- Konu Sahibi beyazcekirge
-
- #42.061
Kadın konuşmaya başlayınca kanal değiştirdim sürekli. O neydi öyle oturan facia
İlk önce aklımdayken yazayım, hastane çıkış setlerinizi kontrol edin, içinde mutlaka çıtçıtlı body olsun. (Kolsuz ve bacaksız olanlardan)
Biliyorsunuz 3 set götürdüm ben ama sadece birinden çıkmışBiz de acemiyiz tabi hiç aklımıza gelmedi. Ameliyathanenin kapısında eşim bizi beklerken (kapıda karşılamak istemiş bizi canım benim ) ameliyathaneden odayı aramışlar acil çıtçıtlı body istemişler. Eşim koşa koşa odaya dönmüş, çantada body ararken bebişi getirmişler herkes gördü oy canım cicim dedi ben hala body arıyordum zar zor anca 1 tane buldum dedi
üzülmüş biraz karşılayamadım diye, olsun canı sağolsun...
...
Bu arada emzirdim geldim :)
Gelelim doğum hikayemize....
Çarşamba akşamı açılma 3cm, bu gece veya yarın sabah doğum olabilir denildi. Eve gittik. Sancılar artmasa bile yarın sabah gelin demişlerdi, eşyalarımızı toparladık. Hastaneye yakın diye annemlerde kaldık gece. 10 dakkada bir sancılarım hafif şiddetteydi. (Regl ağrısı gibi) Gece yarısından sonra biraz kuvvetlendi, 8 dakkaya indi, ama hala uyuyabiliyordum ara ara. Sabah 6 gib kuvvetlice bir vurdu ve durdu. Kahvaltımızı edip hastaneye gittik yatışımız yapıldı. Eşim ve annem sağolsun başımdan ayrılmadılar.
Odamda ben gayet güzel sancılarımı çekiyordum. (Onlar öyle diyordu, "harika, çok güzel sancıların var") Yarım saatte bir de alttan bakıyorlardı açılma ne kadar diye. En son sancılar nst'de 100e çıktı, 2 dakkada bire indi. (saat akşam üzeri 5 gibi)
Bana morfin yaptılar rahim gevşesin diye çünkü anca o kadar sancıya bile 4 cm açılmıştım ve artık alttan muayene yapmasınlar diye yalvarıyordum ebelerimize. Açılmana bakmamız lazım dediklerinde 4,5 olmuştur diyordum
Neyse morfini alınca o kadar sancıya rağmen uykum geldi, nasıl birşeyse... Çok güzel saçmalamaya da başladım, bunu paket yapın eve götürücem, bana niye daha önce vermediniz bunu, bunu kim bulmuş teşekkür edicem falan
Sonra epidural zamanım geldi mi diye sordum, vazgeçirmek istediler, açılman olsun çok kolay doğurucaksın, bunlar zaten doğum sancıları, daha fazla olmicak falan... Ama 1 saat falan geçmişti ilerleme yoktu. Kaç saat sürer emin olamadım. Hızlansaydı biraz, 5cme bari çıksaydı dayanırım diyebilirdim çünkü gerçekten de korkutulduğumuz kadar kötü değildi. Evet kolay da değildi ama dünyanın sonu gibi hissetmiyorsunuz...
Neyse ben ısrar edince hemen epidural yapan anestezi uzmanı geldi, prenses doğum istemişsiniz diye anlatmaya başladı uygulamayı. Ikınabilecek miyim diye sordum, en çok ondan korkuyordum tabiiki dedi. Boş serum dedikleri şeyden verdiler damar yolundan, sonra anestezi odasına geçtik. Orda tırsmadım değilSağolsun Aysel ebe çok güzel teselli etti beni, kıpırdamıyım diye sarıldı bana, hiç korkma çok kolay falan diyordu. Gerçekten de nerdeyse hiç acımadı, hastaneye girdiğimden beri en rahat uygulamaydı. Ve o hissizlik başlar başlamaz sancıların kesilmesi... Offffffffffffff... Zaten morfinliyim bir de bu, başladım ben şarkı söylemeye Gelinime düğünde epidural armağan edicem falan diyorum Ayaklarımı bacaklarımı oynatabiliyorum, karnımdaki kasılma dalgalarını hissediyorum ama hiç acı yok, his var acı yok, daha ne olsun cennetteyim sanki (Saat akşamüzeri 6 falan)
O ara açılmaya bakıldı, 5 cm olmuş, suyu patlattılar. Bana sorsalardı patlatmayın derdim, sevmiyorum kurcalanmayı. Patlayacaksa patlar zaten illaki. Neyse suyu patlatınca ben de bebek sususz kalmasın diye suni sancıyı kabul ettim nasılsa ağrı da duymuyorum. Odaya güle oynaya döndüm. E hadi bebeğimi verin artık diyorum, az kaldı diye gülüyorlar bana. Nst takıldı, devamlı açılmaya bakıyorlar, 5 dakka geçti geçmedi suni sancıdan sonra, bebeğin aşağı inmeye çalışmasıyla nstnşn ötmesi bir oldu. Kalp atışları 170lerden 90a sonra 80e indi. Hemen doktorlar ebeler toplandı, Aysel ebe bir yandan eli içerde bebeğin başını geriye itiyor bir yandan doktorumu arıyor çabbbbukkkkk gel diye. Ben ağlıyorum 60lardaydı bebeğimin kalp atışları.
Benim yüzümden mi epiduralden mi diye ağlıyorum. Hayır hayır diyorlar, alakası yok ağlama burdayız, bişey olmicak, korkma falan... Eşim dışardan monitörün sesini dinliyor dat dat bağırıyor alet, bir yandan o ağlıyor, içerde ben mahvoldum. Doktorumuz 2 dakikada geldi. uçtu mu ne yaptıysa, hemen kontrol etti, kordon var sakın ıkınma dedi. Sezaryene alıcaz seni kedicim dedi, ki benim en tırstığım şey; hemen hemen alın dedim çabuk. Uçarak gitti ameliyathanede hazırlanmaya, beni hazırlıyorlar bir yandan bin tane imza alınıyor hiçbirşey okumuyorum tabi. Eşim geldi burdan üçümüz beraber çıkıcaz hiç korkma bişey olmicak diyor ama o mavi gözleri ağlamaktan öyle bir kızarmış ki rengi mor olmuş gözbebeklerinin. Ben bana bişey olursa... demek istiyorum dilim varmıyor, benim yüzümden mi diyorum hala...
