Kafaya taktığın şeylere bak bazen insan kalabalık içinde yapayalnizdir bu daha zor... İlle ben yalnızım diosan hangi şehirdesin gel beraber takılalım yalnız 3 çocuk var haberin olsunMerhaba herkese
Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki sanki hiç bir işe yaramıyor da hayatta unutulmuş gibiyim.. Çalışıyorum ama freelance, yani gerekirse evden çalışma imkanım olduğu için iş arkadaşım yok. Evli de değilim. Ailemde ise annem ve babam dışında kimse yok. Okul arkadaşlarım ise başka şehirlere gittiler ya da evlendiler. 40 yılda bir görüşebiliyoruz. O kadar isterdim ki bir arkadaşımla bir yerlere gidip kahve içmeyi, alışverişte fikir sorabilmeyi veya şehrin bir yerlerini gezmeyi.. Her şeyi tek başıma yapıyorum. Bazen arabayla amaçsızca şehrin içinde bir oradan bir oraya gidiyorum.. Kurslara gitmeyi de denedim fakat yaşım çok ortalama olduğu için ya benden çok büyükler var ya da çok küçükler ya da çoluk çocuk sahibi olan yaşıtlarım var, ortak çok paylaşabileceğimiz bir şey yok.. 28 yaşındayım. Ofisten eve gelince tek yaptığım şey amaçsızca dizi izlemek. Hobi edinmeyi de denedim fakat o da yalnız olan bir şey. Gençlik aktiviteleri için büyük, teyze grubu için küçük yaştayım. Yalnızlıktan ruhumun pelteleştiğini hissediyorum artık. Akrabalarımın da yaşları büyük. Geceleri ya da hafta sonları maaile veya konu komşuyla toplanmış parklarda oturan insanlara çok imreniyorum.. Koştur koştur bir hayatım olmasını ne çok isterdim.. Öyle yani..
ne güzel 2 dil biliyormuşsunuzGezilerde de genelde çiftler ya da aileler oluyor..
2 dil konuşuyorum
Spor salonuna daha önce gittim fakat hep karma açıkcası bu yüzden biraz çekiniyorum gitmeye
En kötü bir dans kursuna gidin ya da drama resim müzik bir sürü şey var
Maddi sıkıntısı olmayan insanların yapacak bir sey bulamamasi beni cok sasirtiyor
tatildeyim denizde bile sıkılıyorum tek yüzmekten bi tane arkadasım var oda zor zar görüşebiliyorum akrabalarımı sevmiyorum dedikodu kazanın gibi menfaatçiler eşim gezme konusunda bana uymaz arkadaşlarıyla takılır aman tek tesellim hamile olmam yalnızlık zor öyle evcil hayvan haricind kurslar olsun çoğu şeyi denedim kesmez yalnızlığı bütün kış örgü ördüm insanı meşgul edıyor unutuyorsun yalnızlığı bende deli gibi metrobüsle o durak bu durak gidip gelirdim amaçsızca İstanbul’u gezerdim tek başıma fayda etmez di evlen çocuk yap meşgul ol tek çare bu
Onu da bulamıyorum... Instagram vs gibi yerlerden insanlara da güvenemiyorum..Sevgili yapın mesela
Çok teşekkür ederimİstanbul' da olsaydın arkadaş olurduk seninle alışverişe de gelirdim hem ben
Evcil hayvan isteği dışında cümlelerimiz ve hayatlarımız standartlarımız o kadar uyuşuyor ki yerlerimiz de yakın ama yaş farkı çok yoksa arkadaş olmak isterdim sizden büyük biri olarak derim ki uyumlu birini bulursanız evlenin ben evlenmedim ve eksikliğini yaşıyorum evlenseydim belki bu kadar yalnız hissetmezdim
Bende senin evli versiyonunum..
Yapayalnız kaldım bu dünyada..
Amaçsız.. kimsesiz yaşıyorum..
Eşim var bir tek yanımda..
Ailem ve kayinvalidemler uzak bize..
Konu komşu ile görüşemiyorum çünkü sorguluyorlar beni..
Çocuğum olmuyor diye laf vuruyorlar..
Mümkün olduğunca uzak duruyorum herkesten kırılmamak adına..
Işe gidiyorum geliyorum eve alıştım yalnızlığa..
Sessizliği sakinliği gereksiz insanların olmayışını seviyorum..
Sana zarar verecek insan olacağına hiç olmasın daha iyi...
Asıl onu yapamadığı için bunalıyor gibi biraz da ama tam da söyleyemiyor
Kafaya taktığın şeylere bak bazen insan kalabalık içinde yapayalnizdir bu daha zor... İlle ben yalnızım diosan hangi şehirdesin gel beraber takılalım yalnız 3 çocuk var haberin olsun
Çok acı... Maalesef ben de yıllarca çocuğu olmayan bir ailenin sonradan olan çocuğuyum. Bana sorarsanız keşke de yapmasalarmış. O kadar çok travmatik dönemlerim oldu ki anneme bile söyledim; Olmuyorsa bir hayır var demek gerekir uzun uzun tedavi görmemek gerekir dedim. Şahsen benim de çocuğum olma ihtimalim az.. Siz de hiç üzülmeyin. Dünyaya gelmek istemeyen bazı ruhları zorlamamak gerekir diye okumuştum bi yerde.. Bilemiyorum Allah'ın hikmetinden sual olunmaz ama keşke de gelmeseymişim..
