Mesajları okudum ve tüm bu süreçleri yaşamış biri olarak duygusallaştım bir an.Ben de hikayemi paylaşmak isterim.Biraz uzun olabilir ama bu süreçte olup tedirginliği olanlara umut verebilir dileğindeyim
Evliliğimizin ikinci yılını bitirmiştik.Korunmasız ilişkiye rağmen gebelik meydana gelmediği için doktora göründük.Yaşım 38 idi ben sebebin bu olabileceğini düşünmüştüm.Tüm kontrollerim yapıldı doktorum bir problem olmadığını,yumurta sayımın bol ve kaliteli olduğunu iletti, içime su serpilmişti.
Akabinde eşimin üroloji tetkikleri başladı ve azospermi teşhisi kondu.Eşim benden küçüktür,hep benim yaşımla alakalı olabileceğini düşünmüştüm böyle bir ihtimal aklıma gelmemişti.İlk bu gerçekle karşılaşmak sarsıcı oldu tabi ama çözüm için ne gerekiyorsa ona yöneldik.Tüp bebek sürecimiz bu şekilde başladı.
İlk üniversite hastanesinde başladık.Eşime tese ameliyatı için gün verildi.Hazırlanıp gittik.Birkaç gün önce de 6 şubat depremi-o kara gün- yaşanmıştı ve ameliyathaneler depremzede yaralılarla dolu idi.Bizim operasyonumuzun bugün yapılamayacağı söylendi.Çıkıp eve dönmek zorunda kaldık.
Evde eşimle konuştuk.Gittiğimiz doktorun anlaşmalı olduğu bir tüp bebek merkezi vardı.Özelde daha hızlı ilerlenebileceğini düşündük o kanaldan devam etmeye karar verdik.
Bize gün verildi.O gün eşim tese ameliyatı olacaktı.Ben ilaçları,iğneleri kullanmaya başladım.Eğer sperm bulunabilirse benden yumurta toplanacaktı,bulunamazsa maalesef işlem yapılamayacaktı.Bizim için en zor bu bekleyişti.
O gün geldi çattı merkeze gittik.Eşim operasyona girdi.40 dk kadar sonra ürolog odaya geldi ve sperm bulunduğunu söyledi.Hayatımda ilk defa sevinçten ağladım hem de hüngür hüngür ağladım.
Sonuç olumlu olunca benim de yumurtalarım toplandı.Tarih verildi ve o tarihte ilk transferim oldu.İlki tutmadı.Çok da dikkat etmiştim ama açıkçası ben strese bağlıyorum.O tarihte stresli bir iş yapıyordum ve çalıştığım birimin kapanma durumu konuşuluyordu ortam oldukça gergindi.
İkinci transfer için 2,5 ay sonraya gün verildi.Bu esnada çalıştığım birim kapandı ve işsiz kaldım.
Verilen tarihte merkeze gittik.Eşimle bu defa kimseye söylememe konusunda sözleşmiştik. Sürekli soran, sorgulayan birileri yoktu.Ben de daha soğukkanlıydım.Fakat transfer anında bir anda heyecanlandım.O kadar kasılmışım ki doktor işleme devam edemediğini söyledi.Bir şekilde beni teskin ettiler, transferim gerçekleşti.
Bize söylenen tarihte gebelik testi verdim ve pozitif çıktı.Haberi aldığımızda bu defa eşim hüngür hüngür ağladı.
Şu an 26. haftayı bitiriyorum ve ikiz kızlarımızı bekliyoruz.Oldukça sakin ve rahat bir gebelik geçiriyorum.Genelde bahsedilen gebelik sıkıntılarının şükür ki hiçbirini yaşamadım.Birkaç gün önce kontrolümüz vardı.Çok sükür oldukça sağlıklılar.
Çalışmayı seven biriyim ve hayatımda ilk defa işsiz kaldım.Bu sebepten harcamaları epey kısmak gerekti fakat bu durum umrumda bile değil.Tamamen huzura ve bebeklerime odaklandım.Yemek,içmek,dinlenmek,gezintiye çıkmak, müzik dinlemek vb hayatın içindeki herşeyi onlar için yapıyorum.İçimde hareket etmelerinin,onlarla konuşmanın,onlar için hazırlıklar yapmanın keyfini sürüyorum.
Bu yola girmiş ve girecek arkadaşlarıma naçizane tavsiyem; bu süreçte bedeni yormamak çok önemli kesinlikle ama en az onun kadar önemli olan da ruhu da yormamak.Odaklanın,inanın, kulaklarınızı tıkayın ve sadece hissedin.
En yakın zamanda bu yolculuktaki herkesin sevinçte ağlaması dileklerimle