- 1 Mayıs 2017
- 766
- 562
- 53
- 37
Kendınızı dusunun boyle anlarda o olmasa ona kim bakar ,demekkı oda sızı cok sevıyor.
Kendınızı dusunun boyle anlarda o olmasa ona kim bakar ,demekkı oda sızı cok sevıyor.Geçmiş olsun, umarım geçerçok teşekkür ederim. Çok tatlı bir kedim var, dünya güzeli, aşırı derecede yakışıklı, birkaç yıldır bizimle. Hayatta en sevdiğim şeylerden biri o. Hatta bu zamana kadar bana umut veren de hep oydu. Canımdan çok seviyorum onu, birtanem o benim
Çok tatlı o zaman kendinize meşkul olacağınız başka bir uğraş bulun ismek kurslarına falan gidinÇok tatlı bir kedim vardoktoru aramam gerekecek böyle giderse, iyiye gitmiyor pek çok teşekkürler
Çok teşekkürler, ben de sizleri seviyorummCanım şuan bi atak geçiriyorsun. Lütfen ilaçlarını kullan. Doktorunu ara. Bu durumu kendi başına atlatamazsın. Burdan verdiğimiz destek yetersiz olur. Acilen doktorunla görüş ilaçlarımı yeniden düzenlesin. Hatta birkaç gün hastanede kal. Seni tanımıyorum ama hastalığı tanıyorum. Böyle hissetmen çok çok normal bu hastalıkla. Geçecek emin ol sadece biraz sabret,ilaçlarını kullan ve dengede kalmaya çalış. Bu dünyada hepimize yetecek sevgi var. Biz de seni seviyoruz...
Çok teşekkür ederimOlmek cozum degil ki? Hayatin kotuyse ahiretini de neden mahvedeceksin? İyi olmak icin caba harcamalisin bence depresyona girmek icin degil... İlaclarini al canim gerekirse psikologa git ve hayata tutun.. Hickimse senden saha onemli ve degerli degil...
Kesinlikle, bilmeyenlerin söylediği tek şey “sorunu kendinde ara, depresif olma, ne diye mutsuz oluyorsun, insanların ne dertleri var” Yaşasalar da anlasalar diyeceğim ama o kadar acımasız olamıyorum.Bipolar herkesin tanıdığı bir durum değil canım. Bilmeyen birine hikaye gibi gelir. Bilen biri olarak söylüyorum birazcık sakinleşmekiye çalış. Sana iyi gelen şeylere odaklan
Kendınızı dusunun boyle anlarda o olmasa ona kim bakar ,demekkı oda sızı cok sevıyor.
Çok teşekkür ederim. Biraz kuruntlu bir tipim şehir, yaş, isim gibi şeyleri söylemek istemiyorum sizinle alakası yok, biraz paranoya gibi, en ufak bi bilgi versem bütün çevremin haberi olur gibi geliyorGerçek bunlar degıl, bu yazdıkların sadece senın duyguların. Aşırı bır duygu yüklü ve cok hassassın. Hıc bırı şu an gercek degıl . Sen cok degerlısın, aılen senı sevıyor. Kimseyle kendını ve aileni kıyaslama . Klasik muzık ya da dısarı cık dolaş. Etrafa huzurlu bakma ne olur. Hangı şehirdesın bu arada
senin elinde olan bir şey değil bu hastalık.ilaç tedavisi terapi alacaksın ömür boyu.şizofren bir tanıdığım var.şu an 50 lerinde olmalı hala hastalığı devam ediyor öyle yaşıyor ailesi de alıştı.intihar düşüncesinden uzaklaş yeter.gerisi bir şekilde yürür.sanki tüm insanlar çok mu normal çok mu psikolojileri düzgün yooooKesinlikle, bilmeyenlerin söylediği tek şey “sorunu kendinde ara, depresif olma, ne diye mutsuz oluyorsun, insanların ne dertleri var” Yaşasalar da anlasalar diyeceğim ama o kadar acımasız olamıyorum.
