- 15 Aralık 2017
- 1.514
- 1.580
- 63
- 34
- Konu Sahibi Hatice Meryem
- #1
Hanımlar ben anne değilim keşke olabilsem. Belki anneler de kızacaklar bana. Haksizsam söyleminizde hiçbir sakinca yok. Bu aksam otobusle bir yere gidiyordum. Sehir ic otobus. 4lü koltuklar var hani orada bir kadın oturuyordu sadece. Bir de 2 yaşını doldurmamış kızı vardı yanında. Geçtim ben de oturdum. Kadın telefonla ilgileniyor. Dışarıyı izliyor falan hep. Kızı bir o koltuğa çıkıyor bir bu koltuğa.. ayakları çamur hep koltukları çamur yapıyor. Ben bir ara dedim ki acaba bu çocuk bu kadının değil mi? O kadar ilgisiz yani. 2 kere otobüs fren yaptı. Çocuk uçuşa geçti resmen. Havada yakaladım. Oturttum falan. Kadın ne teşekkür ne birşey. Çocuk düşerken öylece baktı yani bir elini uzatıp tutmaya dahi yeltenmedi. Neyse ben en sonunda kanaat getirdim ki bu çocuk kaybolmuş. Kesinlikle bu kadının değil. Dedim "bu çocuğun annesi nerede acaba?" "Benim."dedi. Şaştım kaldım. Dedim "düşecekti 2 kere hiç tutmadınız sizin değil sandım." "Düşsün düşmemeyi öğrenir"dedi. Neyse ben şaşkın ve sinirli telefonuma bakmaya başladım. Ama çocuk koltukları hep çamur ediyor. Bazen benim kabanima sürüyor. Bu arada otobüs doldu. Kadın tutup cocugu yanina ya da kucagina almiyor. Iki koltuk boş. Kiz bi ona bi buna zıplayıp duruyor. Böyle rahatlık görmedim ömrümde. Kizla ben bile daha çok ilgilendim. Hatta bi amca da fırça atti çocuğunu kucagina alsana diye."benim degil" dedim. Kadın "benim çocuğum" diyemedi. Çocuğu tutup kucağına oturtmadi. Bi bakti sadece döndü tekrar telefonuna. Ay bu nasil bir annelik anlamadim ben ya. Dert degil bu konu tabi ki icimi dökmek istedim. Bir de bugünlerde üst üste çocuğunu katleden anne haberlerine denk geldim falan. Baya daraldım.