İyi olmanıza çok sevindim, umarım bir daha yaşamazsınız öyle bir şey. Teşekkür ederim desteğiniz için
İyi olmanıza çok sevindim, umarım bir daha yaşamazsınız öyle bir şey. Teşekkür ederim desteğiniz içinGeçmişte bir dönem ölmeyi çok istemiştim. Hatta karar vermiştim hızla gelen bir arabanın altına atacaktım kendimi. Yola çıktım. Uygun bir araba bekliyordum. Sonra arabayı kullanan o adama yazık değil mi ya o da bana çarptığı için depresyona girerse ya o arabada bir çocuk varsa diye düşündüm ve vazgeçtim. O gün hayatımın en karanlık günlerinden biri idi. Sonrasında uzun bir süre hayattan çok bıktığımı hatırlıyorum.
Şimdi ise bazen güzel bir şarkı dinledigimde güzel bir çiçek kokladığımda bir çay kokusunda bir güneş sıcaklığında geceleri kızıma sarılıp uyuduğumda bazen çok ama çok sıradan ama ruha değen birşey olduğunda mesela bir yaprak çıtırtısında ne bileyim parkta hoplayıp zıplayan yavru bir kedi gördüğümde bazen aklıma o karanlık gün geliyor, o gün iyi ki canıma kıymamışım diyorum yoksa bunu hissedemeyecektim diyorum.
En çok da aşık olduğumda ve karşılık gördüğümde dünyanın en mutlu huzurlu insanıydım. Sanki ömrümü sadece bunun için yaşamışım gibi hissettim. Bunun için yaşamaya değer dedim. Hayatım tamam oldu. Tamlaştım. Ruhum huzur buldu. Allahım ya bunları yaşamadan ölseydim diyorum. Allaha binlerce şükürler olsun diyorum.
Bazen yine ara ara ruhum daralıyor. Artık bu hüzne içime oturan o yumruğa bakış açımı değiştirdim. Onu bir misafir gibi görüyorum. Ooo yine geldi kadim dostum diyorum. Gel yerleş kalbimin ortasına yerin hazır diyorum. O zaman bekliyorum nefes alıyorum sadece geçmesini bekliyorum. Sadece yaşamaya çalışıyorum. Ve o sebebi her ne hikmetse o duygunun görevini yapıp ( gerçekten de hakkıyla yapar) gitmesini bekliyorum.
Umarım öyle olur. Çok sağolunNe zaman bunalırsanız buraya yazın. Elbette dünyada çok büyük acılar var ama güzellikler de var. Bilim herşeyin ilacı, sizin de tedaviniz var ben inanıyorum yavaş yavaş da olsa kendinizi daha iyi hissedeceksiniz
Umarım bir şekilde yoluna girer her şey. Yalnız hissettiğinizde, bunaldığınızda buraya yazın olur mu? Biz buradayızO aileme açıkladı, onlar da doktorun yanında hep anlayışlı aile moduna geçiyorlar. Ya haklarını yemek de istemiyorum çok üzüldü onlar da, korktu. Beni sevdiklerini de biliyorum. Ama o kadar şey yaşadık hiç ikna olmadılar, benim elimde olduğunu sanıyorlar. Bir taraftan anlıyorum, hayatlarında ilk kez gördüler böyle bir şey. Çok suçlamak da istemiyorum. Doktorum çok iyi birisi, açıklar, ama onun elinden gelen bu kadar. Bir şekilde çözmeye çalışacağım artık, gerekirse burada gideceğim. Tekrar bir mhrs ye bakayım hatta, yarın da 182 yi arayacağım.