Sorunsuz ınsan tok .Ben daha gormedım .Bırak herkesı sen kendını sev sen kendının başını okşa.Kımse kımseyı ole cok sevmıyor emın olabılırsınBeni dinleyen kimse yok. Anlayan yok. Umursayan yok. Nasılsın diyen yok. Üzülmeme bile izin yok, duygularımı yaşamama izin yok, üzülürsem azar işitirim. Atak geçiririm, maniye girerim, depresyona girerim, hiç kimseye anlatamam. Yoksa azar işitirim, “her şeyin var mutlu ol artık” derler. Birkaç senedir tedavi görüyorum, ilaçlarımı bıraktım artık. Anlamı yok. Ben ölsem de kimse üzülmez. İlaç içince çok mu mutlu oluyorum sanki? Çok mu normal oluyorum? Herkes gibi olabiliyor muyum? İnsanlar beni seviyor mu? Ailem beni umursuyor mu? İlaç içtim de ne oldu, ne işe yaradı? Kendimi öldürmeyi ciddi şekilde düşünüyorum, daha önce iki kere denedim. Keşke becerebilseymişim. İnsanlar rahat bir nefes alırdı. Anlatacak hiç kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Daha da uzun bir hikaye aslında ama başka konulara da uzun uzun yazmışlığım var, bugün o kadar gevezelik etmeyeceğim. Yemek yemek, uyumak istemiyorum. Uykuya ihtiyaç duymuyorum, yemeğe de. Gözlerimin altı mosmor, hatta maviye yakın bir renk aldı. Gece beşte yattım. Uyuyamıyorum. Hiçbir şey olmayacak benden biliyorum. Sorun bipolar olmak falan değilmiş ben bunu anladım. Ben herkes için bir yükmüşüm. Bipolar olduğu halde herkesin sevdiği, üstüne düştüğü insanlar da var. Benim sevilmeyecek başka taraflarım var belli ki. Keşke hiç doğmasaymışım. Umarım tekrar kendimi öldürmeyi denerim ve bu sefer başarırım. Bilincim yerindeyken böyle bir şeye kalkışmıyorum, ama artık kalkışmak istiyorum. Her an bilinçsiz de olabilirim zaten. Doktorumu aramam gerek ama artık umrumda değil. O da kurtulsun benden, iyi olur. Bir deli eksilir hayatından.
ben gördüm valla sorunsuz insanlar.doğuştan itibaren tüm hayatları tıkır tıkırrr gidiyor.ne aile sorunları oluyor ne para ne evlilik ne iş ne evlat.ama bu insanları baz alarak yaşamamalıyız.dertlerimiz varsa çözümlerini de bulmaya çalışmalı güçlü olmalıyız ayakta durmalıyız inadına inadına.kimse kimseyi çok sevmiyor fikrine de katılıyorummSorunsuz ınsan tok .Ben daha gormedım .Bırak herkesı sen kendını sev sen kendının başını okşa.Kımse kımseyı ole cok sevmıyor emın olabılırsın
Depresyon fazına geçmişiniz. Böyle düşünmenize sebep depresyonunuz. Düşünceler her zaman gerçeği yansıtmaz. Hele ki depresyonda. Lütfen hemen doktorunuzu arayın.Beni dinleyen kimse yok. Anlayan yok. Umursayan yok. Nasılsın diyen yok. Üzülmeme bile izin yok, duygularımı yaşamama izin yok, üzülürsem azar işitirim. Atak geçiririm, maniye girerim, depresyona girerim, hiç kimseye anlatamam. Yoksa azar işitirim, “her şeyin var mutlu ol artık” derler. Birkaç senedir tedavi görüyorum, ilaçlarımı bıraktım artık. Anlamı yok. Ben ölsem de kimse üzülmez. İlaç içince çok mu mutlu oluyorum sanki? Çok mu normal oluyorum? Herkes gibi olabiliyor muyum? İnsanlar beni seviyor mu? Ailem beni umursuyor mu? İlaç içtim de ne oldu, ne işe yaradı? Kendimi öldürmeyi ciddi şekilde düşünüyorum, daha önce iki kere denedim. Keşke becerebilseymişim. İnsanlar rahat bir nefes alırdı. Anlatacak hiç kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Daha da uzun bir hikaye aslında ama başka konulara da uzun uzun yazmışlığım var, bugün o kadar gevezelik etmeyeceğim. Yemek yemek, uyumak istemiyorum. Uykuya ihtiyaç duymuyorum, yemeğe de. Gözlerimin altı mosmor, hatta