Canım bir psikolog iyi gelecektir sana... Benim de benzer anılarım var, kızımı öz kardeşimin kucağına bile vermiyodum, evime gelen misafirlerin ergen çocuklarına, eşlerine hep pedofili hastası gözüyle bakıyordum... annemi, kayınvalidemi sıkı sıkı tembihliyordum benim olmadığım yere götürmeyin çocuğumu diye... Çocuğuma kayınvalidemin baktığı bir gün kayınvalidemin ahbapları gelmişti, içerinde kardeşimle yaşıt, üniversitede okuyan bir delikanlı vardı, kayınvalidemin eline doğmuş diyebilirim. İşten geldiğimde bebeğimi onun kucağında gördüğüm an yatak odasına girip sinir krizleri geçirdim, çocuğumun neresine dokundu acaba diye, kayınvalideme anneme neler dedim hatırlamıyorum bile... Tek dediğimi hatırlıyorum nasıl yaparsınız, ben size güvenip çocuğumu emanet ediyorum nasıl verirsin başkasının kucağına diye...O gün karar verdim bir psikoloğa görünmeye ve gerçekten çok iyi geldi, tavsiye ederim... Şimdi çok dikkatli davranarak onu koruyabileceğime inandırdım kendimi.... Kim olursa olsun , kimsenin yanında altını değiştirmiyorum, komşu çocuğuyla odada bırakıyım oynasınlar yok, aman kuzenidir birlikte uyusunlar birşey olmaz yok, amcaya öpücük gönder kızım yok, birine kendini sevdirmek istemiyorsa öpsün kızım diye zorlamak yok, komşudur akrabadır bişey olmaz düşüncesi yok... aklımın her köşesinde onu koruma güdüsüyle yaşıyorum... ve biraz aklı ermeye başladığında bana herşeyi anlatabileceği duygusunu aşılamayı düşünüyorum ona...
minicikken omuzlarımıza nasıl bir yük yüklediler bizim o insan bile diyemeyeceğim caniler... hayatımızın her dönemine yansıyor ve asla unutulmuyor işte... Rabbime havale ediyorum ben bu insanları, bu dünyada da ahirette de huzur bulamasınlar inşallah... Ve bu insanların kız babası olduğunu düşündüğümde yüreğim deşeleniyor...