Neyse acele ameliyathaneye çıktık, (saat 18,30) epidural aldım belki tam uyuşma vardır diye kontrol ettiler, yok ben hissediyorum kesikleri minik minik. Biraz daha verdiler yarıya kadar uyuşuğum, sağ tarafım duyuyor. doktorum geldi kedicim uyutucaz seni tamam mı dedi, tamam dedim, sadece bir an önce bebeğimi çıkarsınlar istiyorum, kendimi falan unuttum. Güzel şeyler düşün uyuyorsun dedi. Diren Barış dedim, gülümsediler bana, direnecek...
..................
Sesler....
Eşimin sesi....
Çok güzel bir bebeğimiz oldu, teşekkür ederim aşkım, seni çok seviyorum...... (Saat akşam 19,15)
Ben sadece bebeğim diyebildim... Gözlerimi açamıyorum. hastanede ne kadar uyuşturucu varsa hepsini almış durumdayımZihnimden düşünüyorum ama konuşmam imkansız gibi sanki, çok zor. Eşimin elini sıkıyorum sadece. Birkaç dakika sonra el hareketleri yapabilmeye başladım, konuşan kişilere el sallamak, OK işareti, arayanlar oldu eşim konuşurken duydum, onlara gelin gelin işaretleri, gülümsemeler falan... oda doluydu ne zaman gelmişler, ne zaman öğrenmişler, herkesin sesi çatallı çatallı, ama belli ki sonuç güzel... Bebebğim yaşıyor, ben de yaşıyorum. Boğazım çok acıyor tabi (ameliyatta hortum sokuyorlarmış) öksürmek istiyorum, karnım sızlıyor, kalmak istiyorum başımı kaldırsınlar diye işaret ediyorum, boğazımda gıcık var, boğulucam sanıyorum, anlatamıyorum derdimi, acaba bana bakıyorlar mı beni görüyorlar mı diyorum, şu başımın altına bi yastık koyacaklar mı yoksa ben burda boğularak mı öleceğim O birkaç saniye bana saat gibi geldi malesef herkesin içinde kustum bi de
Neyse dikleştirdiler beni, biraz rahatladım. Hala acıyordu boğazım ama ölmicektim
Derken aa bebek geliyor dedi biri, ben mucize gibi gözlerimi açtımBebeğimi kucağıma verdiler, ohhh gerçekten de yaşıyordu Ben bir de konuşmaya başladım, sen niye doladın boğazına kordonunu, sen öleceksin zannettim annecim, neden yaramazlık yaptın sen dedim... o kadar tatlı ve yumuşacıktı ki.... Odada herkes zırıl zırıl, ben de
Doktorumuz başının tepesini gösterdi, kordon bebeğin ilerlemesine izin vermeyince rahim çevresindeki kemik izleri bebeğimin başına çıkmış taç gibi. Bak senin direnişçiye diye gösterdi. Ben hala benim yüzümden mi diyorum :26: Doğması imkansızdı kedicim dedi. Daha önce suni sancı istmemekle çok iyi yapmışız ve iyi ki evde değildin bebeği kurtaramazdık dedi. Anca o zaman rahatladım.
İşte böyleeeeeeeee
Bebişim 18,45'te dünyaya gelmiş, babasının kucağına emanet edilmiş.... Ben ondan yarım saat kadar sonra odaya çıkarılmışım...
Sonrası bol bol onu koklamak, tuvalete kalkamamak, yara sızısı, onu koklamak, gaz sancısı, iğneler, onu koklamak, eşime yeniden aşık olmak, anneme teşekkürler etmek, onu koklamak, emzirmek, onu koklamak, ebelere, doktoruma minnet borçlu olmak, onu koklamak, yorgunluk, yürümeye çalışmak ama ayağa kalkamamak, onu koklamak...
İşte böyle fıstıklar. Benim doğum hikayem böyle. Biraz korku dolu ama mutlu sonlu :)
Normal doğumdan korktuğu için sezaryen olmak isteyen herkese diyeceğim şu, SAÇMALAMAYIN
Epidural yaptırın, prenses doğum keyfini yaşayın... (Valla komisyon almıyorum)
Bana nasip olmadı normal doğum ama gene de epidural için pişman değilim, o yapılmasaydı ebemiz bebeğin başını geriye ittiremezdi, ben duramazdım acıdan. Hele ki sıkıştığında kimbilir ne hale gelecekim. Neyse geçti gitti...
Hem doğum sancısını (epiduralsiz) hem de sezaryenin sonrasını karşılaştırıyorum, gene de normal doğum...
Elbette ki mecburi sezaryeni asla bu kıyaslamaya dahil etmiyorum, sakın beni yanlış anlamayın. Şimdi bebeğine bişey lazım içerde unutmuşuz gene sezaryen olacaksın deseler gene düşünmem, kesin beni derim, çok başka bir durum bu.
Dediğim gibi ben sadece korkuyoruz diye cayanlar için söylüyorum...
Ve istanbul'da olanlar için, Çamlık Hastanesini kesinlikle tavsiye ediyorum....
bu kadarrrrr
Şimdi azıcık uyicam ve geçmişi okicammmmmmmm çok merak ediyorum ne durumdasınız....
Çok özledim sizi
Bu arada Funda, beni aramışsın, çok teşekkür ederim hem sana, hem de beni merak edip ara ara diye tutturan herkese :))
eşim seni benim arkadaşım funda sanmış ilk önce, Fundacım dedim kızcağıza yanlış anlamış mıdır özür mü dilesek dedi ama yokkkkk dedim o da benim forumumdaki Fundacım, niye yanlış anlasın dedimmmmmmmmmmmm
Eh bu kadar okudunuz madem, resim eklemeden olmaz, ama maşallah isterizzzzzzzzzzz
Eki Görüntüle 754928
Eki Görüntüle 754927
Eki Görüntüle 754929
Eki Görüntüle 754930
Darısı (çok daha kolayı) sizin başınızaaaa sağ salim inşallah..................................
İlk önce aklımdayken yazayım, hastane çıkış setlerinizi kontrol edin, içinde mutlaka çıtçıtlı body olsun. (Kolsuz ve bacaksız olanlardan)
Biliyorsunuz 3 set götürdüm ben ama sadece birinden çıkmışBiz de acemiyiz tabi hiç aklımıza gelmedi. Ameliyathanenin kapısında eşim bizi beklerken (kapıda karşılamak istemiş bizi canım benim ) ameliyathaneden odayı aramışlar acil çıtçıtlı body istemişler. Eşim koşa koşa odaya dönmüş, çantada body ararken bebişi getirmişler herkes gördü oy canım cicim dedi ben hala body arıyordum zar zor anca 1 tane buldum dedi
üzülmüş biraz karşılayamadım diye, olsun canı sağolsun...
