annemin hep bir lafı vardı
küçüklüğümden beri söyler durur
''gönül ota da b.ka da konar kızım, isterse işsiz güçsüz isterse çirkin birine konsun yeter ki olgun olmayan birine konmasın, adam adam olduğunun billincinde olduktan sonra evine karısına çoluğuna çocuguna sahip çıkar, ne güçlük olsa göğüs gerer, gerekirse pazarda limon satar, yeterki bu bilinçte olsun, en ufak zorlukta adamı yarı yolda bırakmasın''
işte malesef en ufak zorlukta annesine koşan bir adam? ne hayor gelir julim bundan?
yani deseki ''juli ben bu durumdan memnun diilim nolursa olsun annemle barışmak istyrm napıp edip gönlünü alcam'' eyvallah deriz, annedir nolursa olsun başımızın üstnde yeri var
ama zorluk anında bunu demesi? 5 yaşında çocuk mu ne yapacakmış annesin kucağına yatıp ağlayacak mıymış?