rica ederim.ben intihar etmedim ama ölümle burun buruna 2 kere geldim yoğun bakımlarda yattım.o zaman anlıyorsun yaşamanın ne kadar değerli olduğunu üzüldüğün bana değer vermiyor dediğin insanların bile önemsiz olduğunu.en değerli kişi benim diyorsun yaşamalıyım diyorsun.intiharların kötü olmuş ama sana da bir tecrübe olmuş.aslında ölmek istemiyorsun ki.etrafındaki insanlara mesaj veriyorsun bakın sizler bana destek olmuyorsunuz gerekli değeri sevgiyi vermiyorsunuz ben de gideyim bu dünyadan da görün gününüzü diyorsunuz.ama olan sadece size olur.3 4 ay üzülüp herkes hayatına bakar.bu gece bir milad olsun hayatınızda.ölmeyi unutunn çareler bulalım hep beraberr .yaşamak gülümsemek nefes almak o kadar kıymetli ki.koskoca kanuni sultan süleyman:celladımsınn eyy zamann demişş.giden tek bir gün bile yerine konmuyor.lütfen yaşam sevincinizi az az kazanmaya çalışınn.bizlerde destek olalımm.böyle düşünen insanlar görünce rahatlıyorum, çok sağolun
Başka herkesi geçin, siz kendiniz için varsınız, kendinizi sevdikçe başka kimseye ihtiyacınız olmadığını göreceksiniz. Hayatı güzel yapan başka insanlar değil, siz olmalısınız. Bende bunu farkettikten sonra hayat güzel gelmeye başladı. İlaçları başkası için değil, kendiniz için almalısınız. Hayatınızı kendiniz için yaşayın. buradan söylemesi kolay biliyorum, inanın herkes hayatının bir döneminde zor günler geçiriyor. arka arkaya sevdiklerimi kaybettim. toparlanamam deyip toparlanıyorsun, mutlu olamam deyip mutlu oluyorsun ama inan ki bunu bir başka insan değil sadece kendin yapıyorsun. İlaçlarını almaya devam edip, ben kendim için önemliyim, başkasından bana ne? demeye başlamalısın. Hayat karanlıktan sonra aydınlanıyor. Bu arada kaç yaşında olduğunu öğrenebilir miyim?Beni dinleyen kimse yok. Anlayan yok. Umursayan yok. Nasılsın diyen yok. Üzülmeme bile izin yok, duygularımı yaşamama izin yok, üzülürsem azar işitirim. Atak geçiririm, maniye girerim, depresyona girerim, hiç kimseye anlatamam. Yoksa azar işitirim, “her şeyin var mutlu ol artık” derler. Birkaç senedir tedavi görüyorum, ilaçlarımı bıraktım artık. Anlamı yok. Ben ölsem de kimse üzülmez. İlaç içince çok mu mutlu oluyorum sanki? Çok mu normal oluyorum? Herkes gibi olabiliyor muyum? İnsanlar beni seviyor mu? Ailem beni umursuyor mu? İlaç içtim de ne oldu, ne işe yaradı? Kendimi öldürmeyi ciddi şekilde düşünüyorum, daha önce iki kere denedim. Keşke becerebilseymişim. İnsanlar rahat bir nefes alırdı. Anlatacak hiç kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Daha da uzun bir hikaye aslında ama başka konulara da uzun uzun yazmışlığım var, bugün o kadar gevezelik etmeyeceğim. Yemek yemek, uyumak istemiyorum. Uykuya ihtiyaç duymuyorum, yemeğe de. Gözlerimin altı mosmor, hatta maviye yakın bir renk aldı. Gece beşte yattım. Uyuyamıyorum. Hiçbir şey olmayacak benden biliyorum. Sorun bipolar olmak falan değilmiş ben bunu anladım. Ben herkes için bir yükmüşüm. Bipolar olduğu halde herkesin sevdiği, üstüne düştüğü insanlar da var. Benim sevilmeyecek başka taraflarım var belli ki. Keşke hiç doğmasaymışım. Umarım tekrar kendimi öldürmeyi denerim ve bu sefer başarırım. Bilincim yerindeyken böyle bir şeye kalkışmıyorum, ama artık kalkışmak istiyorum. Her an bilinçsiz de olabilirim zaten. Doktorumu aramam gerek ama artık umrumda değil. O da kurtulsun benden, iyi olur. Bir deli eksilir hayatından.
