- 29 Temmuz 2010
- 276
- 140
- 303
izin vermiyorum, vermek istemiyorum ama olmuyor
izin vermiyorum, vermek istemiyorum ama olmuyorOnu mu takacaksınız bazı insanların anne baba olsa da bu insan size zarar veriyorsa kafanızda yer etmesıne izin vermeyın
bu ülkede paran varsa her şekilde el üstünde tutulursun. ilkokul mezunu doktora mezunu, patavatsız saygılı saygısız farketmezBabanın nasıl bir işi var ki yüksek lisans yapmış olduğun hâlde, ilkokul mezunu bile olmayan babanın yanında çalışıyorsun. Ve etrafındakiler istersen babandan dolayi torpil yaptirabilecegini düşünüyor.
26 yasında ona neden sorasın ki calısacagın yeri izin vermesin?annem de aynı eziyetleri gördü, o da susuyor malesef. orda çalışmak zorundayım yoksa kime sinirlenince patlıcak ki, başka yere gitmemi istemez. bnm himaye altımda duracaksın der, konuştuğum kişiden tutun yediğim yemeğe kadar karışır.
ben İstanbul’da yaşamıyorum. küçük şehirde yaşıyorum. burda benim mesleğimde çok fazla açık yok. aradım iş ama bulamadım. mesleğim genelde kendi iş yeri açmakla oluyor. benim hedefim üniversitede öğretim görevlisi olmak ama torpil lazım bu ülkede! kriz var, üniversite mezunları işsiz. odtü mezunu arkadaşım yurtdısına kaçtı garson, itü mezunu arkadaşım yine yurtdısında dönerci. ülke böyle!! ha bende düşündüm yurtdısına gidip garson, tezgahtar veya küçük işlerde çalışmak, en azından yaşam standartları yüksek. ama yine baba devreye giriyor: senin orda ne işin var?!!Kusura bakmayin agir konusacagim
26 yasindasiniz , kendimi gelistirdim okudum diyorsunuz ama zorla gidip o adamin yaninda calisiyorsunuz
Orada calismazsaniz ne olacak ? Vuracak mi? Oldurecek mi? Bundan mi korkuyorsunuz?
Siz karsisina cikip da dik duramadiginiz icin hala boyle bu adam , bakin baba bile demiyorum farkindaysaniz , kendisi saglikli bir insan degil , psikolojik rahatsizligi var belli ki
Cikin gidin o ofisten , niye kendinize bunu yasatiyorsunuz ki???
Ben de yıllarca baba şiddeti gördüm. Anlıyorum yani seni. En iyi çözüm bir daha görüşmeyecek şekilde iletişimi kesmek. Tek çocuk musunuzBaşlıktanda anlaşılacagı gibi kendimi bildim bileli şiddet ve zorbalıkla büyüdüm (26 yaşımdayım) ve bunları yapan babam... çalıştığım ofis bizim kendi ofisimiz. sürekli başkalarının yanında aşağılamalar, pis pis konuşmalar, kalk şurayı temizle, kalk bunu yap, param sana haram olsun gibi sözler, üstüne üstlük ağıza alınmayacak kelimeler. Kendimi geliştirmiş okumuş biri olarak üstelik bi kadın olarak bunları kaldıramıyorum, kendime yakıştıramıyorum, utanıyorum, babam olmasında yanında durmaktan utanıyorum. kendisi ilkokul mezunu bile değilken benim master diplomama çöp diyor. sürenecekmişim, aç kalacakmışım. Para göz olduğumu, onun ölmesini bekleyip bütün herşeyi yiyecekmişim. tüm bunları ofis çalışanlarının önünde söylüyor ve çok utanıyorum.. onlarda boşver birgün hayat sana gülecek diyor, beni teselli ediyorlar ama bilmiyorlar ki birde evde yıllarca şiddet gördüm...
Bu anlattıklarım ofiste geçen her günümsiz şanslısınız ki temiz kalpli bi babanız var, bazen bu forumda okuyoum şu derdim var bu derdim var, aslında derdiniz yok, şükredin! bunları yazarken bile ağlıyorum.. bu anlattğım şey yaşadığım şeylerin yüzde biri.. 26 yaşındayım ama hayat çok ağır geliyor hergün.. bazen yine şükrediyorum ya durumumuz kötü olsaydı ne olurdu daha beter olurdu belki silahla çeker vururdu. buna da şükür! ama artık dayanamıyorum yaşıtlarıma bakıyorum gülüyor eğleniyor ben ise suratım hep asık hep asık, huzurlu değilim. ne aile sevgisi gördüm ne arkadaş.. hep yalnız büyüdüm ama yine dimdik ayakta kaldım, kendimi geliştirdim, hep iyi yanından baktım... ama gülmeyi unuttum...
