Eşinle konuş ama direkt boşanmakla başlama.
yaptıgı şeylerin sebebini sor.
Belki de senin bile tahmin edemeyecegin cevaplar verecek...
arkadaşlar merhaba
eşimle henüz konuşma fırsatı olmadı bebeğimle uğraştım hep.eli ayağım titriyor sinirden. bugün hep emmek istedi oğlum.tam uykuya dalmıştı ki eşim tel görüşmesi yaptı (babasıyla). ben de çocuğu uyutmaya çalıştığımı neden balkonda konuşmadığını sordum.o da çocuk günlerdir gayet güzel uyuyordu dedi. ben de ne demek istiyorsun ben bebeğime bakamıyor muyum dedim.cevap vermedi döndü gitti. şimdi kendi uyutuyor.balkona çıktım bir köşeye sinip hıçkıra hıçkıra ağladım. bir anneye bu denir mi ya da ima edilir mi bebeğe bakamıyormuşum gibi.
uyuttuğunda gidip yanına boşanmak istediğimi söyleyecem dayanamıyorum artık.ağlamaktan aynada suratım bir garip gelmeye başladı.bitsin artık huzur istiyorum.
Ben burda o kadar konu okudum ama ilk defa karşı tarafıda dinleme ihtiyacı hissettim..
Biraz sert mizacınız var..Olaylara kötümser yaklaşan bir tutum içindesiniz..Diyorumki, acaba eşinizi ve kayınvalidenizide dinleme imkanımız olsaydı, kimbilir neler anlatırlardı..Bu konu öyle tek taraflı dinlemeyle sonuca bağlanacak bir konu değil gibi..
Kayınvalideniz bebeği sallasa nolur? Kucağına alsa sevse nolur? Şöyle yap dese nolur? Sizde tamam annecim deseniz nolur?
Benim 2 yaşındaki oğlumda, doğduğundan beri ayakta sallanarak uyuyor ne var bunda..Bebeğiniz için bu kadar fedakarlığı göze alamıyor musunuz ???
Onlarda dede ve nine, elbetteki sevecekler torunlarını, bu fevrilik nedir ALLAH aşkınıza? Hem sizin için daha iyiydi onların yanınızda olması, emin olun en az sizin kadar iyi bakarlardı torunlarına.. Verirdiniz onlara işinizi toplardınız, uyurdunuz, altını doldurunca ve acıkınca emzirmeye alırdınız.. Ne güzel fırsat olmuş dinlenmeniz için..Acaba kendi anneniz aynı şeyleri yapsa, onada darılıp kendinizi odanızamı kapatırdınız..
Bende doğumdan önce ve sonra depresyona girdim ve bebeğime annem babam ve halam baktı, ben emzirmeden emzirmeye aldım yanıma, uyudum dinlendim, oh ne güzel..9 Aylık bir yolculuğumuz oldu oğlumla, dinlencez tabi.. Verdim onlara, iyikide vermişim, tecrübeliler nasılsa, bendn daha iyi bakarlar ve baktılarda..
Eğer lohusalık depresyonuna girdiyseniz, psikiyatra gidin..Ben doğuma bir ay kala girdim bu depresyona ve kadın doğumcum, psikiyatrlar, müdahale etmeye cesaret edemedi, çünkü ilaçla tedavinin bebeğime zararı olur diye korktular.. Çareyi üniversite hast.nde prof. da buldum..Onlar daha esnek ve daha tecrübeli bu konuda.. İlaç zarar verir diye korkmayın ben hala kullanıyorum ve emziriyorum..
Eşiniz sizi anlamıyorsa, siz kendinizi anlayın ve psikiyatra gidin.. Çok zordur lohusalık depresyonu..bunu bebeğiniz icin yapın..
Ayrıca eşiniz niye ağladı biliyor musunuz? Ailesine olan tutumunuzdan ağladı, yazık onlarda onun anne babası..
Merhamet her zaman daha iyidir..
