Günaydın kızlar.. dün gece uyuyakalmışım Kızı uyuturken. Spor yaptığım günlerde o kadar güzel uyuyorum ki. Sabahları da dinç kalkıyorum.
Ne yapmak gerekiyormuş benide Aydinlat yoksa bosanacaz bunların yüzünden
Asyacım şimdi burda detaylara girmeyeceğim ama psikiyatrın bile gözleri büyüdü anlattıklarıma.
Benim bir de elti faktörü var, evlere şenlik. Feleğin çemberinden geçmiş de ne geçmiş. Yalan, iftira, gözgüsüzlük, kıskançlık, duygu sömürüsü hepsi var. Bunları yaparken de içinde ne bir merhamet ne de bir Allah korkusu var.
Benim kv, sürekli herşeyi eleştiren herşeye karışan bir tip. Ben yine de onu idare ediyorum. Annesi sonuçta, eşimi anlamaya çalışıyorum. Ama en çok zoruma giden eltimi koruması. Ben yalandan nefret ederim, ama onlar yalansız yaşayamazlar. Gözünün içine baka baka söyler, seninele ilgili yalanlar, eltim. Gururluyumdur, asla duygu sömürüsü yapmam. Hastalık numarası, bayılma numarası, hepsini en güzel şekilde oynar eltim.. o nedenle ben hep haksız duruma düştüm. (tabi benim bunu tanımam 10 yılımı aldı, saf saf önceleri ben de inanıyordum.) Eminim herkesin yaşadığı ağırdır, ama Yaşadıklarımı anlatsam İnan kocana şükredip sarılırsın.
Eltim bunların yakın akrabaları ayrıca. Korkusundan asla ona birşey diyemez kv. Bir sorunları oldumu eltimin babası atlar gelir, kızını korumak için. Biz eşimle üniversitede aşık olup da evlendik, ben yabancıyım onlar için yani. Eşimin babası yıllar önce vefat etti, o günden beri kayınvalidem eşime kocası, kardeşine de babası rolü giydirdi. Bizim ki de bu sorumluluktan kurtulamadığı için hep fedakarlık etti, hep verdi. inan bazen eşimi kukla gibi görüyorum, ipleri kv ve eltimin elinde. En çok da eşime üzülüyorum aslında, kendini kullandırıyor ve bu olaylar içinde yıpranan en çok o oluyor.
Ayrılmayı çok düşündüm ama aptallık etmişim. Neden bu kıskanç insanlar yüzünden yuvamı dağıtıp çocuklarımı rezil edeyim? Onlara istediklerini vereyim? İstedikleri bu zaten, bana ne tuzaklar kurdular. Ama bir şekilde benim iyi niyetimden herhalde, başaramadılar.
Bu olayları paylaştığım dostlarım Ayça gibi bekle, zamanla anlar eşin dediler. Bekleye bekleye içim kurudu, 15 yıllık evliyim, hala eşimde tık yok. Onun anlayacağını sanmıyorum artık, yada anlıyor galiba ama elinden birşey gelmiyor.
Ne yapıyorum? Az görüşüyorum, mesafeli. O kadar. Kendimi üzmüyorum artık, sadece değişen bu. Ama bugün psikiyatra gittiğimde anladım ki, üzmüyorum desem de içimde biryerlerde biriktirmişim duygularımı. Psikiyatra gidiş nedenim bunlarla olan ilişkilerimi düzeltmek değildi, kendimi tamir etmekti..
Benim lafım erkek çocuk annelerine, lütfen oğullarınızı kendinize bağımlı yetiştirmeyin. Evlenip bir kadının elini tuttuklarında, eyvah oğlum elden gidiyor diye etekleriniz tutuşmasın. Gelinleri de çocuğunuz gibi görün. İşte o zaman oğlunuz da mutlu omur, siz de. Bu durumda arada en çok üzülen ve yıpranan oğullarınız oluyor çünkü.
Off çok yazdım.. kusura bakmayın..çok yazdım..