...
Bu arada emzirdim geldim :)
Gelelim doğum hikayemize....
Çarşamba akşamı açılma 3cm, bu gece veya yarın sabah doğum olabilir denildi. Eve gittik. Sancılar artmasa bile yarın sabah gelin demişlerdi, eşyalarımızı toparladık. Hastaneye yakın diye annemlerde kaldık gece. 10 dakkada bir sancılarım hafif şiddetteydi. (Regl ağrısı gibi) Gece yarısından sonra biraz kuvvetlendi, 8 dakkaya indi, ama hala uyuyabiliyordum ara ara. Sabah 6 gib kuvvetlice bir vurdu ve durdu. Kahvaltımızı edip hastaneye gittik yatışımız yapıldı. Eşim ve annem sağolsun başımdan ayrılmadılar.
Odamda ben gayet güzel sancılarımı çekiyordum. (Onlar öyle diyordu, "harika, çok güzel sancıların var") Yarım saatte bir de alttan bakıyorlardı açılma ne kadar diye. En son sancılar nst'de 100e çıktı, 2 dakkada bire indi. (saat akşam üzeri 5 gibi)
Bana morfin yaptılar rahim gevşesin diye çünkü anca o kadar sancıya bile 4 cm açılmıştım ve artık alttan muayene yapmasınlar diye yalvarıyordum ebelerimize. Açılmana bakmamız lazım dediklerinde 4,5 olmuştur diyordum
Neyse morfini alınca o kadar sancıya rağmen uykum geldi, nasıl birşeyse... Çok güzel saçmalamaya da başladım, bunu paket yapın eve götürücem, bana niye daha önce vermediniz bunu, bunu kim bulmuş teşekkür edicem falan
Sonra epidural zamanım geldi mi diye sordum, vazgeçirmek istediler, açılman olsun çok kolay doğurucaksın, bunlar zaten doğum sancıları, daha fazla olmicak falan... Ama 1 saat falan geçmişti ilerleme yoktu. Kaç saat sürer emin olamadım. Hızlansaydı biraz, 5cme bari çıksaydı dayanırım diyebilirdim çünkü gerçekten de korkutulduğumuz kadar kötü değildi. Evet kolay da değildi ama dünyanın sonu gibi hissetmiyorsunuz...
Neyse ben ısrar edince hemen epidural yapan anestezi uzmanı geldi, prenses doğum istemişsiniz diye anlatmaya başladı uygulamayı. Ikınabilecek miyim diye sordum, en çok ondan korkuyordum tabiiki dedi. Boş serum dedikleri şeyden verdiler damar yolundan, sonra anestezi odasına geçtik. Orda tırsmadım değilSağolsun Aysel ebe çok güzel teselli etti beni, kıpırdamıyım diye sarıldı bana, hiç korkma çok kolay falan diyordu. Gerçekten de nerdeyse hiç acımadı, hastaneye girdiğimden beri en rahat uygulamaydı. Ve o hissizlik başlar başlamaz sancıların kesilmesi... Offffffffffffff... Zaten morfinliyim bir de bu, başladım ben şarkı söylemeye Gelinime düğünde epidural armağan edicem falan diyorum Ayaklarımı bacaklarımı oynatabiliyorum, karnımdaki kasılma dalgalarını hissediyorum ama hiç acı yok, his var acı yok, daha ne olsun cennetteyim sanki (Saat akşamüzeri 6 falan)
O ara açılmaya bakıldı, 5 cm olmuş, suyu patlattılar. Bana sorsalardı patlatmayın derdim, sevmiyorum kurcalanmayı. Patlayacaksa patlar zaten illaki. Neyse suyu patlatınca ben de bebek sususz kalmasın diye suni sancıyı kabul ettim nasılsa ağrı da duymuyorum. Odaya güle oynaya döndüm. E hadi bebeğimi verin artık diyorum, az kaldı diye gülüyorlar bana. Nst takıldı, devamlı açılmaya bakıyorlar, 5 dakka geçti geçmedi suni sancıdan sonra, bebeğin aşağı inmeye çalışmasıyla nstnşn ötmesi bir oldu. Kalp atışları 170lerden 90a sonra 80e indi. Hemen doktorlar ebeler toplandı, Aysel ebe bir yandan eli içerde bebeğin başını geriye itiyor bir yandan doktorumu arıyor çabbbbukkkkk gel diye. Ben ağlıyorum 60lardaydı bebeğimin kalp atışları.
Benim yüzümden mi epiduralden mi diye ağlıyorum. Hayır hayır diyorlar, alakası yok ağlama burdayız, bişey olmicak, korkma falan... Eşim dışardan monitörün sesini dinliyor dat dat bağırıyor alet, bir yandan o ağlıyor, içerde ben mahvoldum. Doktorumuz 2 dakikada geldi. uçtu mu ne yaptıysa, hemen kontrol etti, kordon var sakın ıkınma dedi. Sezaryene alıcaz seni kedicim dedi, ki benim en tırstığım şey; hemen hemen alın dedim çabuk. Uçarak gitti ameliyathanede hazırlanmaya, beni hazırlıyorlar bir yandan bin tane imza alınıyor hiçbirşey okumuyorum tabi. Eşim geldi burdan üçümüz beraber çıkıcaz hiç korkma bişey olmicak diyor ama o mavi gözleri ağlamaktan öyle bir kızarmış ki rengi mor olmuş gözbebeklerinin. Ben bana bişey olursa... demek istiyorum dilim varmıyor, benim yüzümden mi diyorum hala...
Neyse acele ameliyathaneye çıktık, (saat 18,30) epidural aldım belki tam uyuşma vardır diye kontrol ettiler, yok ben hissediyorum kesikleri minik minik. Biraz daha verdiler yarıya kadar uyuşuğum, sağ tarafım duyuyor. doktorum geldi kedicim uyutucaz seni tamam mı dedi, tamam dedim, sadece bir an önce bebeğimi çıkarsınlar istiyorum, kendimi falan unuttum. Güzel şeyler düşün uyuyorsun dedi. Diren Barış dedim, gülümsediler bana, direnecek...
..................
