İlk zamanlar bir şey olduğunda yeteeer diye sesim kısılana kadar gözlerim kan çanağı olana kadar ağlıyordum. Kendimi yerlere atıyordum. Sakinkleşemiyordum. Sonra işe girdim 1yılı geçti 14 ay oldu öyle ağlamıyorum işe girmek bana okadar iyi geldi ki inanamazsınız. Bu kadarını beklemiyordum. İnsanlarla iletişim halindeyim. Personel müdürü ile birlikte çalışıyorum. Beni okadar rahatlattı ki. Bir şeyler yapmak bir birey olduğumu işe yaradığımı görmek bende değişik haller yarattı. Bana çok iyi geldi. Şimdi en azından devamlı ağlamıyorum. Ağladığım zamanlar zora düştüğümde ki bu da öncekinden kalma çünkü o zamanlar ağlamaktan başka hiç bir şey yapamıyordum. Çaresiz kalınca ağlıyorum. Bi de şimdi durup dururken ağlama huyu çıktı bende. Bir şeye gülerken aniden gülmek benim hakkım mı sen çok mu mutlusun da gülüyorsun diyorum ve ağlamaya başlıyorum malesef.