Arada değil sık sık oturun.Çok sağolun, Arkadaşım çok yakın olduğum yok. Tek bir kişi var, onunla da görüşemiyoruz, yoğun bir süreçteyiz ikimiz de. Özellikle o çok yoğun. Okulda var birkaç kişi ama onlarla yeni tanıştık, çok samimi değiliz. Müziği çok severim, bu rahatsızlıktan önce çok ilgilenirdim, sonra elimi eteğimi çektim her şeyden. Yine de arada piyanonun başına oturur çalarım bir şeyler :)
Bende intihar isteğiyle başladı doktora gittim kendime çok zarar veriyodum ilk önce depresyon dendi antidepresan kullandım sonra başka birine gittim o da antdprsn verdi bir ay kadar sonra kendimi öldürmeye çalıştım sonra başka birine gittim hastaneye yatırdı yatırana kadar bi kere daha yaptım hastanede ortaya çıktı bipolar olduğum ama bende biraz farklı, belirti şiddeti normal bir bipolar gibi ama çok hızlı döngülü, haftalarca mani/depresyon geçirmiyorum da gün içinde sebepsiz ya da çok küçük şeyler üzerine birdenbire çok aşırı yükseliyorum çok konuşuyorum kıpır kıpır oluyorum sonra bi anda çöküyorum sonra geri çıkıyorum ama normal bi insanın ruh hali gibi değil, çok tepeye çıkıyorum ya da çok dibe düşüyorum mesela bu konuyu açtığıda ağlıyordum hatta bi ara baya küntleştim tepkisizdim hareketlerim yavaştı şimdi de yerimde duramıyorum durmadan gülüyorum ders çalışıyordum yerimde sabit bile duramıyorum, hiçbi ağrım olmadığı halde gittim dört parol içtim bunu çok yapardım önceden, çok dürtüsel bi şekilde yaptım hiç düşünmeden. Gece uyuyamam muhtemelen, bir kere daha çökerim her gün aynı şey. Doktora sordum böyle bipolar mı olur diye, o da bazılarında böyle oluyor çok çeşitli tipleri var dedi. Yine haftalarca sürüyor ama karma olarak. Ailede ilaç kullanan çok var ama bipolar bildiğim yok herkes çeşitli şeylere sahip birinde anksiyete var birinde depresyon var geçmişte ninem çok ağır bi ilaç kullanmış ama sebebini bilmiyoruz belki onda da vardı böyle bi şey. Travmatik bir şeyim yoktu çok akran zorbalığı yaşadım sadece başka bi şey yoktu. Biyolojik muhtemelen.Özel değilse rahatlığınız genetik faktörlü mü ortaya çıktı, yoksa travmatik bir olay mı yaşadınız? Nasıl tespit ettiniz? Mr ile falan mı.
Umarım çok teşekkürleerUmarım bir şekilde yoluna girer her şey. Yalnız hissettiğinizde, bunaldığınızda buraya yazın olur mu? Biz buradayız
Çok geçmiş olsunnnrica ederim.ben intihar etmedim ama ölümle burun buruna 2 kere geldim yoğun bakımlarda yattım.o zaman anlıyorsun yaşamanın ne kadar değerli olduğunu üzüldüğün bana değer vermiyor dediğin insanların bile önemsiz olduğunu.en değerli kişi benim diyorsun yaşamalıyım diyorsun.intiharların kötü olmuş ama sana da bir tecrübe olmuş.aslında ölmek istemiyorsun ki.etrafındaki insanlara mesaj veriyorsun bakın sizler bana destek olmuyorsunuz gerekli değeri sevgiyi vermiyorsunuz ben de gideyim bu dünyadan da görün gününüzü diyorsunuz.ama olan sadece size olur.3 4 ay üzülüp herkes hayatına bakar.bu gece bir milad olsun hayatınızda.ölmeyi unutunn çareler bulalım hep beraberr .yaşamak gülümsemek nefes almak o kadar kıymetli ki.koskoca kanuni sultan süleyman:celladımsınn eyy zamann demişş.giden tek bir gün bile yerine konmuyor.lütfen yaşam sevincinizi az az kazanmaya çalışınn.bizlerde destek olalımm.
Çok tatlı bir kedim varDoktorunuzu arayın lütfen böyle düşüncelere mahal vermeyin kendinize bir arkadaşın tavsiyesi çok güzel kedi veya köpek sahiplenin maneviyatınıza daha bi ağırlık verin ama kendinizi önemseyin lütfen❤
Düşünmek delirtiyor ya da delirdikçe düşünüyoruz belki bilmiyorum , belki ikisi de. Sanat çok güzel bir şey daha sık yapmalıyım haklısınız, kimse anlamasa da enstrüman sankii anlıyor sizi, en azından canınız ne isterse o , siz ne çalmak isterseniz enstrüman size onu veriyor mütiş bi şey çok canım istedi şu an ama saat 11Arada değil sık sık oturun.
Meşguliyet iyi gelir.
Ben sizin durumunuzda olanların çok derin insanlar olduğunu düşünüyorum.
O kadar derin o kadar ayrıntılı yaşıyorsunuz ki kayboluyorsunuz bu derinlikte.
Kimse sizi anlamıyor çünkü herkes böyle derin düşünmüyor.
O yüzden kaygıları da yoğun olmuyor sizin kadar.
Bu derinliği sanata aktarın derim.
Sanatla anlatın kendinizi.