Belki bir kaç tavsiye beni daha güçlü kılar.. sevgiler
hayır değilim ortancayım.Ben de yıllarca baba şiddeti gördüm. Anlıyorum yani seni. En iyi çözüm bir daha görüşmeyecek şekilde iletişimi kesmek. Tek çocuk musunuz
Onlar ne yapıyorlar?hayır değilim ortancayım.
ben İstanbul’da yaşamıyorum. küçük şehirde yaşıyorum. burda benim mesleğimde çok fazla açık yok. aradım iş ama bulamadım. mesleğim genelde kendi iş yeri açmakla oluyor. benim hedefim üniversitede öğretim görevlisi olmak ama torpil lazım bu ülkede! kriz var, üniversite mezunları işsiz. odtü mezunu arkadaşım yurtdısına kaçtı garson, itü mezunu arkadaşım yine yurtdısında dönerci. ülke böyle!! ha bende düşündüm yurtdısına gidip garson, tezgahtar veya küçük işlerde çalışmak, en azından yaşam standartları yüksek. ama yine baba devreye giriyor: senin orda ne işin var?!!
büyük evlendi (sırf kurtulmak için yaptı çünkü o da zamanında aynı yerde idi, şimdi de kocasınla anlaşamıyor işte) küçük olan lisede, o daha yaşamadı zorbalıkOnlar ne yapıyorlar?
mutlaka okuyacagım..E dinlemeyin , ona ne yahu , sizin gercekten bas kaldirmaniz lazim
Size bir abla tavsiyesi , yarin ilk is kitapciya gidip "iyi aile yoktur" adli kitabi alin , biraz travmaya gireceksiniz , iciniz disiniza cikacak , honkurerek aglayacaksiniz ama sonra dimdik ayaga kalkacaksiniz
Mutlaka okuyun o kitabi , bir sekilde bu travmanizi cozmeniz lazim
Benim babam da milletin içinde yarım akıllı, bi iş beceremez. Beceriksiz , salsk salak konuşur der aşağılardı. Kardeşlerimi de. Akşamları hususi bizi toplar saatlerce kendini överek nasihat eder bize de hakaret eder giderdi. Aylardır görüşmüyorum ne hali varsa görsünbüyük evlendi (sırf kurtulmak için yaptı çünkü o da zamanında aynı yerde idi, şimdi de kocasınla anlaşamıyor işte) küçük olan lisede, o daha yaşamadı zorbalık
Herkes anne baba olmasın ya nolur olmasın.... Çok üzüldüm durumunuza... Atılan satılan türden değiller ancak tepkin olmalı artık ve bunu en kısa zamanda yapmalısın...Başlıktanda anlaşılacagı gibi kendimi bildim bileli şiddet ve zorbalıkla büyüdüm (26 yaşımdayım) ve bunları yapan babam... çalıştığım ofis bizim kendi ofisimiz. sürekli başkalarının yanında aşağılamalar, pis pis konuşmalar, kalk şurayı temizle, kalk bunu yap, param sana haram olsun gibi sözler, üstüne üstlük ağıza alınmayacak kelimeler. Kendimi geliştirmiş okumuş biri olarak üstelik bi kadın olarak bunları kaldıramıyorum, kendime yakıştıramıyorum, utanıyorum, babam olmasında yanında durmaktan utanıyorum. kendisi ilkokul mezunu bile değilken benim master diplomama çöp diyor. sürenecekmişim, aç kalacakmışım. Para göz olduğumu, onun ölmesini bekleyip bütün herşeyi yiyecekmişim. tüm bunları ofis çalışanlarının önünde söylüyor ve çok utanıyorum.. onlarda boşver birgün hayat sana gülecek diyor, beni teselli ediyorlar ama bilmiyorlar ki birde evde yıllarca şiddet gördüm...
Bu anlattıklarım ofiste geçen her günümsiz şanslısınız ki temiz kalpli bi babanız var, bazen bu forumda okuyoum şu derdim var bu derdim var, aslında derdiniz yok, şükredin! bunları yazarken bile ağlıyorum.. bu anlattğım şey yaşadığım şeylerin yüzde biri.. 26 yaşındayım ama hayat çok ağır geliyor hergün.. bazen yine şükrediyorum ya durumumuz kötü olsaydı ne olurdu daha beter olurdu belki silahla çeker vururdu. buna da şükür! ama artık dayanamıyorum yaşıtlarıma bakıyorum gülüyor eğleniyor ben ise suratım hep asık hep asık, huzurlu değilim. ne aile sevgisi gördüm ne arkadaş.. hep yalnız büyüdüm ama yine dimdik ayakta kaldım, kendimi geliştirdim, hep iyi yanından baktım... ama gülmeyi unuttum...
Belki bir kaç tavsiye beni daha güçlü kılar.. sevgiler
evet herkese karşı öyle. Allah’a şükür son 1 yıldır annemle yaşıyorum o başka evde.. başka işte çalışamam malesef
Master sahibi kizsin kendine bukadar karismasina musade edersen oda seni ezer durur tabiki. Biraz dusunun kendi basinizin caresine bakin evden ayrilabilirsin kendine baska bir is bulabilirsin neden bunu denemiyorsun?annem de aynı eziyetleri gördü, o da susuyor malesef. orda çalışmak zorundayım yoksa kime sinirlenince patlıcak ki, başka yere gitmemi istemez. bnm himaye altımda duracaksın der, konuştuğum kişiden tutun yediğim yemeğe kadar karışır.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?