Önceden düşünürdüm, belki yıllar önce. Ama arada bir anksiyete tedavim var. Artık olay yeni değilse kesinlikle düşünmüyorum. Bir süre geçince hani kabulleniliyor ya olay, çözülüyorsa çözülüyor, çözülmüyorsa kabul ediliyor ya da tepki konuluyor, olayın büyüklüğüne göre, işte bu gereken süre geçince düşünmüyorum, kaldırıyorum rafa. Ama tabi o sürede bastırmıyorum duygularımı, irdeliyorum, mesafe koymak ya da özür dilemek, ya da kızmak, içimi dökmek, ne gerekiyorsa yapıyorum, hallediyorum da rafa kaldırıyorum.
Gerçekten canımı çok sıkan, büyük bir mesele olmuşsa da, zaten olayı kapatırken o kişinin hayatımdaki yerini değiştiyorum. En yakınım bile olsa, mesela o konudaki huyunu bilip o konularda güvenmemeyi öğreniyorum hemen. Annem babam olsa bile hoş görmüyorum, o konuda mesafemi koyuyorum. Belki bu yüzden aşıyorum, kapatabiliyorum konuyu.
Ama hafızam iyidir. Gündeme gelirse mesele her ayrıntısını aktarabilirim bile, hatırlarım yani. Ama gündelik yaşamda aklıma gelmez böyle geçmişin olayları, düşünmem, ya da kızmam, kendi kendime yeniden içerlenmem, üzülmem. Tabi yakınların hastalıkları ya da kayıplar gibi önemli meseleler dışında.
Normal hayat sıkıntılarını böyle düşünüyorsanız, belki de olayları kapatırken geçiştiriyorsunuz, içinize atıyorsunuz, bastırıyorsunuzdur. Gerçekten çözümlemeden olduğu halde bırakıyorsanız böyle olabilir.