Eşinizle birlikte psikiyatra
İlaç zarar verir diye korkmayın ben hala kullanıyorum ve emziriyorum.. demişsiniz ya; aklıma Çernobil Faciasından sonra çay içen bakan geldi. Bir de bir ara Urfa'da biberle ilgili radyasyon haberleri çıkmıştı, kadın yanındaki çocuğuna canlı yayında biber yediriyor, bir yandan da "bakın ölmedi" diyordu. Ama çay da biber de etkisini anında göstermeyeceğinden bakana da anneye de gülünmüş, olay herkes tarafından trajikomik bulunmuştu.
sizinki de o hesap. o kullandığınız depresyon ilaçlarının bebeğinize zarar vermeyeceğini nasıl bildiniz, geleceği mi gördünüz. konu sahibine kayınvalide ve kayınpederinin ayağında sallamasına dayanmasını, bu kadarcık fedakarlığı yapmasını söylemişsiniz; ancak kendiniz yetişkin vücuduna bile etkileri tam olarak bilinmeyen ve hakkında çok çeşitli spekülasyonlar olan depresyon ilaçlarını sütünüz vasıtasıyla bebeğinize zerketmekte bir sakınca görmemişsiniz.
çok acıdım bebeğini
Bak kardeş önce bi okumayı, teker teker kelimeleri atlamadan okumayı öğren.. Ben orda, doğumuma son 1 ay kala depresyona girdiğimi, kadın doğumcum ve psikiyatrlar birşey yapamadılar, korktular..Burda halledilir diye asıl doktoruma gitmemiştim, baktımki kimse müdahale etmiyor ve geçecek gibi değil, bende araca binme korkumuda bi kenara bırakıp (çünkü araca bindiğimde bebeğime bişey olur sanıyordum, psikolojim o denli bozulmuştu) zorluklada olsa eskiden beri gittiğim(2004 yılında da aynı hastalığa yakalanmıştım, ve hamilelikte nüksetti) doktoruma gittim..Derdimi anlattım, tıp bu kadar aciz mi hocam, dedim..Hamileler hasta olamaz mı, ilaç kullanamaz mı? bana herkes farklı şeyler söyledi, her kafadan ayrı ayrı sey çıktı, dedim.. Bazıları ilaç kullannabilirsin bazıları kullanamazsın diyor ve bu ikilemde benim iyice psikolojim bozuldu, çaresizmiş gibi hissediyorum kendimi ve daha fazla psikolojim bozuluyor, tam bir kısırdöngü içindeyim hocam, dedim.. Ve doktorum bana anlayabileceğim kadar, hamilelerinde, ilaç kullanabileceğini hatta ilk 3 ayda ilaç kullanan hastalarının olduğunuda söyledi.. Ben
İlaç zarar verir diye korkmayın ben hala kullanıyorum ve emziriyorum.. demişsiniz ya; aklıma Çernobil Faciasından sonra çay içen bakan geldi. Bir de bir ara Urfa'da biberle ilgili radyasyon haberleri çıkmıştı, kadın yanındaki çocuğuna canlı yayında biber yediriyor, bir yandan da "bakın ölmedi" diyordu. Ama çay da biber de etkisini anında göstermeyeceğinden bakana da anneye de gülünmüş, olay herkes tarafından trajikomik bulunmuştu.
sizinki de o hesap. o kullandığınız depresyon ilaçlarının bebeğinize zarar vermeyeceğini nasıl bildiniz, geleceği mi gördünüz. konu sahibine kayınvalide ve kayınpederinin ayağında sallamasına dayanmasını, bu kadarcık fedakarlığı yapmasını söylemişsiniz; ancak kendiniz yetişkin vücuduna bile etkileri tam olarak bilinmeyen ve hakkında çok çeşitli spekülasyonlar olan depresyon ilaçlarını sütünüz vasıtasıyla bebeğinize zerketmekte bir sakınca görmemişsiniz.