maviye yakın bir renk aldı. Gece beşte yattım. Uyuyamıyorum. Hiçbir şey olmayacak benden biliyorum. Sorun bipolar olmak falan değilmiş ben bunu anladım. Ben herkes için bir yükmüşüm. Bipolar olduğu halde herkesin sevdiği, üstüne düştüğü insanlar da var. Benim sevilmeyecek başka taraflarım var belli ki. Keşke hiç doğmasaymışım. Umarım tekrar kendimi öldürmeyi denerim ve bu sefer başarırım. Bilincim yerindeyken böyle bir şeye kalkışmıyorum, ama artık kalkışmak istiyorum. Her an bilinçsiz de olabilirim zaten. Doktorumu aramam gerek ama artık umrumda değil. O da kurtulsun benden, iyi olur. Bir deli eksilir hayatından.
Herkesın nasıbı oda .Ne yapabılırız kı ?Bazılarına her sey çok kolay .Bence kıyas yapmamalıyızben gördüm valla sorunsuz insanlar.doğuştan itibaren tüm hayatları tıkır tıkırrr gidiyor.ne aile sorunları oluyor ne para ne evlilik ne iş ne evlat.ama bu insanları baz alarak yaşamamalıyız.dertlerimiz varsa çözümlerini de bulmaya çalışmalı güçlü olmalıyız ayakta durmalıyız inadına inadına.kimse kimseyi çok sevmiyor fikrine de katılıyorumm
Verilen emaneti layığıyla sahibine teslim etmezsen öteki tarafta hoşgeldin diye karşılamayacaklar seni.Ne sorunun var bilmiyorum ama inan bana geriye dönüp baktığımda,elimden kayanlarin yokluğuyla yuzlestikce aldığım nefes canıma batıyor.Amaa yaşamak zorundayım.İstemesem de olmam gereken bir hayat bana verilen görev ve sorumluluklar var.Kendinle uğraşmayı bırak kendini çok ya da eksik görmeyi bırak.Yenilik yap ayağa kalk kendine ne kimsenin acimasina izin ver ne kendin acı.Bir tane hayatın var onu bugün ki tercihlerin geleceğe taşıyacak.Bir 5 yıl sonra bugünlerini ararsın.Sen özelsin,senden değerlisi yok şu dünyaya senden bir tane daha gelmeyecek.Zamani gelince zaten gideceğin şu dünyayı kendine zehir etme lütfenBeni dinleyen kimse yok. Anlayan yok. Umursayan yok. Nasılsın diyen yok. Üzülmeme bile izin yok, duygularımı yaşamama izin yok, üzülürsem azar işitirim. Atak geçiririm, maniye girerim, depresyona girerim, hiç kimseye anlatamam. Yoksa azar işitirim, “her şeyin var mutlu ol artık” derler. Birkaç senedir tedavi görüyorum, ilaçlarımı bıraktım artık. Anlamı yok. Ben ölsem de kimse üzülmez. İlaç içince çok mu mutlu oluyorum sanki? Çok mu normal oluyorum? Herkes gibi olabiliyor muyum? İnsanlar beni seviyor mu? Ailem beni umursuyor mu? İlaç içtim de ne oldu, ne işe yaradı? Kendimi öldürmeyi ciddi şekilde düşünüyorum, daha önce iki kere denedim. Keşke becerebilseymişim. İnsanlar rahat bir nefes alırdı. Anlatacak hiç kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Daha da uzun bir hikaye aslında ama başka konulara da uzun uzun yazmışlığım var, bugün o kadar gevezelik etmeyeceğim. Yemek yemek, uyumak istemiyorum. Uykuya ihtiyaç duymuyorum, yemeğe de. Gözlerimin altı mosmor, hatta maviye yakın bir renk aldı. Gece beşte yattım. Uyuyamıyorum. Hiçbir şey olmayacak benden biliyorum. Sorun bipolar olmak falan değilmiş ben bunu anladım. Ben herkes için bir yükmüşüm. Bipolar olduğu halde herkesin sevdiği, üstüne düştüğü insanlar da var. Benim sevilmeyecek başka taraflarım var belli ki. Keşke hiç doğmasaymışım. Umarım tekrar kendimi öldürmeyi denerim ve bu sefer başarırım. Bilincim yerindeyken böyle bir şeye kalkışmıyorum, ama artık kalkışmak istiyorum. Her an bilinçsiz de olabilirim zaten. Doktorumu aramam gerek ama artık umrumda değil. O da kurtulsun benden, iyi olur. Bir deli eksilir hayatından.
