- Konu Sahibi GunesinKizi35
-
- #1
Yoruldum kızlar. sürekli bir umut gibi peşinde koşmaktan gururumu ayaklarımın altında çiğnemekten en ufak şeyde 5 yaşındaki bir çocuğun bile azarlanmadığı kadar azarlanmaktan yoruldum . ağır geliyor artık . 21 yaşındayım ben bu yaşıma kadar yemediğim azarları duymadığım sözleri duydum katlandım . haklıysam/haksızsam özür diledim yalvardım . o beni takmazken yan gelip yatarken ben hep bir şeyler için uğraştım . benliğin ben olmaya çıktığını gördüğüm anlarda dahi sustum. hep sustum dinledim anlamaya çalıştım . ama bende yoruldum sanırım. şuan dönüp şu 2 yıla baktığımda omuzlarımı kaldıramıyorum . iyileşmeyen güvercin kanadı gibi kırıldı tüm varlığım artık. kanatlarım sürekli gövdeme yapışık. 28 yaşındaki bir insanın 5 yaşındaki çocukluk hallerine , 15 yaşındaki ergenlik triplerine , karanlık düşüncelerine, siyah karalama resimlerine her şeye dayandım sırf ilişki kurtarma adı altında. ama bugün sıfırı tüketmiş gibiyim...
Konu özü ile şu aslında beni bu raddeye getiren. bugün ders arasında çıktık yoğun bir programa sahibiz vize haftası öncesi yoğun tempolar çoğumuz biliriz. bir dersten çık diğerine koştur bugün iki dersimiz arası 20 dk falan varken dersten çıktım . acilen atıştırmalık bir şeyler almak için fırladım binadan . sevgilime (hala öyle mi bilmiyorum) durumu anlatan bir mesaj yazdım. bir dükkana girdim alacağım şey için sıra bekliyorum . dükkanda telefon çekmiyormuş dikkatimden kaçtı. bu da o esnada beni aramış. aklıma gelmedi telefon İzmir Bornova'nın göbeği telefon çekmez diye düşünemedim . aramış telefonum kapalı 5 dk içinde 10 kez aramış. msj atmış . sonra tam kampüsün önündeki kapının oraya geldim telefon çaldı açtım. efendim dememle birlikte bağırmaya başlaması bir oldu. neden telefonum kapalıymış o kadar zaman telefon mu kapalı olurmuş (o kadar zaman 5 dk ) İzmir'in göbeğinde cebimde 2 milyarlık telefonla o telefon çekmiyorsa o telefonu kırmalıymışım vs. vs.... bense hala olayı idrak etmeye çalışıyorum. anladıkça açıklamaya çalışıyorum bağırmaların bini bin para. en sonunda ben telefonu kapatmadım telefon çekmemiştir aklıma gelmedi çekmeyeceği merkezde diyebildim. çekecekmiş nasıl çekmezmiş. 20 dk diğer dersime varken benim yemek almaya gitmem zaten akıl karı değilmiş. bense hala akıl fukarası gibi açıklama yapıp sakinleştirmeye çalışıyorum . en son bitti bu iş dedi. ben yine saf saf saçmalama falan diyorum ama aklım durmuş gibi . neyse konuştuk konuştuk en son bana dedi ki sen şuan istediklerini söyle senin söylediklerin benim s....... değil dinlemiyorum seni
ama ben çok yoruldum artık. her defasında özenle yerleştirdiğim domino taşlarına tekme ile dalıyor gibi hissediyorum artık. anlayamıyorum onu. aslında en çokta onun beni hala tanıyamamış olmasına kızdım sanırım. ses tonumdan bazı şeyleri hala anlayıp çözememesi beni bu denli yok etti artık. oysa ki ben onun her halini anlarım sesinden bakışından gülüşünden. bende bunu bekledim bu kadar zaman ama yok olmuyor . ve o denli yorulmuşum ki sanırım en ufak tartışmada saatlerce yalvaran arayan mesaj arkasına mesaj atıp yalvaran halim gitti. yerine sakince düşünmeye başladım. hiç aklımda sorun etmediğim ama aslında sorun olan şeyleri ölçüp tartıyorum . omuzlarımı çökertti ya . yorulmuşum artık durup dinlenince bunu anladım.