çok acıdım bebeğini
Ben o an tamam dedim hoca beni tekrar iyileştirecek.. Bana amniyon sıvısına çok az geçen ve bebeğe zarar vermeyen ilacı yazdı ve evime geldim.. İlaçlarımı kullandım, ve eskisi gbi sağlığıma kavuştum.. Ama bu rahatsızlığımda, doktora gitmeden önce 10 gün cehennem hayatı yaşadım, hiç birşey yiyemedim, içemedim, sadece vitaminlerimi kullanabiliyordum, kadın doğumcum bundan dolayı suyun azalmış dedi ve bir hafta erken sezaryane alındım..
Şimdi merak ettiğim bir konu var; benim psikiyatrım çapada profesör, hemde dünya çapında bi profesör, siz nerde profesörsünüz ?
Kimse bol keseden atmasın, hangi çağda yaşıyorsunuz, tıp o kadar aciz değil, elbetteki hamilelerde rahatsızlanıyor ve bu rahatsızlıklar en uzman doktorlar tarafından tedavi edilebiliyor, mühim olan uzmanını bulabilmek, yoksa cahil cühela arasında daha beter hasta olunuyor..
Ayrıca kk da hamilelikle ilgili forumda gebelikte ilaç kullanan üyelerede sorabilirsiniz..Ben o dönem üye değildim ama forumda ziyaretçi olarak okuduklarım, ilaç kullanan arkadaşların yazdıkları bana cesaret ve moral vermişti..
Ve İLAÇSIZ bunu aşarak bebeğ
İlaç zarar verir diye korkmayın ben hala kullanıyorum ve emziriyorum.. demişsiniz ya; aklıma Çernobil Faciasından sonra çay içen bakan geldi. Bir de bir ara Urfa'da biberle ilgili radyasyon haberleri çıkmıştı, kadın yanındaki çocuğuna canlı yayında biber yediriyor, bir yandan da "bakın ölmedi" diyordu. Ama çay da biber de etkisini anında göstermeyeceğinden bakana da anneye de gülünmüş, olay herkes tarafından trajikomik bulunmuştu.
sizinki de o hesap. o kullandığınız depresyon ilaçlarının bebeğinize zarar vermeyeceğini nasıl bildiniz, geleceği mi gördünüz. konu sahibine kayınvalide ve kayınpederinin ayağında sallamasına dayanmasını, bu kadarcık fedakarlığı yapmasını söylemişsiniz; ancak kendiniz yetişkin vücuduna bile etkileri tam olarak bilinmeyen ve hakkında çok çeşitli spekülasyonlar olan depresyon ilaçlarını sütünüz vasıtasıyla bebeğinize zerketmekte bir sakınca görmemişsiniz.
çok acıdım bebeğini
lohusalık depresyonunu İLAÇSIZ, kendiniz aşmaya çalışacak kadar fedakarlığı bence siz yapın, demişsiniz, bu cümlenizle, kendinizin tıptan ve bilimden ne kadar uzak olduğunuzu, rahatsızlığım dönemimde, bana yardım etmeye çalışan, tek bildikleri dantel örmek olan, muhitimizde azda olsa bulunan ve nesli tükenmekte olan, bana kocakarı ilaçları öneren teyzelerime benzediğinizi, ve hangi çağda yaşadığınızı kestiremediğimi gösterdiniz..
yanlış anlaşılmasın, ben o teyzelerimide seviyorum, akıllarınca bana destek oluyorlardı, ama olmadı daha beter psikolojim bozuldu..tontonlarım benimmm..
Ve, anlaşılan siz hiç doğum yapmamışsınız, birgün yaparsanız ve lohusalık sendromu yaşarsanız ( umarım yaşamazsınız, ama hamile oranının % 90 ı yaşıyr, bu oranın büyük kısmı, birşeyler, sorunlr yaşıyr ama ne olduğunu bilmiyr ve dr.a gitmiyr. ve sonuç; mutsuz anne, herşeye ağlayn eş, kıskanç gelin vs vs modellri çıkıyr ortaya, artık bu psikolojik sorunlrdn yuvalar yıkılmasın, çünkü çaresi var) mutlaka doktora gidin..
