hiç keyfim yok kızlar... yarın doğumgünüm ve benim hayatımın en özel doğumgünlerinden ikincisini yaşıcam ama içimde hiç heyecan yok , oysa ki ben doğum günümden 1 hafta önce başlardım heyecan yapmaya....
mahkeme de gelişen olaylar ve haziran ayına ertelenmesini öğrendikten sonra aradım babamı ve kustum resmen, ve babamın tavrı sonucunda çok acı ama bir daha kendileriyle görüşmek istemediğimi , berra yı göremeyeceklerini vs söyledim ve kapadım telefonu, ve bende ağlama krizleri...
1 saat sonra olaylardan habersiz "miş" gibi annem geldi, bende bir karış surat ve onada başladım saydırmaya beni nasıl yalnız bıraktığı o bu şu ...
düşünsenize kızlar ya, hangi şartlar altında nasıl bir doğum yaptığımı yaşadıklarımı siz çok iyi biliyorsunuz, benim yazdığım kadarıyla, annem bunları görüyor üstüne üstlük annesin ya , taburcu olduğum gün geldik eve saat 4 te ve annem 5 buçukta gitti... Eşim hastaneye gidecek yeniden berra için, ben ameliyatlıyım, tuvalete kalkamıyorum tek başıma vs vs beni nasıl yalnız bıraktı şok olduk biz ve buna benzer o kadar çok örnek var ki 18 ocaktan bu yana, önceside ayrı bir roman zaten, salı günü patladım artık , gerçekten hayatımızda yerlerinin olmasını istemiyorum , ağaç kovuğundan çıkmış gibi hissediyorum kendimi üveymiydim neydim artık diğer iki kardeşimin gördüğü yaşadığı hiçbir şeyi yaşamadım, ve huzurumuzu bozuyorlar hayatımızda oldukları zaman davranışları konuşmaları , en azından dicem ki kendi tercihim ve yaptıkları ve yapmadıkları düşündükleri ve düşünmedikleri şeylerden dolayı üzmeyeceğim bundan sonra...
yeter artık yeter, demirden değilim ben, can benimkide, birazda beni düşünsünler acım mı var, hastamıyım, ağrı mı çekiyorum, açmıyım biraz düşünsünler... düşünmüyorlar mı , bu zaman kadar düşünmediler zaten güle güle o zaman ne ben ne torun unutsunlar bizi...