Çok üzüldüm yazdıklarınızı okurken
Kendi travmalarımla yüzleşecek gücüm olsa inanın daha neler anlatırdım ama güçlü değilim.Belki benden bir parça daha kendinizi şanslı hissedersiniz diye biraz bahsedeyim.. Kardeşim 2017 de intihar etti. Diyemem ki%100 annem yüzünden ama en en en büyük faktör o. Çocukluğumuzu gençliğimizi hayatımızı çaldı!! Kardeşim artık dayanamadı. Bende yanında değildim önce üniveriste sonra memurluk tek başına mücadele edemedi 
Kardeşim intihar mektubunda hepimizle vedalaştı. Karnımda henüz doğmamış bebeğimle bile. Ama anneme tek bir satır tek bir kelime bile yazmamış. O zaman facebook daha popülerdi profil fotoğrafına ikimizi koymuş, arka plana da babamla fotoğrafını koymuş. Yıllardır açar açar bakar annem. Öyle büyük bir acı yaşadık ki ister istemez ona acıyorum çünkü acınası bir halde. Tek evladı ben kaldığım için tüm enerjisini bana yöneltti iyice deliriyorum bir bilseniz. Elimde olmayan şeylerle mücadele etmeyi kestim. Onu asla değiştiremem. Allah'tan tek bir dileğim var, belki ne kadar kötü bir insansın diye düşünenler olabilir tek istediğim elden ayaktan düşmeden versin canını.. Ben annesine cani gönülden bakacak bir evlat değilim malesef. Onu yüz üstü de bırakmayacağım için acılarıma yenileri eklenecek sadece ve bundan çok korkuyorum..Camasir mevzusunda hic empati yapmayip verseniz yorulsada yapsaydi daha iyiymiş sizin acinizdan bir ton tantana dinleyeceginize. Bir yandan da ne guzel dedim okurken kiyafetlerini yikayip utuleyilp vericek. Benimde bazi kiyafetlerim annemde al bunlari diyor her gittigimde az az aliyorum asla orda yikayip utulemeye ugrasmaz git evinde yap bana is cikarma der :)
Yıkamayı istemesi güzel annem diretmesi ve inatlaşması kötü, sonra hakaret edip ne pissin ne söylesin ne böylesin diye uzatması insani çileden çıkarıyor mevzu çamaşır değil her olayı uzatnasi
38 yaşındasınız, bilmem kaç yıl önce o evden çıkmışsınız bir anda aklınıza dolabınızdaki elbiseler mi geldi ? Üstelik giyip giymeyeceğiniz bile belli değil. Annekız çok ilginçsiniz.
Babam agir hasta başka şehirde ev tuttuk hastaneye yakın annem de orda kalıyordu.iki evimiz oldu sonra bu eve gelemedik çok.annem babanın Yanina gidip geliyordu.sehir şehir hastane hastane dolaştık.eve eşya vs almaya gelip gittik arada temizlik vs .onun dışında kalan eşyalarla çok ilgilenemedik mevzulardan. umarim böyle ilginç şeylere siz maruz kalmazsınız.
Sizi çok iyi anlıyorum dedikleriniz yaptim o yollardan da geçtik.ben pişman olmam asla dediginiz gibi değil malesef annemin durumu..benim lisede saçlarım bembeyaz geliyordu arkadaşlarım şaşırıyordu herkes soruyordu genetik mi diye.degilBenim annem de cocukken bana eltisi gibi davranırdı resmen.ama sonra birgün konusurken ben anne görmedim herkes beni itip kaktı vs dedi ve o kendince çok iyi annelik etti.yani gördüklerinden kaynaklı.benim annemi mesela lisede okuldan almışlar vs.yani annenize nolur kızmayım,gönlünü alın.ileride o kavgaları özlersiniz..he deyin ne olacak bu yaştan sonra düzelse hatasını anlasa nolacak?hata yaptım vs diye üzülecek.gidip kocaman sarılın anneniz hayatta.siz çocuğunuza yapmayın.çünkü insan eninde sonunda kendine yapılanı yapıyor.annenizin gönlünü alın lütfen
Amin.