Çok çok teşekkür ederimmmm destek olduğunuz için :) biraz paranoya gibi gelebilir ama yaş söylersem başım derde girermiş, etrafımdaki herkesin haberi olurmuş gibi geliyor nicki koyarken bile çok düşündüm o yüzden sanki kendimle ilgili bi bilgi verdiğim anda ailem öğrenir gibiBaşka herkesi geçin, siz kendiniz için varsınız, kendinizi sevdikçe başka kimseye ihtiyacınız olmadığını göreceksiniz. Hayatı güzel yapan başka insanlar değil, siz olmalısınız. Bende bunu farkettikten sonra hayat güzel gelmeye başladı. İlaçları başkası için değil, kendiniz için almalısınız. Hayatınızı kendiniz için yaşayın. buradan söylemesi kolay biliyorum, inanın herkes hayatının bir döneminde zor günler geçiriyor. arka arkaya sevdiklerimi kaybettim. toparlanamam deyip toparlanıyorsun, mutlu olamam deyip mutlu oluyorsun ama inan ki bunu bir başka insan değil sadece kendin yapıyorsun. İlaçlarını almaya devam edip, ben kendim için önemliyim, başkasından bana ne? demeye başlamalısın. Hayat karanlıktan sonra aydınlanıyor. Bu arada kaç yaşında olduğunu öğrenebilir miyim?
Anlatamadım sanırım ben her gün böyle değilim zaten :) etrafımdakileri de suçlamadım sorun demedim, sadece anlamıyorlar dedim. Biraz saçma bir durum akşamdan beri burdaki arkadaşlarla konuştuk tekrar uzun uzun açıklamaya üşendim açıkçası, sadece aşırı dengesiz bir insanım bir anda depresif oluyorum ve bu durumu çevremdeki hiç kimse anlamıyor, yoksa ben kahvemi içip ya da kedimle göz göze gelip de anında mutlu oluyorum :)Neden bütün mutluluk beklentiniz başkaları üzerine? İnsan dışarda bi kahve içip de yine mutlu olabilir. Nereye giderseniz gidin kimle olursanız olun kendi pencerenizi de götürürsünüz, yani sorun sadece etrafınızdaki insanlar değil.
Beni dinleyen kimse yok. Anlayan yok. Umursayan yok. Nasılsın diyen yok. Üzülmeme bile izin yok, duygularımı yaşamama izin yok, üzülürsem azar işitirim. Atak geçiririm, maniye girerim, depresyona girerim, hiç kimseye anlatamam. Yoksa azar işitirim, “her şeyin var mutlu ol artık” derler. Birkaç senedir tedavi görüyorum, ilaçlarımı bıraktım artık. Anlamı yok. Ben ölsem de kimse üzülmez. İlaç içince çok mu mutlu oluyorum sanki? Çok mu normal oluyorum? Herkes gibi olabiliyor muyum? İnsanlar beni seviyor mu? Ailem beni umursuyor mu? İlaç içtim de ne oldu, ne işe yaradı? Kendimi öldürmeyi ciddi şekilde düşünüyorum, daha önce iki kere denedim. Keşke becerebilseymişim. İnsanlar rahat bir nefes alırdı. Anlatacak hiç kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Daha da uzun bir hikaye aslında ama başka konulara da uzun uzun yazmışlığım var, bugün o kadar gevezelik etmeyeceğim. Yemek yemek, uyumak istemiyorum. Uykuya ihtiyaç duymuyorum, yemeğe de. Gözlerimin altı mosmor, hatta maviye yakın bir renk aldı. Gece beşte yattım. Uyuyamıyorum. Hiçbir şey olmayacak benden biliyorum. Sorun bipolar olmak falan değilmiş ben bunu anladım. Ben herkes için bir yükmüşüm. Bipolar olduğu halde herkesin sevdiği, üstüne düştüğü insanlar da var. Benim sevilmeyecek başka taraflarım var belli ki. Keşke hiç doğmasaymışım. Umarım tekrar kendimi öldürmeyi denerim ve bu sefer başarırım. Bilincim yerindeyken böyle bir şeye kalkışmıyorum, ama artık kalkışmak istiyorum. Her an bilinçsiz de olabilirim zaten. Doktorumu aramam gerek ama artık umrumda değil. O da kurtulsun benden, iyi olur. Bir deli eksilir hayatından.
Bipolar herkesin tanıdığı bir durum değil canım. Bilmeyen birine hikaye gibi gelir. Bilen biri olarak söylüyorum birazcık sakinleşmekiye çalış. Sana iyi gelen şeylere odaklanAnlatamadım sanırım ben her gün böyle değilim zaten :) etrafımdakileri de suçlamadım sorun demedim, sadece anlamıyorlar dedim. Biraz saçma bir durum akşamdan beri burdaki arkadaşlarla konuştuk tekrar uzun uzun açıklamaya üşendim açıkçası, sadece aşırı dengesiz bir insanım bir anda depresif oluyorum ve bu durumu çevremdeki hiç kimse anlamıyor, yoksa ben kahvemi içip ya da kedimle göz göze gelip de anında mutlu oluyorum :)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?