bende ailemden uzaktayım. başka şehire evlendim.ilk 1 sene hergün ağladım hiç abartmıyorum. eşimin ailesi onun arkadaşları tamamen onun hayatını yaşıyorum. bana dair hiç bir şey yok. yaşama dair hiç bir amac edinemedim hala. camdan bakıyorum hiç ama hiç tanımadığım bir yer. hala yadırgıyorum. eşim kardeşleriyle bir araya geldiğinde içim burkuluyordu hep. aynen dediğin gibi en ufak bir işaretle bile anlaşıyorlar. benim hiç kimsem yok. en ufak derdimde bana koşacak hiçkimse. hastalansan gelip evinde bakan yok. herkes istiyorki gel evime bakıyım sana. ama ailen olsa senin koşulsuz şekilde yanına gelir destek verir. ama bunların hiçbiri yok. hiç bilmediğin bir şehirde insan cok özgüven sorunu yaşıyor. halbuki kendi şehrinde bile dışardaki coğu insan yabancı ama bukadar yadırgamıyorsun. özgüvenim alt üst oldu. ben cok sosyal biriydim. şimdi iyice içime kapanır oldum. yine herkesle hemen muhabbet kurabilirim ama kimse kolay kolay güven vermiyor bana.şimdi 2 sene biticek kursa gidince biraz daha rahatladım. evde durdukca düşünüp ağlıyordum. birşeyle meşgul olunca kafan dağılıyor. tabi benim eşimin aileside kendi aileme gitmem konusunda problem cıkartıyor. bu tarz zorluklarımda var ama artık rabbime güveniyorum hepsinin üstesinden gelicem inşaallah. ama hala uzağa gelin gidicem diyenleri kolundan tutup bir silkeleyesim geliyor. çok zor yapma diye. ama anlamıyacaklarını da biliyorum çünkü biz dendiğinde bizde anlamıyorduk. ama seni coooooooook iyi anlıyorum allah yardımcın olsun..