Bu son cümlm sadece şahsınza, daha fazl polemiğe giremiyecgm, ne istiyrsnız onu düşünn ve uygly
günaydın arkadaşlar,
eşimle konuştum.artık ben bu adamı tanıyamıyorum.nasıl sevmişim ben bu insanı...suçlu benim tabiki ona göre.
gittim yanına konuşmak istediğimi söyledim.neden ailesinin öyle davrandığını, kendisinin neden bu durumu destekledğini,neden beni kıracak ağır laflar ettiğini sordum.
o da bana insanları evden kovmaktan beter ettiğimi,
Bakın konunuzun başından beri, sizden daha tecrübeli 10 larca hanım, sizin lohusa olduğunuzdan dolayı depresyona girmiş olabileceğinizi, bu ruh halinizin geçici olduğunu, ve evliliğinizi bitirme kararını şu sıralar almamanız gerektiğini söylediler, ama siz hiç psikolojik sorun yaşama ihtimalinizin var olduğu konusuna hiç değinmediniz, Sanki insanlar burda kendi kendine konuşuyor, sanki öyle bişey hiç kimse dememiş gibi duymuyorsunuz.. Konu açmışsınız ama çözüm üreten yorumları dikkate almayıp, sadece he sensin sensin demelerini, kayınvaliden kötü sen iyisin, sen bitanesin demelerini bekliyorsunuz..
Ayrıca eşiniz ne zamandan beri böyle:
Eğer doğumdan sonra böyle olduysa, geçici bi durum olduğu kesin,
Yok eğer eskiden de böyle idiyse, neden bebek yaptınız, sizin söylediğiniz kadarıyla söylüyorum; bu kadar kötü bi adamdan neden bebek yaptnz? Korunmayımı bilmiyorsunuz, yoksa bi bebek yapayımda arayı düzeltebilir eşimi kendime bağlarım mı dediniz.. Eşinizi bağlamak için yaptıysanız, ters tepti, olan masum yavruya oldu..
Ayrıca, çok acımasızsınız, eşiniz haklı, nolur sütün mü az derse kv. banada dediler, hiçte bozulmadım, beraber çözüm üretmeye çalıştık ve buldukda çok şükür.. Kv size hiç kötü bişey yapmamış, aksine siz onlara hor davranmışsınız..ŞİMDİ FARKEDEMİYORSUNZ AMA GÜN GELİP FARKETTİĞİNİZDE GEÇ OLMASN
Ne bileym benimde bekar erkek kardeşim var, ALLAH sizin gibi gelinlerden evimizi korusun.. Böyle biriyle evleneckse hiç evlenmesin..Oğlumuda tabi korusun, ayrıyeten oğlumu bu kadar sabit fikirli öğretmenlerden de korusun.. Sizi farkedince, oğlumun geleceğindn iyice endişe etmeye başladım..
RABBİM eşinize ve oğlunuza sabır ve selâmet versin.
günaydın arkadaşlar,
eşimle konuştum.artık ben bu adamı tanıyamıyorum.nasıl sevmişim ben bu insanı...suçlu benim tabiki ona göre.
gittim yanına konuşmak istediğimi söyledim.neden ailesinin öyle davrandığını, kendisinin neden bu durumu destekledğini,neden beni kıracak ağır laflar ettiğini sordum.
