Merhaba Mayıs Anneleri,
Ne zamandır yazmıyorum, arada bir girip okusam da hem pek fırsatım olmuyor ikizlerim sayesinde, hem de hiç keyfim yok. Yeme sorunlarımızdan sık sık bahsetmiştim, tekrar tekrar aynı şeyleri yazıp içinizi sıkmak istemedim. Artık ufak oğlumun yeme sorunu "ay çok az yiyor yaa"dan çıktı, hastanelere taşınacak hale geldi. Oğlum son zamanlarda kilo almayı bırakın kilo vermeye başladı. Kilo/boy yüzdelerinde zaten zar zor 9 ayda %0.birşeylerden %10lara gelmiştik, onu da kaybediyoruz gitgide. Doktorumuz buradaki çocuk hastanesine sevketti bizi, tetkikler, tahliller, besin danışmanı görüşmelerimiz falan var önümüzdeki ay. Bu arada da kesinlikle ısrar etmiyoruz, yemezse yemiyor. Sürekli yemek sunmuyoruz, üç saat arayla bir, maksimum iki çeşit (yani birini yemezse öbürü, onu da yemezse bırakıyoruz yemiyor şeklinde) veriyoruz. Oğlum biliyorsunuz 1670 gram doğmuştu, preeklampsiye bağlı rahim içi gelişme geriliği sebebiyle. Bu şekilde doğan çocukların büyük kısmında böyle yeme bozuklukları görülüyormuş. Doktor bize oğlunuz hiç bir zaman yaşına göre "büyük" olmayabilir, daha kısa ve zayıf bir insan yapısında olabilir, bunu da kabullenmeniz gerekiyor dedi. Tabii çok can sıkıcı şeyler.
Çocuğun saatlerdir aç olup hiç bir şeyi yemek istememesi o kadar kötü bir şey ki arkadaşlar, inanın resmen depresyona girdim geçen ay. Diğer oğlum allahtan güzel yiyor, biraz onunla rahatlıyoruz, ama bir yandan da o yerken kardeşinin yemediğini düşünmek de insanı üzüyor. Bilmiyorum, biraz obsesif gibi gelebilirim size ama anlatması çok zor, yaşamayan gerçekten anlamaz.
Bu arada pütürlü gıdalar konusunda bizim de sorunumuz vardı, zaten yemek yedirmek işkence diye hiç üstüne gitmedim. Geçen gün tekrar bir deneyeyim dedim, daha önce en ufak tanede öğüren, yediklerini çıkaran öbür oğlum hap hup yedi tane mane takmadan, çiğneye çiğneye. Demek ki zamanı varmış herşeyin. İyi ki bir de ona takılıp kafayı yememişim boş yere.