Sorunsuz insan yok. Iç dünyalarında neler yaşıyorlar bilemeyiz. Görünen başka gerçekler başka.ben gördüm valla sorunsuz insanlar.doğuştan itibaren tüm hayatları tıkır tıkırrr gidiyor.ne aile sorunları oluyor ne para ne evlilik ne iş ne evlat.ama bu insanları baz alarak yaşamamalıyız.dertlerimiz varsa çözümlerini de bulmaya çalışmalı güçlü olmalıyız ayakta durmalıyız inadına inadına.kimse kimseyi çok sevmiyor fikrine de katılıyorumm
Peki ahiretin?onuda mahvediceksin.Olmaz böyle kendine çeki düzen vermen gerekiyor.Beni dinleyen kimse yok. Anlayan yok. Umursayan yok. Nasılsın diyen yok. Üzülmeme bile izin yok, duygularımı yaşamama izin yok, üzülürsem azar işitirim. Atak geçiririm, maniye girerim, depresyona girerim, hiç kimseye anlatamam. Yoksa azar işitirim, “her şeyin var mutlu ol artık” derler. Birkaç senedir tedavi görüyorum, ilaçlarımı bıraktım artık. Anlamı yok. Ben ölsem de kimse üzülmez. İlaç içince çok mu mutlu oluyorum sanki? Çok mu normal oluyorum? Herkes gibi olabiliyor muyum? İnsanlar beni seviyor mu? Ailem beni umursuyor mu? İlaç içtim de ne oldu, ne işe yaradı? Kendimi öldürmeyi ciddi şekilde düşünüyorum, daha önce iki kere denedim. Keşke becerebilseymişim. İnsanlar rahat bir nefes alırdı. Anlatacak hiç kimsem olmadığı için buraya yazıyorum. Daha da uzun bir hikaye aslında ama başka konulara da uzun uzun yazmışlığım var, bugün o kadar gevezelik etmeyeceğim. Yemek yemek, uyumak istemiyorum. Uykuya ihtiyaç duymuyorum, yemeğe de. Gözlerimin altı mosmor, hatta maviye yakın bir renk aldı. Gece beşte yattım. Uyuyamıyorum. Hiçbir şey olmayacak benden biliyorum. Sorun bipolar olmak falan değilmiş ben bunu anladım. Ben herkes için bir yükmüşüm. Bipolar olduğu halde herkesin sevdiği, üstüne düştüğü insanlar da var. Benim sevilmeyecek başka taraflarım var belli ki. Keşke hiç doğmasaymışım. Umarım tekrar kendimi öldürmeyi denerim ve bu sefer başarırım. Bilincim yerindeyken böyle bir şeye kalkışmıyorum, ama artık kalkışmak istiyorum. Her an bilinçsiz de olabilirim zaten. Doktorumu aramam gerek ama artık umrumda değil. O da kurtulsun benden, iyi olur. Bir deli eksilir hayatından.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?