Sesler....
Eşimin sesi....
Çok güzel bir bebeğimiz oldu, teşekkür ederim aşkım, seni çok seviyorum...... (Saat akşam 19,15)
Ben sadece bebeğim diyebildim... Gözlerimi açamıyorum. hastanede ne kadar uyuşturucu varsa hepsini almış durumdayımZihnimden düşünüyorum ama konuşmam imkansız gibi sanki, çok zor. Eşimin elini sıkıyorum sadece. Birkaç dakika sonra el hareketleri yapabilmeye başladım, konuşan kişilere el sallamak, OK işareti, arayanlar oldu eşim konuşurken duydum, onlara gelin gelin işaretleri, gülümsemeler falan... oda doluydu ne zaman gelmişler, ne zaman öğrenmişler, herkesin sesi çatallı çatallı, ama belli ki sonuç güzel... Bebebğim yaşıyor, ben de yaşıyorum. Boğazım çok acıyor tabi (ameliyatta hortum sokuyorlarmış) öksürmek istiyorum, karnım sızlıyor, kalmak istiyorum başımı kaldırsınlar diye işaret ediyorum, boğazımda gıcık var, boğulucam sanıyorum, anlatamıyorum derdimi, acaba bana bakıyorlar mı beni görüyorlar mı diyorum, şu başımın altına bi yastık koyacaklar mı yoksa ben burda boğularak mı öleceğim O birkaç saniye bana saat gibi geldi malesef herkesin içinde kustum bi de
Neyse dikleştirdiler beni, biraz rahatladım. Hala acıyordu boğazım ama ölmicektim
Derken aa bebek geliyor dedi biri, ben mucize gibi gözlerimi açtımBebeğimi kucağıma verdiler, ohhh gerçekten de yaşıyordu Ben bir de konuşmaya başladım, sen niye doladın boğazına kordonunu, sen öleceksin zannettim annecim, neden yaramazlık yaptın sen dedim... o kadar tatlı ve yumuşacıktı ki.... Odada herkes zırıl zırıl, ben de
Doktorumuz başının tepesini gösterdi, kordon bebeğin ilerlemesine izin vermeyince rahim çevresindeki kemik izleri bebeğimin başına çıkmış taç gibi. Bak senin direnişçiye diye gösterdi. Ben hala benim yüzümden mi diyorum :26: Doğması imkansızdı kedicim dedi. Daha önce suni sancı istmemekle çok iyi yapmışız ve iyi ki evde değildin bebeği kurtaramazdık dedi. Anca o zaman rahatladım.
İşte böyleeeeeeeee
Bebişim 18,45'te dünyaya gelmiş, babasının kucağına emanet edilmiş.... Ben ondan yarım saat kadar sonra odaya çıkarılmışım...
Sonrası bol bol onu koklamak, tuvalete kalkamamak, yara sızısı, onu koklamak, gaz sancısı, iğneler, onu koklamak, eşime yeniden aşık olmak, anneme teşekkürler etmek, onu koklamak, emzirmek, onu koklamak, ebelere, doktoruma minnet borçlu olmak, onu koklamak, yorgunluk, yürümeye çalışmak ama ayağa kalkamamak, onu koklamak...
İşte böyle fıstıklar. Benim doğum hikayem böyle. Biraz korku dolu ama mutlu sonlu :)
Normal doğumdan korktuğu için sezaryen olmak isteyen herkese diyeceğim şu, SAÇMALAMAYIN
Epidural yaptırın, prenses doğum keyfini yaşayın... (Valla komisyon almıyorum)
Bana nasip olmadı normal doğum ama gene de epidural için pişman değilim, o yapılmasaydı ebemiz bebeğin başını geriye ittiremezdi, ben duramazdım acıdan. Hele ki sıkıştığında kimbilir ne hale gelecekim. Neyse geçti gitti...
Hem doğum sancısını (epiduralsiz) hem de sezaryenin sonrasını karşılaştırıyorum, gene de normal doğum...
Elbette ki mecburi sezaryeni asla bu kıyaslamaya dahil etmiyorum, sakın beni yanlış anlamayın. Şimdi bebeğine bişey lazım içerde unutmuşuz gene sezaryen olacaksın deseler gene düşünmem, kesin beni derim, çok başka bir durum bu.
Dediğim gibi ben sadece korkuyoruz diye cayanlar için söylüyorum...
Ve istanbul'da olanlar için, Çamlık Hastanesini kesinlikle tavsiye ediyorum....
bu kadarrrrr
Şimdi azıcık uyicam ve geçmişi okicammmmmmmm çok merak ediyorum ne durumdasınız....
Çok özledim sizi
Bu arada Funda, beni aramışsın, çok teşekkür ederim hem sana, hem de beni merak edip ara ara diye tutturan herkese :))
eşim seni benim arkadaşım funda sanmış ilk önce, Fundacım dedim kızcağıza yanlış anlamış mıdır özür mü dilesek dedi ama yokkkkk dedim o da benim forumumdaki Fundacım, niye yanlış anlasın dedimmmmmmmmmmmm
Eh bu kadar okudunuz madem, resim eklemeden olmaz, ama maşallah isterizzzzzzzzzzz
Eki Görüntüle 754928
Eki Görüntüle 754927
Eki Görüntüle 754929
Eki Görüntüle 754930
Darısı (çok daha kolayı) sizin başınızaaaa sağ salim inşallah..................................
kızlarr bebiş odalarınızı düzenledinizmiiii bittimi ben bir türlü girişemiyorum nedense yaa dolaplarımız falan tamam fakat temızlıkçi gelmeden içimesinmiyor sanki yerleştirmek napcağımı şaşırdım napiyim sizce dolap içlerini yerleştiripmi çağırayım temizlikçiyi ...yoksa yerleştireyimde oylmei ? gerçi daha halısı ve perdesi yokkk...
İlk önce aklımdayken yazayım, hastane çıkış setlerinizi kontrol edin, içinde mutlaka çıtçıtlı body olsun. (Kolsuz ve bacaksız olanlardan)
Biliyorsunuz 3 set götürdüm ben ama sadece birinden çıkmışBiz de acemiyiz tabi hiç aklımıza gelmedi. Ameliyathanenin kapısında eşim bizi beklerken (kapıda karşılamak istemiş bizi canım benim ) ameliyathaneden odayı aramışlar acil çıtçıtlı body istemişler. Eşim koşa koşa odaya dönmüş, çantada body ararken bebişi getirmişler herkes gördü oy canım cicim dedi ben hala body arıyordum zar zor anca 1 tane buldum dedi
üzülmüş biraz karşılayamadım diye, olsun canı sağolsun...