o da bana insanları evden kovmaktan beter ettiğimi, onların bana çok yardımcı olduğunu vss.. söyledi.bebeğim yanımda kalsın demem bayağı ağır bir lafmış,insanlar kahrolmuşlar falan.. ben de ben annem gibi sana laf yetiştirmiyorum ama bana sütün mü az, bu çocuk memeye kötü alıştı vss. dedi dedim.Ben lohusayım ama bu lafların üstüne evden gidecem demiyorum da neden onlar olayı büyütüyor dedim.beni bi kez daha yıkan lafları duydum bu cümlelerimin üstüne. bana bir tek lohusa sen değilsin abartma,ben de baba oldum ona bakarsak.Ayrıca senin göğüslerin nenemin göğüslerine dönmüş,sarkmış, süt varken böyle değildi annem haklı dedi.dondum kaldım ağlayarak çıktım yanından.
döndğümde artık canımın çok yandığını, devam etmek istemediğimi sözlerini kaldıramadığımı,bir aile olamadığımızı söyledim.Ben sinirlenince söylüyorum o sözleri.ben seni sevmesem şimdiye kadar boşanmışım (ailesi istemişti ya) çoktan dedi. bi de sen, ben, oğlumuz,annem,babam,kardeşim,babannem ve halam beraber bir aileyiz.sen hayatında sadece ben olayım istiyorsun dedi.ayrıca çocuğu ondan ayırmak için boşanamyı istiyormuşum boşanmazmış, çocuğu verirsem boşanırmış.bi de ben senle bile aynı evde yaşamaya katlanırım çocuk için dedi görmezden gelecekmiş beni. ben zaten bekar gibi yaşadığını buna katlanıp çocuğumu da mutsuz edemeyeceğimi, bana değer vermediğini, sevmediğini boşanmak dışında bir çözüm olmadığını söyledim.
ciddiyetimi anladı çok şükür.boşansak da çocuğu rahat görebilmek için aynı şehirde olmamız gerektiğini ama burda klmak istemediğini söyledi.ben de burda kalmak istemiyorum.küçük bi yer ve insanlar çok konuşur dedikodu yapar.sonuç olarak temmuzda galiba il dışı tayinler var, birimiz tayin isteyecek diğeri eş durumundan aynı yere gidecek.gittiğimiz yerde boşanacaz.
bu aradaönceden bir ev almaya karar vermiştik ve para biriktiriyorduk.htta 25.000 TL peşinat ödemiştik.ev zaten seneye teslim idi.şimdi onu tekrar isteyecek.çocuk adına bankaya yatıracaz.biriktirdiklerimizi de paylaşacaz. pazartesi 25 bini isteyecek bakalım vazgeçmez inşallah.
konuşmanın sonunda yüzünde biraz hüzün vardı eşimin. bense çok rahatladım. bana bunları nasıl bu kadar rahat konuştuğumu sordu.ben de bilmiyorum dedim. ayrı odalarda yattık.şimdi de dışarı çıktı. sabah yine biraz ağladı niye diye sormadım.
Handecim umarım hakkınızda hayırlı olur ama bir kez daha söylemek istiyorum.
Bir süre ayrı kalın gerekirse bu süreçte sen de eşin de düşünün.
Belki de gerçekten bu psikolojiden kurtuldugunda olaylara çok daha farklı bakacaksın.
Beautify; dost acı söyler de sizin karşınızda, sizin de aynı hatta ilaca gerek duyacak kadar yaşadıgınız psikoloji içinde olan bir insan var.
Bu kadar acımasız olup bu söylediklerinizle kararından dönecek mi sanıyorsunuz?
Aksine yangına körükle gidip, alt üst olan psikolojisini iyice alt üst ediyorsunuz!!!
Handecim umarım hakkınızda hayırlı olur ama bir kez daha söylemek istiyorum.
Bir süre ayrı kalın gerekirse bu süreçte sen de eşin de düşünün.
Belki de gerçekten bu psikolojiden kurtuldugunda olaylara çok daha farklı bakacaksın.
Beautify; dost acı söyler de sizin karşınızda, sizin de aynı hatta ilaca gerek duyacak kadar yaşadıgınız psikoloji içinde olan bir insan var.
