıcı olmadan düşüncelerinizi belirtirseniz çok mutlu olurum.
Ekleme: Kendimi bildim bileli böyleyim neredeyse. Her zaman uç tepkilerim olmuştur.
Son düzenleme: