- 10 Nisan 2014
- 42.153
- 113.336
sen gene mi banlandınn?ayın 15 günü banlısın ayoll
sen gene mi banlandınn?ayın 15 günü banlısın ayollBöyle örnek vermek istemiyorum ama yaşamak için savaşan milyarlarca insan var.
Neden birinden kabul görmeyi bekliyorsun ? Neden beklentiyle yaşıyorsun ? Bunlar seni daha çok üzer. Her sabah kalk ve aynada bugün çok iyi göründüğünü söyle. Senin gibi depresif kişilerle kimse bir arada kalmak istemez. Bak bende depresyon geçirdim. Panik ataklı hemde ve seni çok iyi anlıyorum. O ruh halimden annem bile etkilendi. 10. Gününde annemde çöktü. Ben kendi kendimi tedavi ettim. Kendinden başka hiç bir şey sana yardımcı olamaz.
Merhaba. Doktorumu arayamadım, bütün gün dışarıdaydım ama bazı şeyler oldu. Uykum iştahım iyice azaldı, maniye kayıyorum ara ara, annem bir şeyler fark etmeye başladı, sıkıştırdı yalan söyledim ama inanmadı, anladı ilacı kestiğimi. Şimdi de babama söylemekle, doktoru aramakla tehdit ediyor. Onun zoruyla gittim içtim ama çok korkuyorum, ikna ettim söylememesi için, tamam dedi ama inanmıyorum. Doktor öğrenirse yatırır beni. Keşke belli etmeseydim. Keşke daha güzel yalan söyleseydim, başım belaya girerse ne yapacağım? Babam duyarsa çok kızacak. Çevremdekiler normal biriymişim gibi bakmıyor bana. Yarın kesin arayacak doktoru, öyle korkuyorum ki, ne yapacağımı şaşırdım. Hastaneye kapatmaya çalışırlarsa gerekirse ölürüm ama izin vermem, bir daha aynı şeyleri yaşayamam. Mecburen doktora mesaj atacağım şimdi, saat geç oldu ama atmam lazım. Benden duyarsa, iyi olduğumu bilirse annemi ciddiye almaz belki, belki bana inanır. O kadar korkuyorum ki.Sandığınız gibi herkesin hayatında bir yük falan değilsiniz. Anlattığınız gibi günün sonunda herkes kendi hayatını yaşıyor, kendi yükünüzü yalnızca siz taşıyorsunuz. O yüzden siz ölünce kimse rahatlamayacak ve çıkıp da "ohh öldü de rahat ettik" demeyecek.
Her şeyin var mutlu neden mutlu olamıyorsun, söylemlerine hiç kulak asmayın bile cahil deyip geçin. Çünkü evet cahil. Yaşamadığı şeyin cahili oluyor bazen insan, onlar da depresyonuna psikolojik sorunların cahili. Bilmeden konuşuyorlar dikkate almaya bile gerek yok.
Yok öyle ölmek falan. Günün sonunda bizim kendimizden başka kimimiz var ki? Yarın o doktoru arayıp durumunuzdan ve intihar düşüncelerinizden bahsedin burada bize bahsettiğiniz şekilde. Bunu mutlaka yapın. Gerekirse hastaneye de yatın. Aileniz kızarsa kızsın üzülürse üzülsünler burada önemli olan sizsiniz. Hayatta her şeyin çözümü var, her şey gelip geçici. Siz de iyi olacaksınız. Yalnız hissettiğinizde buraya yazın, mesaj da atabilirsiniz.
Doktorunuzu arayın olur mu? Her şey yoluna girecek
En çok neyi seviyorsunuz?Beni dinleyen kimse yok. Anlayan yok. Umursayan yok. Nasılsın diyen yok. Üzülmeme bile izin yok, duygularımı yaşamama izin yok, üzülürsem azar işitirim. Atak geçiririm, maniye girerim, depresyona girerim, hiç kimseye anlatamam. Yoksa azar işitirim, “her şeyin var mutlu ol artık” derler. Birkaç senedir tedavi görüyorum, ilaçlarımı bıraktım artık. Anlamı yok. Ben ölsem de kimse üzülmez. İlaç içince çok mu mutlu oluyorum sanki? Çok mu normal oluyorum? Herkes gibi olabiliyor muyum? İnsanlar beni seviyor mu? Ailem beni umursuyor mu? İlaç içtim de ne oldu, ne işe yaradı? Kendimi öldürmeyi ciddi şekilde düşünüyorum, daha önce iki kere denedim. Keşke becerebilseymişim. İnsanlar rahat bir nefes alırdı. Anlatacak hiç kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Daha da uzun bir hikaye aslında ama başka konulara da uzun uzun yazmışlığım var, bugün o kadar gevezelik etmeyeceğim. Yemek yemek, uyumak istemiyorum. Uykuya ihtiyaç duymuyorum, yemeğe de. Gözlerimin altı mosmor, hatta maviye yakın bir renk aldı. Gece beşte yattım. Uyuyamıyorum. Hiçbir şey olmayacak benden biliyorum. Sorun bipolar olmak falan değilmiş ben bunu anladım. Ben herkes için bir yükmüşüm. Bipolar olduğu halde herkesin sevdiği, üstüne düştüğü insanlar da var. Benim sevilmeyecek başka taraflarım var belli ki. Keşke hiç doğmasaymışım. Umarım tekrar kendimi öldürmeyi denerim ve bu sefer başarırım. Bilincim yerindeyken böyle bir şeye kalkışmıyorum, ama artık kalkışmak istiyorum. Her an bilinçsiz de olabilirim zaten. Doktorumu aramam gerek ama artık umrumda değil. O da kurtulsun benden, iyi olur. Bir deli eksilir hayatından.
doktorununa mı yazdın?ilaçlarını niye kestin?bu kararı sadece doktorun vermeliydi?hayat boyu kullanılır bazı ilaçlar.benim var öyle 2 ilacım mesela.bıksam da hergün alıyorum.senin rahatsızlığın psikiyatrlık asla kesmemeliydin çünkü tedavinin başına dönersin her seferinde.lütfen yapma bunuuŞimdi yazdım ona, cevap bekliyorum inşallah bir şey olmaz
Biliyorum ya aslında ilk mesaja da yazdım diye hatırlıyorum. Kullandığım ilaçlar biraz daha ağır ilaçlar, öyle antidepresan gibi değil de ciddi anlamda uyku yapan, dengemi bozan, adet döngümü bile aşırı bozan, hormonlarımı kan değerlerimi değiştiren, odaklanmamı aşırı zorlaştıran ilaçlar ve ben sürekli çalışmak zorundayım, bunları içerken verimim o kadar düşüyor ki. Çok yoğunum ve birkaç kere bilerek değil, aceleden unuttum. Bir kere bile unutsanız sonrasında kötü oluyorsunuz ve kötü olunca içmek istemiyorsunuz. Bu sefer de böyle oldu. Bazen aceleden aklıma bile gelmiyor, evde değilim hiç. Eve geliyorum hep çalışmam gerekiyor, çok yoğun bir dönem. Artık dört seneden fazladır kullanınca insan bir şeyler değişmiştir, artık belki de o kadar içmem gerekmez diye düşünüyor. Doktorumla sık konuşamadığım için ona danışamıyorum, arada kilometrelerce yol var, gidemiyorum. Nadiren internetten görüşebiliyoruz. İlk başta aceleden unutmasam hiç böyle olmayacaktı zatendoktorununa mı yazdın?ilaçlarını niye kestin?bu kararı sadece doktorun vermeliydi?hayat boyu kullanılır bazı ilaçlar.benim var öyle 2 ilacım mesela.bıksam da hergün alıyorum.senin rahatsızlığın psikiyatrlık asla kesmemeliydin çünkü tedavinin başına dönersin her seferinde.lütfen yapma bunuu
Keşke ilaçları doktorun haberi olmadan kesmeseydinizMerhaba. Doktorumu arayamadım, bütün gün dışarıdaydım ama bazı şeyler oldu. Uykum iştahım iyice azaldı, maniye kayıyorum ara ara, annem bir şeyler fark etmeye başladı, sıkıştırdı yalan söyledim ama inanmadı, anladı ilacı kestiğimi. Şimdi de babama söylemekle, doktoru aramakla tehdit ediyor. Onun zoruyla gittim içtim ama çok korkuyorum, ikna ettim söylememesi için, tamam dedi ama inanmıyorum. Doktor öğrenirse yatırır beni. Keşke belli etmeseydim. Keşke daha güzel yalan söyleseydim, başım belaya girerse ne yapacağım? Babam duyarsa çok kızacak. Çevremdekiler normal biriymişim gibi bakmıyor bana. Yarın kesin arayacak doktoru, öyle korkuyorum ki, ne yapacağımı şaşırdım. Hastaneye kapatmaya çalışırlarsa gerekirse ölürüm ama izin vermem, bir daha aynı şeyleri yaşayamam. Mecburen doktora mesaj atacağım şimdi, saat geç oldu ama atmam lazım. Benden duyarsa, iyi olduğumu bilirse annemi ciddiye almaz belki, belki bana inanır. O kadar korkuyorum ki.
Merhaba kusura bakmayın lütfen yeni cevap yazabiliyorum. Cevabınız için çok teşekkür ederim. Size de çok geçmiş olsun, umarım artık çok daha iyisinizdir. Hayvan konusunda dünya tatlısı bir kedim var :) sokakta bir kedi köpek gördüğümde beslerim, hayvanlara bayılıyorum. Elimde olsa evi kedi köpekle doldururum :) oğlumu severken, onun mırıldamasını duyarken her şey geçiyor sanki ama sonra anında yeniden başlıyor, keşke hep onu okşarken olduğu gibi olsa diyorum:) Tekrar teşekkür ederimYaşamanın en kıymetini,yoğun depresif dönemlerimi atlatmaya ''tek başıma'' çalıştığımı, beynimin bana türlü oyunları ile sosyal hayatımdan uzak tutup kendimi en çirkin en istenilmez gibi hissettirdiğini, ailemin ve arkadaşlarımın aslında beni sadece onlara tamam cevabı verdiğim müddetçe onayladıklarını gördüm bende çok değil 2 yıl önce. Bipolar değildim ileri seviye anksiyetem vardı. Beynimin içindeki sesi susturmak hayaldi benim için. Çok korkutan bir şeydi sürekli olarak intihar etmemi istedi. Ofis sandalyelerinin yanında bulunan kol kısımlarına kollarımı geçirdiğimi bilirim atlamamak için. Yada kendime gelmek için 10 derece bile olmayan havada enseme buz gibi döktüğümü.
Klinik tedavisi + ilaç tedavisi görmüşsünüz bu ilerleyen bir seviye fakat umutsuzca bir nokta değil. Size yaşamak çok güzel naraları da atamam çünkü ne hissettiğinizi biliyorum. Yaşamak güzelse bunun tek yolu yaşatmaktan geçiyor. Canlara can olun bir şekilde gündelik hayatınızda neler yapıyorsunuz bilmiyorum ama iyilik başka bir ışık veriyor insana. Bir iyilik yapın ama önceliğiniz bitkiler ve hayvanlar olsun. Birde toprakla haşır neşir olun biraz.
İnsanları düşünmeyin boşverin artık onları. Sizin ölmeniz onlara bir şey kazandırmaz. Bir müddet yas bırakır sadece. Ama sizin bu dünyaya gelme nedeniniz ve bir amacınız var onu bulun. Beyninizi bununla meşgul tutun lütfen.
Kusura bakmayın yeni cevap verebildim.Keşke ilaçları doktorun haberi olmadan kesmeseydinizçevrenizdekiler bu konuda bilgisiz olduğu için normal biri olmadığınızı düşünüyorlar. Bilmediklerinden. Yoksa siz anormal değilsiniz sadece yardıma ihtiyaç duyduğunuz bir dönemdesiniz şu an. Umarım her şey iyi olur. Keşke yapabileceğim bir şey olsa
Gerçekten öyle söylemediğiniz için teşekkür ederim, çoğu kişi “amaaan insanların ne dertleri var” diyor ve iyice anlaşılmadığınızı hissediyorsunuz. Bu şekilde söylenince rahatlıyorum. Yatmayı geçtim doktorum cevap vermiyor şu an bana, kendi başımayım yani :) ilaçlarımı da o günden beri düzenli alıyorum ama sanki iyice kötü oldum :) yine de bırakmam daha. Size de çok geçmiş olsun, umarım çok daha iyi olursunuzseni çok iyi anlıyorum. major depresyon tedavisi görüyorum. tedavi goruyorum ama pek bi iyilesme yok. hayat cok guzel, bak baska insanlar da şöyle zorluklar yasıyor, dirayetli ol gibi laflar edemeyeceğim cunku ben de uyuyup uyanmamayı dileyen biriyim. sadece seni kendimden daha güçlü gördüğüm için yazmak istedim. kediciğine sarıl, ilaçları kafana göre bırakma, yatman gerekiyorsa da yat anasını satayım. iyi hissetmeni sağlayacaksa ne ala. refakatçi olarak halim olursa ben bile gelebilirim.
Geçmiş olsun umarım daha iyidir şu anBipolar bir tanıdığım diyeyim intiharı denediğinde öyle çok korktuk, öyle çok üzüldük ki onun için, o “kimse beni sevmiyor” diye düşünürken, biz arkasından göz yaşı döktük günlerce iyileşsin diye. Siz öyle algılıyorsunuzdur belki ama seveniniz eminim ki vardır, herkesin vardır ya Dünya’nın en kötü insanı bile olsa vardır. Bu düşünceleri düşündürten şey belki de içerisinde bulunduğunuz ruhsal durumdur. Biraz sakinleşin, ilaçlarınıza devam edin gerekirse psikoterapi alın ama hayat her şeye rağmen çok güzel ve unutmayın hep böyle hissetmeyeceksiniz. Bir gün her şey düzelecek ve “iyi ki becerememişim o işi” diyeceksiniz. Gelecek güzel günlerinize kıymayın.