...
Bu arada emzirdim geldim :)
Gelelim doğum hikayemize....
Çarşamba akşamı açılma 3cm, bu gece veya yarın sabah doğum olabilir denildi. Eve gittik. Sancılar artmasa bile yarın sabah gelin demişlerdi, eşyalarımızı toparladık. Hastaneye yakın diye annemlerde kaldık gece. 10 dakkada bir sancılarım hafif şiddetteydi. (Regl ağrısı gibi) Gece yarısından sonra biraz kuvvetlendi, 8 dakkaya indi, ama hala uyuyabiliyordum ara ara. Sabah 6 gib kuvvetlice bir vurdu ve durdu. Kahvaltımızı edip hastaneye gittik yatışımız yapıldı. Eşim ve annem sağolsun başımdan ayrılmadılar.
Odamda ben gayet güzel sancılarımı çekiyordum. (Onlar öyle diyordu, "harika, çok güzel sancıların var") Yarım saatte bir de alttan bakıyorlardı açılma ne kadar diye. En son sancılar nst'de 100e çıktı, 2 dakkada bire indi. (saat akşam üzeri 5 gibi)
Bana morfin yaptılar rahim gevşesin diye çünkü anca o kadar sancıya bile 4 cm açılmıştım ve artık alttan muayene yapmasınlar diye yalvarıyordum ebelerimize. Açılmana bakmamız lazım dediklerinde 4,5 olmuştur diyordum
Neyse morfini alınca o kadar sancıya rağmen uykum geldi, nasıl birşeyse... Çok güzel saçmalamaya da başladım, bunu paket yapın eve götürücem, bana niye daha önce vermediniz bunu, bunu kim bulmuş teşekkür edicem falan
Sonra epidural zamanım geldi mi diye sordum, vazgeçirmek istediler, açılman olsun çok kolay doğurucaksın, bunlar zaten doğum sancıları, daha fazla olmicak falan... Ama 1 saat falan geçmişti ilerleme yoktu. Kaç saat sürer emin olamadım. Hızlansaydı biraz, 5cme bari çıksaydı dayanırım diyebilirdim çünkü gerçekten de korkutulduğumuz kadar kötü değildi. Evet kolay da değildi ama dünyanın sonu gibi hissetmiyorsunuz...
Neyse ben ısrar edince hemen epidural yapan anestezi uzmanı geldi, prenses doğum istemişsiniz diye anlatmaya başladı uygulamayı. Ikınabilecek miyim diye sordum, en çok ondan korkuyordum tabiiki dedi. Boş serum dedikleri şeyden verdiler damar yolundan, sonra anestezi odasına geçtik. Orda tırsmadım değilSağolsun Aysel ebe çok güzel teselli etti beni, kıpırdamıyım diye sarıldı bana, hiç korkma çok kolay falan diyordu. Gerçekten de nerdeyse hiç acımadı, hastaneye girdiğimden beri en rahat uygulamaydı. Ve o hissizlik başlar başlamaz sancıların kesilmesi... Offffffffffffff... Zaten morfinliyim bir de bu, başladım ben şarkı söylemeye Gelinime düğünde epidural armağan edicem falan diyorum Ayaklarımı bacaklarımı oynatabiliyorum, karnımdaki kasılma dalgalarını hissediyorum ama hiç acı yok, his var acı yok, daha ne olsun cennetteyim sanki (Saat akşamüzeri 6 falan)
O ara açılmaya bakıldı, 5 cm olmuş, suyu patlattılar. Bana sorsalardı patlatmayın derdim, sevmiyorum kurcalanmayı. Patlayacaksa patlar zaten illaki. Neyse suyu patlatınca ben de bebek sususz kalmasın diye suni sancıyı kabul ettim nasılsa ağrı da duymuyorum. Odaya güle oynaya döndüm. E hadi bebeğimi verin artık diyorum, az kaldı diye gülüyorlar bana. Nst takıldı, devamlı açılmaya bakıyorlar, 5 dakka geçti geçmedi suni sancıdan sonra, bebeğin aşağı inmeye çalışmasıyla nstnşn ötmesi bir oldu. Kalp atışları 170lerden 90a sonra 80e indi. Hemen doktorlar ebeler toplandı, Aysel ebe bir yandan eli içerde bebeğin başını geriye itiyor bir yandan doktorumu arıyor çabbbbukkkkk gel diye. Ben ağlıyorum 60lardaydı bebeğimin kalp atışları.
Benim yüzümden mi epiduralden mi diye ağlıyorum. Hayır hayır diyorlar, alakası yok ağlama burdayız, bişey olmicak, korkma falan... Eşim dışardan monitörün sesini dinliyor dat dat bağırıyor alet, bir yandan o ağlıyor, içerde ben mahvoldum. Doktorumuz 2 dakikada geldi. uçtu mu ne yaptıysa, hemen kontrol etti, kordon var sakın ıkınma dedi. Sezaryene alıcaz seni kedicim dedi, ki benim en tırstığım şey; hemen hemen alın dedim çabuk. Uçarak gitti ameliyathanede hazırlanmaya, beni hazırlıyorlar bir yandan bin tane imza alınıyor hiçbirşey okumuyorum tabi. Eşim geldi burdan üçümüz beraber çıkıcaz hiç korkma bişey olmicak diyor ama o mavi gözleri ağlamaktan öyle bir kızarmış ki rengi mor olmuş gözbebeklerinin. Ben bana bişey olursa... demek istiyorum dilim varmıyor, benim yüzümden mi diyorum hala...
Neyse acele ameliyathaneye çıktık, (saat 18,30) epidural aldım belki tam uyuşma vardır diye kontrol ettiler, yok ben hissediyorum kesikleri minik minik. Biraz daha verdiler yarıya kadar uyuşuğum, sağ tarafım duyuyor. doktorum geldi kedicim uyutucaz seni tamam mı dedi, tamam dedim, sadece bir an önce bebeğimi çıkarsınlar istiyorum, kendimi falan unuttum. Güzel şeyler düşün uyuyorsun dedi. Diren Barış dedim, gülümsediler bana, direnecek...
..................
Sesler....
Eşimin sesi....