Bu kadar acımasız olup bu söylediklerinizle kararından dönecek mi sanıyorsunuz?
Aksine yangına körükle gidip, alt üst olan psikolojisini iyice alt üst ediyorsunuz!!!
''Ben sinirlenince öyle konuşuyorum '' cümlesinden daha hadsiz bir cümle olamaz.
Eşiniz çok saygısız. Nenemin gögüslerine benzemiş '' cümlesini okuyunca içim titredi..
Bu hadsiz, saygısız cümleyi kuran insan !! utanmadan nasıl olurda size '' nasıl bu kadar rahat cümle kurabiliyorsun'' sorusunu sorar..
Bir kadını asla zarafetiyle vurmamalı bir erkek.. O kadın asla affedemiyor bunu çünkü.
Eşinizle aynı yolda devam etmeye karar verirseniz terapi görmesini sağlayın.Öfke kontrolu sağlamak zorunda.
Sizde her defasında ayrılık sözünü ağzınıza almamanız lazım.
Merhaba arkadaşlar,
3 yıllık evliyim.eşimde ben de öğretmeniz.şu an görev yaptığımız şehirde tanışıp evlendik.onun memleketi buraya 8 saat benimki ise 16 saat uzaklıkta.6 haziranda doğum yaptım. eşimle ilk önce onun ailesinin gelip bir süre yanımda kalmasını sonra benim annemin yanımıza gelmesini kararlaştırmıştık.ancak doğumdan sonraki ilk hafta eşimin dedesinin vefatı sebebiyle ailesi gelemedi ve yalnız kaldık. zor günlerdi.eşim bu süreçte çok yardımcı oldu.temizliği yemeği herşeyi o yaptı üstelik bebeğin bakımında bana da yarıdmcı oldu.eşim biraz sinirlidir, sinirliyken kırıcı konuşur, ama onun dışında genel olarak iyi biridir.
neyse sonra annesi ve babası geldiler .ancak gelmeseler daha iyiymiş.ben böyle daha çok yoruldum ve yıprandım. Bebeğime bana sormadan badem yağı içirmelerine, emziği sürekli şekere batırmalarına, bebeği sallayarak uyutmaya çalışmalarına sinir olsam da sesimi çıkarmadım.ilk torun hevesleri var ondandır dedim. ama bebeği sabah benden alıp bütün gün sallayarak uyuttukları için gece uyumuyor ve gece 3 den sonra sabah 10 a kadar mahvoluyorum.
geleyim asıl olaya: dün sabah annesi bebeği almak istediğinde yanımda kalsın dedim. tamam deyip çıktı. bir süre sonra eşim de odadan çıktı ve döndüğünde bana bağırarak senin yüzünden annem babam ağlayarak dışarı çıktılar yazıklar olsun sana vss... saydı o da gitti.bir süre sonra eşim dönünce anne ve babasının gitmek istediklerini söyledi.ben de benim canımı sıkan olayları neden onların beni anlamadığını, olayı niye büyüttüklerini söyledim.sonlar onlar geldi.eşim odamdan çıkıp yanlarına gitmemi konuşmamı istedi.hayır dedim. ailem giderse boşanırız bunu göze alıyorumusun dedi bende alıyorum dedim.çıktı, ağlayarak döndü ailesine olay sizinle ilgili değil, biz tartıştık oyüzden böyle yapıyor demiş.ama ben hala aynı odada oturuyorum yemek yemiyorum eşimle de boşanmayı düşünüyorum. zaten son dönemlerde sık sık düşünür oldum.sizce erken bir karar mı?
Kısa olsun diye böyle yazınca sanki olay çok basitmiş de ben abartıyorum gibi olmuş. ayrıntılar ve geçmiş çok uzun, neleri anlatsam beni daha iyi anlayıp daha çok yardımcı olursunuz bilemedim. Sorularınız varsa cevap veririm arkadaşlar. Zaman ayırdığınız için şimdiden teşekkür ederim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?