Offf kahroldum . Yemin ederim ablam da aynısını yapacak diye ömrüm korkuyla geçti.kac kere ben intihar edicem diye bana haber verdi ben cocuktum.korkardim hep .şimdi hatırladımÇok üzüldüm yazdıklarınızı okurken
Çok duygulandım msjına sende ne zaman istersen bana yazabilirsin. İyi bir dinleyiciyimdir.8 yıl oldu kardeşimi kaybedeli uzun süre hiç kimseyle konuşamadım. Çok çok ağır bir depresyon yaşadım. Başka yenilgilerim hayat yorgunluklarımda oldu. Şimdi nispeten daha iyiyim. Bir şekilde hayat devam ediyor. Başka sorumluluklarım rollerimde var. En başta anneyim, eşim, öğretmenim kendime acımayı bir kenara bıraktım çünkü sonu gelmiyor. Sahip olduklarıma odaklanmaya çalışıyorum. Yıllar sonra onca tedavilerin sonunda annelik heyacanı yaşıyorum şu sıra
başka türlü bir yaşam istermiydim hem de çok. Öyle kırgınlıklarım var ki telafisi mümkün değil. Bu da benim hayattaki sınavım elden ne gelir. Annenizi değiştirmeniz mümkün değil bunu kabullenmek lazım öncelikle. Buradan hiç bir tavsiye hiç bir yorum size ilaç olmaz. O evdeki huzursuzluğu mutsuzluğu kimse bilemez sizi anlayamaz. Hele ki ailesiyle sağlıklı mutlu ilişkileri olan insanların bizim gibileri anlaması asla mümkün değil. Eşimize evladımıza sarılıp yolumuza devam edeceğiz. Artık bizim de bir ailemiz var 
Çok doğru, seninle tanıştığıma mutlu oldum burdaki çoğu arkadaş da bak benzer şeyleri yaşamış, gerçekten bazı psikolog tavsiyeleri yerine burdaki insanların sizleri bana daha doğru geliyor. Bak iyiki seni de tanıdım burdan.Çok duygulandım msjına sende ne zaman istersen bana yazabilirsin. İyi bir dinleyiciyimdir.8 yıl oldu kardeşimi kaybedeli uzun süre hiç kimseyle konuşamadım. Çok çok ağır bir depresyon yaşadım. Başka yenilgilerim hayat yorgunluklarımda oldu. Şimdi nispeten daha iyiyim. Bir şekilde hayat devam ediyor. Başka sorumluluklarım rollerimde var. En başta anneyim, eşim, öğretmenim kendime acımayı bir kenara bıraktım çünkü sonu gelmiyor. Sahip olduklarıma odaklanmaya çalışıyorum. Yıllar sonra onca tedavilerin sonunda annelik heyacanı yaşıyorum şu sıra
Ben çok iyi bilirim o şansları ah ahh sonu hep hüsran. Evladını kaybettikten sonra bile değişmeyen insan bir daha hiç değişmez acı bir tecrübeyle bunu kabüllendim. İnşallah kendi annelerimize benzemeyiz çünkü bazı yönlerim çekmiş malesef. Elimden geldiğince kendimi değiştirmeye geliştirmeye çalışıyorum. Bir kaç gün sonra bende aile evinde olacagım yaz boyunca seyrelle cümbüşü
şimdiden Allah'tan sabır diliyorum inşallah hamileyim diye beni biraz salar zira tahammül zor olacak 
Annem saolsun bir tane eşyamı bırakmadı al hepsini git dedi.o nedenle no problem
Hiç iyi değilimben sürekli buna maruz kalıyorum bu şekilde bu evde büyüdüm gençliğim ergenliğim evliliğim sürekli bunalımla gecti