Çok güzel bir bebeğimiz oldu, teşekkür ederim aşkım, seni çok seviyorum...... (Saat akşam 19,15)
Ben sadece bebeğim diyebildim... Gözlerimi açamıyorum. hastanede ne kadar uyuşturucu varsa hepsini almış durumdayımZihnimden düşünüyorum ama konuşmam imkansız gibi sanki, çok zor. Eşimin elini sıkıyorum sadece. Birkaç dakika sonra el hareketleri yapabilmeye başladım, konuşan kişilere el sallamak, OK işareti, arayanlar oldu eşim konuşurken duydum, onlara gelin gelin işaretleri, gülümsemeler falan... oda doluydu ne zaman gelmişler, ne zaman öğrenmişler, herkesin sesi çatallı çatallı, ama belli ki sonuç güzel... Bebebğim yaşıyor, ben de yaşıyorum. Boğazım çok acıyor tabi (ameliyatta hortum sokuyorlarmış) öksürmek istiyorum, karnım sızlıyor, kalmak istiyorum başımı kaldırsınlar diye işaret ediyorum, boğazımda gıcık var, boğulucam sanıyorum, anlatamıyorum derdimi, acaba bana bakıyorlar mı beni görüyorlar mı diyorum, şu başımın altına bi yastık koyacaklar mı yoksa ben burda boğularak mı öleceğim O birkaç saniye bana saat gibi geldi malesef herkesin içinde kustum bi de
Neyse dikleştirdiler beni, biraz rahatladım. Hala acıyordu boğazım ama ölmicektim
Derken aa bebek geliyor dedi biri, ben mucize gibi gözlerimi açtımBebeğimi kucağıma verdiler, ohhh gerçekten de yaşıyordu Ben bir de konuşmaya başladım, sen niye doladın boğazına kordonunu, sen öleceksin zannettim annecim, neden yaramazlık yaptın sen dedim... o kadar tatlı ve yumuşacıktı ki.... Odada herkes zırıl zırıl, ben de
Doktorumuz başının tepesini gösterdi, kordon bebeğin ilerlemesine izin vermeyince rahim çevresindeki kemik izleri bebeğimin başına çıkmış taç gibi. Bak senin direnişçiye diye gösterdi. Ben hala benim yüzümden mi diyorum :26: Doğması imkansızdı kedicim dedi. Daha önce suni sancı istmemekle çok iyi yapmışız ve iyi ki evde değildin bebeği kurtaramazdık dedi. Anca o zaman rahatladım.
İşte böyleeeeeeeee
Bebişim 18,45'te dünyaya gelmiş, babasının kucağına emanet edilmiş.... Ben ondan yarım saat kadar sonra odaya çıkarılmışım...
Sonrası bol bol onu koklamak, tuvalete kalkamamak, yara sızısı, onu koklamak, gaz sancısı, iğneler, onu koklamak, eşime yeniden aşık olmak, anneme teşekkürler etmek, onu koklamak, emzirmek, onu koklamak, ebelere, doktoruma minnet borçlu olmak, onu koklamak, yorgunluk, yürümeye çalışmak ama ayağa kalkamamak, onu koklamak...
İşte böyle fıstıklar. Benim doğum hikayem böyle. Biraz korku dolu ama mutlu sonlu :)
Normal doğumdan korktuğu için sezaryen olmak isteyen herkese diyeceğim şu, SAÇMALAMAYIN
Epidural yaptırın, prenses doğum keyfini yaşayın... (Valla komisyon almıyorum)
Bana nasip olmadı normal doğum ama gene de epidural için pişman değilim, o yapılmasaydı ebemiz bebeğin başını geriye ittiremezdi, ben duramazdım acıdan. Hele ki sıkıştığında kimbilir ne hale gelecekim. Neyse geçti gitti...
Hem doğum sancısını (epiduralsiz) hem de sezaryenin sonrasını karşılaştırıyorum, gene de normal doğum...
Elbette ki mecburi sezaryeni asla bu kıyaslamaya dahil etmiyorum, sakın beni yanlış anlamayın. Şimdi bebeğine bişey lazım içerde unutmuşuz gene sezaryen olacaksın deseler gene düşünmem, kesin beni derim, çok başka bir durum bu.
Dediğim gibi ben sadece korkuyoruz diye cayanlar için söylüyorum...
Ve istanbul'da olanlar için, Çamlık Hastanesini kesinlikle tavsiye ediyorum....
bu kadarrrrr
Şimdi azıcık uyicam ve geçmişi okicammmmmmmm çok merak ediyorum ne durumdasınız....
Çok özledim sizi
Bu arada Funda, beni aramışsın, çok teşekkür ederim hem sana, hem de beni merak edip ara ara diye tutturan herkese :))
eşim seni benim arkadaşım funda sanmış ilk önce, Fundacım dedim kızcağıza yanlış anlamış mıdır özür mü dilesek dedi ama yokkkkk dedim o da benim forumumdaki Fundacım, niye yanlış anlasın dedimmmmmmmmmmmm
Eh bu kadar okudunuz madem, resim eklemeden olmaz, ama maşallah isterizzzzzzzzzzz
Eki Görüntüle 754928
Eki Görüntüle 754927
Eki Görüntüle 754929
Eki Görüntüle 754930
Darısı (çok daha kolayı) sizin başınızaaaa sağ salim inşallah..................................
Canım,bebeğin nasıl,sen nasıl oldun?inşallah bir an önce çıkar bebeğin sağlıkla küvezden.dualarımızdasın.Parme'cim hadi güzel haberlerini bekliyoruz.umarım herşey yolundadır.korkuttun bizi,geçmiştir inşallah sancıların.herkes iyi olsun şu son aylarında lütfen Allahım.
Himm demek oyunbozanligi esın yaptı :) yok ya haklı adam onlarda ne kadar çok beraber geçiririz derdindeler doğal olarak .
Belli olmaz tabi ayın 2 sinı seçebilir inci ; ama benim içimden en basından beri ayın 3unu tercih edecek gibi geliyor :) hadi bakalım az kaldı göreceğiz ne sürprizler hazırladı bize hayat :)
bebeğim perşembe günü taburcu oldu.biz iyiyiz sadece birbirimize alışmaya çalışıyoruz ama daha iyi olacağız inş.çok güzel bir duyguymuş.benim gibi uykucu birine bile geceler vız geliyor.hepinizden allah razı olsun dualarınızı esirgemeyin bizden şu mübarek günlerde...
selam kızlar
ebebebekten indirimli alışveriş yapanlara bir sorum olacak
hani 125 tl alışverişe 50, 40, 39 tl indirim diyor ya
şimdi bu indirimi almak için 125 tlik alışveriş yaptıktan sonramı indirim oluyor
yani 50 tl indirim 125 tl den mi düşüyor
yoksa 125 artı bırde üzerine farklı bir alışverişmi yapmak gerekiyor
çok karışık oldu biliyorum ama napim benimde aklım karıştı....