Ay evet ya.. sürekli tanış kaynaş zaten en yapamadığım şeylerden biri.. Bari geziler için bi grup falan mı oluştursakOkurken kendimi gördüm desem :) ben de gezilere gidiyorum ama cidden tanımadığın insanlarla gezide bir yerden sonra sıkıyor, sürekli tanış kaynaş. Arkadaşlarım ya şehir dışında oturuyor ya da evli. Yani bir çay içmek istesen kim gelir acaba diye düşünüyorum, Erikson'un 6.evresini buram buram hissediyorum : Yakınlığa karşı yalıtılmışlık
Neden gelmeseymişim diyorsunuz..
Ailen seni çok istemiş ne güzel benim ailem beni hiç istemedi kızım diye erkek çocuk istiyormuş onlar.. çok istenilen evlat olmak ne güzel bişey keşke benim ailem de beni dört gözle bekleseydi bence benim çocuğum çok şanslı.. tedavimden vazgeçmeyeceğim o gelene kadar savaşacağım...
Benim annemin ben gelene kadar bütün hevesi kırılmış sanırım bilemiyorum. Çok yakın annelik gördüm diyemem.. Elbette Allah çok isteyen tüm kadınlara versin.. Sözlerinizden anladığım kadarıyla da kesinlikle çok şanslı..
Maalesef çok yanlış anlaşılmaya müsait bir konu.. İnanın etrafımda da sizin gibi düşünenler var ve bu beni kırıyor. Öyle bir şey olsa elbette konuyu kimseyi bulamıyorum, yakın çevremden yok mu bana bir görücü derdim :) inanın mesele sadece sevgili değil.. elbette biriyle beraber olmak, evlenmek isterim ama sadece konu o değil. Aklıma öğretmenleri evde kalmış diye onlara baskı uyguladığının dedikodusunu yapan lise ortamını getirdiniz. Hep böyle söyleyerek üzmeyin biz gibileri :)
[/QUOTE
Ben toplumsal normlara göre cok gec sayılan 34 yasinda evlendim.kendi tercihimdi.hic de pişman değilim. Yano evde kalmak olgusunu hep saçma bulmusumdur. Fakat daha önceki yorumumda da belirttim. Isi gücü sağlığı yerinde maddi sıkıntısı olmayan insanlarin sıkılması ve yapacak bir sey bulamamasi bana çok ilginç geliyor. Çünkü cok fazla sey var yapacak
Ben de öyleyim... Gerçekten yakın olduğum arkadaşlarım vardı. biri yurtdışına gitti diğeri saçma triplere girdi ben de uzaklaştım. Şimdi eşimin arkadaşları var etrafta. Hepsini çok seviyorum ama bir dışarı çıkıp kahve içip dertleşebileceğim insanlar değil maalesef. Çoğu erkek zaten.Merhaba herkese
Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki sanki hiç bir işe yaramıyor da hayatta unutulmuş gibiyim.. Çalışıyorum ama freelance, yani gerekirse evden çalışma imkanım olduğu için iş arkadaşım yok. Evli de değilim. Ailemde ise annem ve babam dışında kimse yok. Okul arkadaşlarım ise başka şehirlere gittiler ya da evlendiler. 40 yılda bir görüşebiliyoruz. O kadar isterdim ki bir arkadaşımla bir yerlere gidip kahve içmeyi, alışverişte fikir sorabilmeyi veya şehrin bir yerlerini gezmeyi.. Her şeyi tek başıma yapıyorum. Bazen arabayla amaçsızca şehrin içinde bir oradan bir oraya gidiyorum.. Kurslara gitmeyi de denedim fakat yaşım çok ortalama olduğu için ya benden çok büyükler var ya da çok küçükler ya da çoluk çocuk sahibi olan yaşıtlarım var, ortak çok paylaşabileceğimiz bir şey yok.. 28 yaşındayım. Ofisten eve gelince tek yaptığım şey amaçsızca dizi izlemek. Hobi edinmeyi de denedim fakat o da yalnız olan bir şey. Gençlik aktiviteleri için büyük, teyze grubu için küçük yaştayım. Yalnızlıktan ruhumun pelteleştiğini hissediyorum artık. Akrabalarımın da yaşları büyük. Geceleri ya da hafta sonları maaile veya konu komşuyla toplanmış parklarda oturan insanlara çok imreniyorum.. Koştur koştur bir hayatım olmasını ne çok isterdim.. Öyle yani..
aynen ya hayatta paylaşmak o kadar kıymetli kimerhaba
Maalesef öyle olmuyor işte. Çünkü bir şeyler yapmak birileriyle güzel. Mağazadan pahalı bir şey alabilirsiniz fakat çıktığınızda bunu paylaşacak kimseniz yoksa anlamı kalmıyor ki... Tüm kursları da denedim fakat dediğim gibi yaşıtlarımı bulamıyorum.
Tek çocuk musunuz.. tüp bebek misiniz yoksa?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?