selam kızlar...
ben galiba depresyona girdim, çok kötü hissediyorum kendimi.. etrafımdaki herkes bana batmaya başladı.. annem babam her akşam bizdeler, babam bilgisayarımı alıp oturuyo, annem ya iş yapıyo ya da tv. karşısında oturuyo.. evleri yan sokakta bu arada.. her akşam gelmeleri şart değil, ben çağırmıyorumda.. eşimle vakit geçirmek istiyorum ama bu şartlarda zor tabi,böyle sıkıntıya gelemiyorum...
dün de annem diyo ki, hep beraber bi eve mi çıksak, kira ödemezssiniz.. Allahımmm düşüncesi bile beni sıkıntıya soktu. tabi ki böle bişi olmayacağını söledim..ama aklıma geldikçe bu düşüncesi, geriliyorum...
siz şimdi diyosunuz ki ailen sizin iyiliğinizi istediği için böyle yapıyo.. ama ben çok daraldım , yüzüm gülmüyo, bu akşam banyoya girdim çıktım yatak odasında 1 saat oturdum sinirimden.. neden böyle aşırı sıkılıyorum bilmiyorum, bu zamanlarda böyle şeyler yaşamak istemezdim..
eşime belli etmek istemiyorum bişi de demiyorum ama o suratımı asıyorum die kızıyo bana, hastalığıma bağlıyo.. insan hasta olduğu için surat asar mı diyo, bilmiyo ki ben gerçekten kendimi çok kötü hissediyorum, hayatımın her alanına mudahele edilmesi, evimde eşimle wakit geçiremiyo olmak, eşimle konuşurken annemin sürekli ne oldu ne konuştunuz die sorması, dolabımdaki yoğurttan neden 2 tane olduğunun sorgulanması, hepsi hepsi beni sinir ediyo.. çok uzattım kızlar kusura bakmayın çok dolmuşum meğer...