şuan saat 5ten beri hiç aramadı bende aramadım hiç konuşmadık. ve öyle batasıca bir gururu var ki aşkımdan ölse de aramaz. zaten aşkımdan da ölmez. bense onu öylesine seviyorum ki yüreğim sızlıyor şuan bile hala . nefesim kesiliyor. ama yok. artık bende yalvaramam . yoruldum çünkü. haklıda olsam haksızda olsam bu ilişki için tek taraflı koşturmaktan, onun egosunu tatmin etmekten yoruldum. ya o kendini biraz değiştirip yaşına uygun hale getirecek yada bu ilişki böyle bitecek.. ama artık bende yalvarmayacağım . tükendim . son noktamdayım. kabul ediyorum çok çok mükemmel bir ilişkimiz hiç olmamıştı ama ben yinede huzuru yakalarız sanmıştım . sanırım yanılmışım
çok uzun yazdım biliyorum . okuyan herkese teşekkür ederim şimdiden....
Konu özü ile şu aslında beni bu raddeye getiren. bugün ders arasında çıktık yoğun bir programa sahibiz vize haftası öncesi yoğun tempolar çoğumuz biliriz. bir dersten çık diğerine koştur bugün iki dersimiz arası 20 dk falan varken dersten çıktım . acilen atıştırmalık bir şeyler almak için fırladım binadan . sevgilime (hala öyle mi bilmiyorum) durumu anlatan bir mesaj yazdım. bir dükkana girdim alacağım şey için sıra bekliyorum . dükkanda telefon çekmiyormuş dikkatimden kaçtı. bu da o esnada beni aramış. aklıma gelmedi telefon İzmir Bornova'nın göbeği telefon çekmez diye düşünemedim . aramış telefonum kapalı 5 dk içinde 10 kez aramış. msj atmış . sonra tam kampüsün önündeki kapının oraya geldim telefon çaldı açtım. efendim dememle birlikte bağırmaya başlaması bir oldu. neden telefonum kapalıymış o kadar zaman telefon mu kapalı olurmuş (o kadar zaman 5 dk ) İzmir'in göbeğinde cebimde 2 milyarlık telefonla o telefon çekmiyorsa o telefonu kırmalıymışım vs. vs.... bense hala olayı idrak etmeye çalışıyorum. anladıkça açıklamaya çalışıyorum bağırmaların bini bin para. en sonunda ben telefonu kapatmadım telefon çekmemiştir aklıma gelmedi çekmeyeceği merkezde diyebildim. çekecekmiş nasıl çekmezmiş. 20 dk diğer dersime varken benim yemek almaya gitmem zaten akıl karı değilmiş. bense hala akıl fukarası gibi açıklama yapıp sakinleştirmeye çalışıyorum . en son bitti bu iş dedi. ben yine saf saf saçmalama falan diyorum ama aklım durmuş gibi . neyse konuştuk konuştuk en son bana dedi ki sen şuan istediklerini söyle senin söylediklerin benim s....... değil dinlemiyorum seni
ama ben çok yoruldum artık. her defasında özenle yerleştirdiğim domino taşlarına tekme ile dalıyor gibi hissediyorum artık. anlayamıyorum onu. aslında en çokta onun beni hala tanıyamamış olmasına kızdım sanırım. ses tonumdan bazı şeyleri hala anlayıp çözememesi beni bu denli yok etti artık. oysa ki ben onun her halini anlarım sesinden bakışından gülüşünden. bende bunu bekledim bu kadar zaman ama yok olmuyor . ve o denli yorulmuşum ki sanırım en ufak tartışmada saatlerce yalvaran arayan mesaj arkasına mesaj atıp yalvaran halim gitti. yerine sakince düşünmeye başladım. hiç aklımda sorun etmediğim ama aslında sorun olan şeyleri ölçüp tartıyorum . omuzlarımı çökertti ya . yorulmuşum artık durup dinlenince bunu anladım.
şuan saat 5ten beri hiç aramadı bende aramadım hiç konuşmadık. ve öyle batasıca bir gururu var ki aşkımdan ölse de aramaz. zaten aşkımdan da ölmez. bense onu öylesine seviyorum ki yüreğim sızlıyor şuan bile hala . nefesim kesiliyor. ama yok. artık bende yalvaramam . yoruldum çünkü. haklıda olsam haksızda olsam bu ilişki için tek taraflı koşturmaktan, onun egosunu tatmin etmekten yoruldum. ya o kendini biraz değiştirip yaşına uygun hale getirecek yada bu ilişki böyle bitecek.. ama artık bende yalvarmayacağım . tükendim . son noktamdayım. kabul ediyorum çok çok mükemmel bir ilişkimiz hiç olmamıştı ama ben yinede huzuru yakalarız sanmıştım . sanırım yanılmışım
çok uzun yazdım biliyorum . okuyan herkese teşekkür ederim şimdiden....