(birde bir alışverişte 2 farklı şifre kullanılıyormu)
Kız 3 ünde gelmeye kalkarsa akşamı bekle bari. Tam kadir gecesi oluyor. Hem sen 2. ismi aramıyo muydun nihohohoho
İlk önce aklımdayken yazayım, hastane çıkış setlerinizi kontrol edin, içinde mutlaka çıtçıtlı body olsun. (Kolsuz ve bacaksız olanlardan)
Biliyorsunuz 3 set götürdüm ben ama sadece birinden çıkmışBiz de acemiyiz tabi hiç aklımıza gelmedi. Ameliyathanenin kapısında eşim bizi beklerken (kapıda karşılamak istemiş bizi canım benim ) ameliyathaneden odayı aramışlar acil çıtçıtlı body istemişler. Eşim koşa koşa odaya dönmüş, çantada body ararken bebişi getirmişler herkes gördü oy canım cicim dedi ben hala body arıyordum zar zor anca 1 tane buldum dedi
üzülmüş biraz karşılayamadım diye, olsun canı sağolsun...
...
Bu arada emzirdim geldim :)
Gelelim doğum hikayemize....
Çarşamba akşamı açılma 3cm, bu gece veya yarın sabah doğum olabilir denildi. Eve gittik. Sancılar artmasa bile yarın sabah gelin demişlerdi, eşyalarımızı toparladık. Hastaneye yakın diye annemlerde kaldık gece. 10 dakkada bir sancılarım hafif şiddetteydi. (Regl ağrısı gibi) Gece yarısından sonra biraz kuvvetlendi, 8 dakkaya indi, ama hala uyuyabiliyordum ara ara. Sabah 6 gib kuvvetlice bir vurdu ve durdu. Kahvaltımızı edip hastaneye gittik yatışımız yapıldı. Eşim ve annem sağolsun başımdan ayrılmadılar.
Odamda ben gayet güzel sancılarımı çekiyordum. (Onlar öyle diyordu, "harika, çok güzel sancıların var") Yarım saatte bir de alttan bakıyorlardı açılma ne kadar diye. En son sancılar nst'de 100e çıktı, 2 dakkada bire indi. (saat akşam üzeri 5 gibi)
Bana morfin yaptılar rahim gevşesin diye çünkü anca o kadar sancıya bile 4 cm açılmıştım ve artık alttan muayene yapmasınlar diye yalvarıyordum ebelerimize. Açılmana bakmamız lazım dediklerinde 4,5 olmuştur diyordum
Neyse morfini alınca o kadar sancıya rağmen uykum geldi, nasıl birşeyse... Çok güzel saçmalamaya da başladım, bunu paket yapın eve götürücem, bana niye daha önce vermediniz bunu, bunu kim bulmuş teşekkür edicem falan
Sonra epidural zamanım geldi mi diye sordum, vazgeçirmek istediler, açılman olsun çok kolay doğurucaksın, bunlar zaten doğum sancıları, daha fazla olmicak falan... Ama 1 saat falan geçmişti ilerleme yoktu. Kaç saat sürer emin olamadım. Hızlansaydı biraz, 5cme bari çıksaydı dayanırım diyebilirdim çünkü gerçekten de korkutulduğumuz kadar kötü değildi. Evet kolay da değildi ama dünyanın sonu gibi hissetmiyorsunuz...
Neyse ben ısrar edince hemen epidural yapan anestezi uzmanı geldi, prenses doğum istemişsiniz diye anlatmaya başladı uygulamayı. Ikınabilecek miyim diye sordum, en çok ondan korkuyordum tabiiki dedi. Boş serum dedikleri şeyden verdiler damar yolundan, sonra anestezi odasına geçtik. Orda tırsmadım değilSağolsun Aysel ebe çok güzel teselli etti beni, kıpırdamıyım diye sarıldı bana, hiç korkma çok kolay falan diyordu. Gerçekten de nerdeyse hiç acımadı, hastaneye girdiğimden beri en rahat uygulamaydı. Ve o hissizlik başlar başlamaz sancıların kesilmesi... Offffffffffffff... Zaten morfinliyim bir de bu, başladım ben şarkı söylemeye Gelinime düğünde epidural armağan edicem falan diyorum Ayaklarımı bacaklarımı oynatabiliyorum, karnımdaki kasılma dalgalarını hissediyorum ama hiç acı yok, his var acı yok, daha ne olsun cennetteyim sanki (Saat akşamüzeri 6 falan)
O ara açılmaya bakıldı, 5 cm olmuş, suyu patlattılar. Bana sorsalardı patlatmayın derdim, sevmiyorum kurcalanmayı. Patlayacaksa patlar zaten illaki. Neyse suyu patlatınca ben de bebek sususz kalmasın diye suni sancıyı kabul ettim nasılsa ağrı da duymuyorum. Odaya güle oynaya döndüm. E hadi bebeğimi verin artık diyorum, az kaldı diye gülüyorlar bana. Nst takıldı, devamlı açılmaya bakıyorlar, 5 dakka geçti geçmedi suni sancıdan sonra, bebeğin aşağı inmeye çalışmasıyla nstnşn ötmesi bir oldu. Kalp atışları 170lerden 90a sonra 80e indi. Hemen doktorlar ebeler toplandı, Aysel ebe bir yandan eli içerde bebeğin başını geriye itiyor bir yandan doktorumu arıyor çabbbbukkkkk gel diye. Ben ağlıyorum 60lardaydı bebeğimin kalp atışları.
Benim yüzümden mi epiduralden mi diye ağlıyorum. Hayır hayır diyorlar, alakası yok ağlama burdayız, bişey olmicak, korkma falan... Eşim dışardan monitörün sesini dinliyor dat dat bağırıyor alet, bir yandan o ağlıyor, içerde ben mahvoldum. Doktorumuz 2 dakikada geldi. uçtu mu ne yaptıysa, hemen kontrol etti, kordon var sakın ıkınma dedi. Sezaryene alıcaz seni kedicim dedi, ki benim en tırstığım şey; hemen hemen alın dedim çabuk. Uçarak gitti ameliyathanede hazırlanmaya, beni hazırlıyorlar bir yandan bin tane imza alınıyor hiçbirşey okumuyorum tabi. Eşim geldi burdan üçümüz beraber çıkıcaz hiç korkma bişey olmicak diyor ama o mavi gözleri ağlamaktan öyle bir kızarmış ki rengi mor olmuş gözbebeklerinin. Ben bana bişey olursa... demek istiyorum dilim varmıyor, benim yüzümden mi diyorum hala...