Lütfen gidebiliyorsan doktora git, bu düşüncelerin olması bile çok riskli bir şey. Sakın yapma öyle bir şey. Biliyorum, bipolar ve intihar edicem diyen birinden bunları duymak çok saçma ama kimsenin benim durumuma düşmesini istemem. Lütfen bir an önce yardım al. Sonrası daha kötü. Tedaviyle bunlardan kurtulabilirsin emin ol.Ben de intiharı düşünüyorum. İnternetten baktım, en acısız intihar kendini asarak öldürmekmiş. Boyun bir anda kırılıyor ve şoka giriyorsun. Ama annemlere kıyamıyorum. Bana bişey olursa çok üzülürler ve toparlanamazlar. Bu güne kadar hep bekledim. Belki hayatımda bir kırılma noktası yaşıyorumdur da bir şeyler düzelir diye. Umudum da kalmadı. Hayatımda hiçbir şeyi toparlayamıyorum.
Bu yazdığınız "ne zaman geçecek acaba diye bekliyorum" cümlesi beni o kadar mutlu etti ki. Yani aslında demek ki artık geçeceğine inanıyorsunuz. Bu muazzam bir şey. Kendimden biliyorum çok yoğun majör depresyon ve anksiyete bozukluğu yaşadım. Sizin gibi çok uzun süre her şey kötüye gitti ve ben de ne zaman geçecek diye düşündüm. Şimdi geçti. Tabii çok zor günlerim de oluyor ama genel ruh halim daha iyi. Sizinki de geçecek daha iyi olacaksınız. Tabii sizin hastalığınız ömür boyu süren bir hastalık ama doğru tedaviyle stabil seyredebiliyor, siz de o aşamaya geleceksiniz. Onları yazacağınız günleri heyecanla bekliyorumKusura bakmayın yeni cevap verebildim.evet gerçekten keşke kesmeseydim diyorum ama düşünemedim maalesef, şu anda ilaçlarımı bir iki kere unutmam haricinde o günden beri düzenli alıyorum, ama sadece manik belirtileri biraz yatıştırdı. Onun dışında şu an daha kötü oldu. Doktora da yazdım tekrar, çok kötüyüm diye ama günlerdir cevap vermiyor, tek başıma kaldım. Takmıyor sanırım artık. Kendi şehrimde de doktora gidemiyorum, bir aydır randevu bekliyorum, yok. Mhrs o kadar dolu ki. Yapabileceğim bir şey benim de yok yani artık, ilaçları alıp kendime mümkün olduğumca az zarar vermeye çalışıp “ne zaman geçecek acaba“ diye bekliyorum
Gerçekten çok teşekkür ederim sözleriniz, desteğiniz için. Emin olun birilerinin anlaması bile iyi geldiçok sağolun
Çok geçmiş olsunBu yazdığınız "ne zaman geçecek acaba diye bekliyorum" cümlesi beni o kadar mutlu etti ki. Yani aslında demek ki artık geçeceğine inanıyorsunuz. Bu muazzam bir şey. Kendimden biliyorum çok yoğun majör depresyon ve anksiyete bozukluğu yaşadım. Sizin gibi çok uzun süre her şey kötüye gitti ve ben de ne zaman geçecek diye düşündüm. Şimdi geçti. Tabii çok zor günlerim de oluyor ama genel ruh halim daha iyi. Sizinki de geçecek daha iyi olacaksınız. Tabii sizin hastalığınız ömür boyu süren bir hastalık ama doğru tedaviyle stabil seyredebiliyor, siz de o aşamaya geleceksiniz. Onları yazacağınız günleri heyecanla bekliyorum
Yapmayın lütfen, benimle konuşmak ister misiniz? Dertleşelim mi?Ben de intiharı düşünüyorum. İnternetten baktım, en acısız intihar kendini asarak öldürmekmiş. Boyun bir anda kırılıyor ve şoka giriyorsun. Ama annemlere kıyamıyorum. Bana bişey olursa çok üzülürler ve toparlanamazlar. Bu güne kadar hep bekledim. Belki hayatımda bir kırılma noktası yaşıyorumdur da bir şeyler düzelir diye. Umudum da kalmadı. Hayatımda hiçbir şeyi toparlayamıyorum.