Sana yazdım, kalktım sigara içtim. (sigara sağlığa zararlı, içmeyin)
Bak güzelim...
43 senelik hayatımın yarısı eşim ve dolaylı olarak ailesi ile geçti.
Biraz önceki mesajımda yazdım. Ben kökten İstanbulluyum, eşim Karslı. (bu detayı ayrımcılık için değil, zıtlıklar için yazdım)
Benim sülalemde (dedeler dahil) en az 1 üni bitirmeyen yok, eşimin ailesinde tek ünili eşim ve en küçük kaynım.
"Yalvardı ailem, yapamazsın bu aile ile, evlenme" diye ki damatlarına taparlar, "bana ne , ben ailesi ile mi evleneceğim" dedim.
Yapmam dediğim her şeyi yaptım, görmem dediğim her şeyi gördüm kv'den.
Alışmış kv, 6 gelinin bugün yüzüne saydırıp yarın bal börek olmaya, ben çizgi çektim, KENDİNİ BEĞENMİŞ oldum.
Alışmış kv, yalanları ve duygu sömürüleri ile oğullarını avucunun içinde tutmaya, ben doğruları söyledim, PATAVATSIZ oldum.
Bir güne bir gün "siz" demeden konuşmadım, sesimi yükseltmedim, saygısızlık etmedim, gene de sırf bildiğim yoldan şaşmadım diye SAYGISIZ oldum.
Eşime anlattım, YANLIŞ ANLAMIŞ oldum, ALINGAN oldum.
Kp vefat etti, hiç bir gelin istemedi yanına (kendi evi vardı da bir sürü hikaye, oturamadı tek falan) ben nasılsa çalışıyorum, haftada 1 kadın da geliyor eve, boş oda da var, gelsin beraber yaşayalım, yaşlıdır ne zararı olacak dedim, 8.AYDA EŞİMLE BOŞANMA NOKTASINA GELDİM (suçum mu neydi? iki bayramda da evde oturmak yerine eşimle tatile gitmem)
Tası tarağı topladım, gurbet ellere taşındım, gene bir şekilde geldi, kaldı, iş yaptırmadım hizmet ettim diye , EVDE ONU ADAM SAYMAZ oldum (misafir gibi hissetmiş kendini, iş yapmalıymış oysa).
Benim evimde kalırken evlilik yıldönümümüz için karı koca Antalya'ya kaçtık 3 günlüğüne, 1 gün erken döndük , fark etmemiş , TELEFONDA DEDİKODUMU YAPARKEN DUYDUM, NE KADINLIĞIM KALDI NE MÜSRİFLİĞİM (zaten tatil yerindeymişim ne diye geziyormuşum hala).
Bunlar aklıma ilk gelenler. Kına gecem, nikah günüm flu bende. Hep olay, hep olay...
Ellerim titriyor, devam edemeyeceğim.
Bu arada belirteyim aynı ortamda bana oğlunun yanında dualar edip iltifatlar yağdıran kadın, yalnızken laflarıyla beni yiyip bitiriyordu. İNANDIRAMADIM OĞLUNA...
Ve en son gelişinde, SUSTUM, YUTTUM, SABIR ÇEKTİM, WC'DE AĞLAYIP EŞİME GELİP GÜLÜMSEDİM.
Ne oğluna bir şey dedim, ne ona.. "Haklısın" bile demedim çünkü ben saygımdan haklısın dedikçe kendini haklı görüyordu.
Ne oldu biliyor musun? Gene bir sabah beni dit dit diderken, oğlu her şeyi duydu.
Ve asla gözümün önünden gitmez annesine o gün "yalancısın, fesatsın, kötüsün" diye bağırışı.
Bir evladın annesine bunları demesi çok kötü, çok. İnan ellerim titriyor.
3 sene bitti, görüşmüyoruz.
Benim kinim yoktur, eşimdir kinci olan.
Bugün hastalansa ben "annendir git" derim de eşim gider mi bilmem.
Ellerim titriyor, uzatamayacağım.
Ana fikri almışsındır sen. Lütfen diğer arkadaşlar da alsın.
Bizim konuşmamız, ağlamamız, sinir krizi geçirmemiz boş. ONLARIN GÖRMESİ GEREK.
"Neden boşanmadın?" derseniz, Bizim hiç kavgamız yoktu ki, tek sorun annesi idi.
Hala taparım kocama, o da beni sever (kendince, gösterebildiği kadar, sevgi görmemiş ki gösterebilsin)
Böyle işte...