Neyse acele ameliyathaneye çıktık, (saat 18,30) epidural aldım belki tam uyuşma vardır diye kontrol ettiler, yok ben hissediyorum kesikleri minik minik. Biraz daha verdiler yarıya kadar uyuşuğum, sağ tarafım duyuyor. doktorum geldi kedicim uyutucaz seni tamam mı dedi, tamam dedim, sadece bir an önce bebeğimi çıkarsınlar istiyorum, kendimi falan unuttum. Güzel şeyler düşün uyuyorsun dedi. Diren Barış dedim, gülümsediler bana, direnecek...
..................
Sesler....
Eşimin sesi....
Çok güzel bir bebeğimiz oldu, teşekkür ederim aşkım, seni çok seviyorum...... (Saat akşam 19,15)
Ben sadece bebeğim diyebildim... Gözlerimi açamıyorum. hastanede ne kadar uyuşturucu varsa hepsini almış durumdayımZihnimden düşünüyorum ama konuşmam imkansız gibi sanki, çok zor. Eşimin elini sıkıyorum sadece. Birkaç dakika sonra el hareketleri yapabilmeye başladım, konuşan kişilere el sallamak, OK işareti, arayanlar oldu eşim konuşurken duydum, onlara gelin gelin işaretleri, gülümsemeler falan... oda doluydu ne zaman gelmişler, ne zaman öğrenmişler, herkesin sesi çatallı çatallı, ama belli ki sonuç güzel... Bebebğim yaşıyor, ben de yaşıyorum. Boğazım çok acıyor tabi (ameliyatta hortum sokuyorlarmış) öksürmek istiyorum, karnım sızlıyor, kalmak istiyorum başımı kaldırsınlar diye işaret ediyorum, boğazımda gıcık var, boğulucam sanıyorum, anlatamıyorum derdimi, acaba bana bakıyorlar mı beni görüyorlar mı diyorum, şu başımın altına bi yastık koyacaklar mı yoksa ben burda boğularak mı öleceğim O birkaç saniye bana saat gibi geldi malesef herkesin içinde kustum bi de
Neyse dikleştirdiler beni, biraz rahatladım. Hala acıyordu boğazım ama ölmicektim
Derken aa bebek geliyor dedi biri, ben mucize gibi gözlerimi açtımBebeğimi kucağıma verdiler, ohhh gerçekten de yaşıyordu Ben bir de konuşmaya başladım, sen niye doladın boğazına kordonunu, sen öleceksin zannettim annecim, neden yaramazlık yaptın sen dedim... o kadar tatlı ve yumuşacıktı ki.... Odada herkes zırıl zırıl, ben de
Doktorumuz başının tepesini gösterdi, kordon bebeğin ilerlemesine izin vermeyince rahim çevresindeki kemik izleri bebeğimin başına çıkmış taç gibi. Bak senin direnişçiye diye gösterdi. Ben hala benim yüzümden mi diyorum :26: Doğması imkansızdı kedicim dedi. Daha önce suni sancı istmemekle çok iyi yapmışız ve iyi ki evde değildin bebeği kurtaramazdık dedi. Anca o zaman rahatladım.
İşte böyleeeeeeeee
Bebişim 18,45'te dünyaya gelmiş, babasının kucağına emanet edilmiş.... Ben ondan yarım saat kadar sonra odaya çıkarılmışım...
Sonrası bol bol onu koklamak, tuvalete kalkamamak, yara sızısı, onu koklamak, gaz sancısı, iğneler, onu koklamak, eşime yeniden aşık olmak, anneme teşekkürler etmek, onu koklamak, emzirmek, onu koklamak, ebelere, doktoruma minnet borçlu olmak, onu koklamak, yorgunluk, yürümeye çalışmak ama ayağa kalkamamak, onu koklamak...
İşte böyle fıstıklar. Benim doğum hikayem böyle. Biraz korku dolu ama mutlu sonlu :)
Normal doğumdan korktuğu için sezaryen olmak isteyen herkese diyeceğim şu, SAÇMALAMAYIN
Epidural yaptırın, prenses doğum keyfini yaşayın... (Valla komisyon almıyorum)
Bana nasip olmadı normal doğum ama gene de epidural için pişman değilim, o yapılmasaydı ebemiz bebeğin başını geriye ittiremezdi, ben duramazdım acıdan. Hele ki sıkıştığında kimbilir ne hale gelecekim. Neyse geçti gitti...
Hem doğum sancısını (epiduralsiz) hem de sezaryenin sonrasını karşılaştırıyorum, gene de normal doğum...
Elbette ki mecburi sezaryeni asla bu kıyaslamaya dahil etmiyorum, sakın beni yanlış anlamayın. Şimdi bebeğine bişey lazım içerde unutmuşuz gene sezaryen olacaksın deseler gene düşünmem, kesin beni derim, çok başka bir durum bu.
Dediğim gibi ben sadece korkuyoruz diye cayanlar için söylüyorum...
Ve istanbul'da olanlar için, Çamlık Hastanesini kesinlikle tavsiye ediyorum....
bu kadarrrrr
Şimdi azıcık uyicam ve geçmişi okicammmmmmmm çok merak ediyorum ne durumdasınız....
Çok özledim sizi
Bu arada Funda, beni aramışsın, çok teşekkür ederim hem sana, hem de beni merak edip ara ara diye tutturan herkese :))
eşim seni benim arkadaşım funda sanmış ilk önce, Fundacım dedim kızcağıza yanlış anlamış mıdır özür mü dilesek dedi ama yokkkkk dedim o da benim forumumdaki Fundacım, niye yanlış anlasın dedimmmmmmmmmmmm
Eh bu kadar okudunuz madem, resim eklemeden olmaz, ama maşallah isterizzzzzzzzzzz
Eki Görüntüle 754928
Eki Görüntüle 754927
Eki Görüntüle 754929
Eki Görüntüle 754930
Darısı (çok daha kolayı) sizin başınızaaaa sağ salim inşallah..................................
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?