Yolun sonu....
Belki önceki konularimi hatirlayan olur. Yurtdisinda, meslegimle ilgili ileri egitim aliyorum ve su an staj yapiyorum. Ilk departmanda hersey yolunda, ancak bu ikinci departmanin basindaki kadin benden tam anlamiyla nefret ediyor. Bugun sabahin korunde gittim staja. Departman sefi de en gec 6'da Yapabildigimi yaptim, emin olmadigim icin baslamadim ve bilen kisinin sabah ise gelmesini bekledim. Bunu goren kadin bas bas (almanca olarak) "defol seni artik bu departmanda istemiyorum, bunu coktan ogrenmen gerekirdi" diyerek beni atti! Aglamaktan geberdim. Daha once sadece 1 kere gordugum o deneyi, o sirada tek basima yapip herseyi corba etmektense, bir bileni bekledigim icin suclu oldum....
Bu igrenc gunumun ilk kismi. Sefe durumu anlattim. Once 1 saat biryerde yalniz kalip agladim, sonra diger herseyin iyi gittigi departmana donup calistim, o igrenc sismis surat ve sifir enerji ve motivasyonla.
Eve geldim, dusa girdim. Esim aramis. Dusta uzun kalmisim, ulasamayinca bir dolu mesaj yazmis, sorumsuzlugumdan tutun da ne bicim insan olduguma kadar. Geri aradim, ulasamayinca ayni mesajlari ona gonderdim. Telefonu actiginda "s.tr git, senin yuzunden tek bos zamanim olan spor salonunda bile nefes alamiyorum" dedi ve kapatti. Durulmus olan aglama krizim tavan yapti. Geri telefon actim "kufur agir degil miydi" diye "su anda dustan ciktim, sen beni nelerle ugrastiriyorsun, senin yuzunden hasta olucam, moralimi bozdun, aksam da ise gitmiyorum" dedi ve kapatti.
Yok bosan demeyin, zira tek kurus param isim yok, ayrica sakat bir birey olarak zaten fiziksel gorunumumdeki kompleksler yuzunden ruhsal olarak da cokusteyim.
Bugun yasananlar bardagi tasiran son damla, kararimi onaylatan son olaylardi.
Ve artik yolun sonuna geldim. Daha fazla dayamamiyorum. Yillardir nefes alamadigimi hissediyorum.
Tek basina ayakta duran kadinlara sesleniyorum: boyun egmeyin.
Allahim beni affet. Verdigin bedeni ruhu tasiyamiyorum. Bu dunya benim cehennemim. Herkese elveda.