Merhaba hanımlar.
Başlıktan anlaşılacağı üzere yolun yarısı gibi hissediyorum oysa yaşım 22. Herşey çok anlamsız geliyor . Yataktan çıkmak istemiyorum. Bana ait olan 24 saatim var ve ben kendim için hiç bir şey yapmıyorum. Kpss'ye 2. Kez girdim atanamadım hala, sanki tüm umutlar bitmiş gibi. Henüz çalışmıyorum ve kendimi işe yaramaz hissediyorum.
Çocukluğumda ailem tarafından hep bir baskı altındaydım ve hala öyleyim. Onları çok seviyorum ama kızmaktan da kendimi alamıyorum. Özgüvensiz yetiştirildim. Hep başkalarıyla karşılaştırılma hissettim. Küçüklüğümden beri tiklerim var. Her dönem farklı şekillerde ortaya çıktı. Bu konuda ailem ya kızdı için yada dalga geçip taklidimi yaptılar. Yeni anlıyorum aslında ne kadar yaralandığımı.
Şu sıralar bir garip hallerdeyim. Oturmaya bile halim yok. Sürekli yatma isteği. Evden 1 hafta hiç çıkmadığım oluyor. Kalabalık yerlerde çok kasıyorum. Metroda bile kendimi sıkıyorum. Bir kitapçıya girip istediğim kitabı incelemeye bile çekiniyorum. Her zaman sağlığım için şükür ediyorum ama hayatım çok sıkıcı geliyor. Yapmak istediğim şeyleri erteliyorum, bahane buluyorum. Yaşantımı sürekli başka yaşantılar ile kıyaslıyorum . Etrafıma negatif enerji vermeye başladım.
Nasıl çıkarım bu durumdan tavsiyeleriniz nelerdir? Teşekkür ederim.