Kızlar doğmamış bebeklermizden mektup getirdim sizlere.. Çok hoş bakın..
Bölüm-1:
İçerisi loş, kızıl bir karanlık... Dokuz ay boyunca gerçek ışık yüzü göstermediler bana. Yo, öyle bildiğiniz gibi F tipi bir hücrede filan değilim. Aksine her şey çok eğlenceli. Buraya düştüğüm ilk günden bu yana ekmek elden su gölden... Huzurlu, güvenli bir ortamda yaşamımı sürdürüyorum diyebilirim. Bu zamanı uzun bir tatil olarak bile düşünmek mümkün. Siz hiç günde 24 saat keyifle yüzdünüz mü? Dilediğiniz zaman, dilediğiniz kadar yemek yediniz mi? Daha ne isteyebilirim ki! Zaman zaman sıkıntılar yaşamıyorum değil hani. Ama bunlar gelgeç şeyler. Atlatıyoruz hepsini. Atlatıyoruz diyorum çünkü her şeye rağmen tek başıma değilim. Bir kadının sevgi dolu sesi her zaman yanımda! Arada bir 'anne olacaksın' diyen başka sesler de duyuyorum. Onun yüzünü henüz görmedim, yani gıyabında tanıştığımızı söyleyebilirim. Gözlerinin içine bakacağım anı sabırsızlıkla bekliyorum... Ayda bir gittiğimiz, sesi beraber yaşadığımız kişiye benzeyen bir kadın da ilk günden beri hep aynı şeyi söylüyor. "Çok güzel bir anne olacaksın. " Doktormuş galiba. Onu da hiç görmedim.
Bölüm-2:
Burada sıkılmaya başladım. Monotonluktan başka bir şey değil hayat! Artık istediğim gibi yüzemiyorum. Hiç mutlu değilim, hiç! Yerim daraldı. Ekmek elden, yiyecek gölden olunca başıma bunların geleceğini bilemezdim tabii. Hareketsizlik işte, artık küçücük evimin içinde kocaman bir tombulum sanki. Oysa istediğim gibi oynamalıyım. Işıktan yana şansım hiç açılmadı; içerisi hala çok karanlık!
Bölüm-3:
Sürekli sevgi dolu sözlerini duyduğum o ses de benden şikayetlere başladı. Çok ağırlaşmışım, beni karnında taşımakta zorlanıyormuş. Ah evet, size onun karnında yaşadığımı söylememiştim. Yo, benden bu denli şikayet edilmesinin ağırlığı altında ezilmekten bir an önce kurtulmalıyım. Yaşadığım yerde imar yasağı olmasa evime ikinci bir kat çıkacağım ama ne yazık ki bu mümkün değil. Arada bir kaçak çıksam diyorum ama önceden ayda bir yapılan denetimler iyice artırıldı. Artık on beş günde bir yapılıyor. Her ay gittiğimiz o yerde, sesi anneme benzeyen kadın 'artık zaman yaklaşıyor kontrolleri daha da sıklaştıracağız' diyordu, ne demekse... Tabii bu sözlerden sonra bana yapacak bir şey kalmıyor. Kaçak yapı demek: boşuna zaman kaybı, boşuna yorulmak demek! Yer sorunuma en kısa zamanda çözüm bulmalıyım!.. Annem olduğunu sandığım kadın bugün bir şarkı dinliyordu, çok hoşuma gitti. Sanki benim için yazılıp bestelenmiş: Her yeeer karanlııık!
Bölüm-4:
Aman allahım! Bu de ne! Hayatımda böyle sancı görmemiştim. Dört bir yanım kasım kasım kasılıyor, evimin duvarlarından gelen baskılar yerimi iyice daraltıyor, aşağılara doğru sıkışıyorum. Tutunacak bir dalım bile yok. Bir kuvvet beni aşağılara doğru itip duruyor. Neyse ki uzun sürmedi. Bir daha olmaz umarım. Olamaazz! İşte yine başlıyor. O tatlı ses artık bas bas bağırıyor. Nasıl dayanılır buna. Yeter artık zaten yerim dardı, istediğim gibi oynayamıyordum, üstüne bir de bu dert! Bu arada bizim yüzme havuzundaki su boşaldı. İlk kez böyle bir şey oluyor! Ağrıların sıklığı artıkça annem daha çok bağırıyor. Bizi galiba değişik bir yere götürdüler. Tanımadığım bir dolu insanın sesini duyuyorum.
Aman allahım! Gözlerime inanamıyorum. Şu dehlizden bir ışık geliyor galiba. Oraya doğru ilerlesem mi acaba!..
Süleyman Gül