Arkadaşlar çok şükür gerçekten tamam hamileyiz bebeklerimizi bekliyoruz ama insan birçok açıdan da sınandığı için hiç de kolay değil gerçekten ...Yada bana mı öylesi rastladı onu da bilemiyorum ...Tam diyorum kafama hiçbir şey takmıycam bebeğime odaklanıp onu bekliycem birşeyler çıkıyor ...
Şöyle söyleyeyim ben anneme çok düşkünüm çünkü erken yaşta babamı kaybettim ...Ama annem İstanbulda ben kayserideyim ...Eşimle Üniversitede tanıştık (7 yıllık tanışma) ve Kayseride düzen kurmaktan başka şansımız yoktu çünkü ben daha atanamamıştım. Sadece eşim çalışıyordu o da kayseride...
Annem ablamla beraber İstanbulda kaldı ...Annem de bana çok düşkündür çünkü ablam erken evlendiği için biz her şeye beraber göğüs gerdik ...
Çok fazla uzatmayayım.Şimdi annem hasta ve bu beni çok üzüyor .Çünkü benim hayatta en korktuğum şeydir anneme bir şey olacağı korkusu...Hasta derken bana tam söylemiyorlar ama ilerlemiş zatüree gibi aylardır öksürüyor ...Ciğer filmleri çekildi neler neler yaptı doktorlar .Ve ben onun yanında değilim ...
Dün aradım hastahanedeydiler...Ablam evdeyiz dedi ısrarla ama ben anladım .
Offffffff çok zor bir durum hayatımda hiç bu kadar iki arada kaldığım bir zaman olmadı ...Allah beterinden saklasın ama şimdi diyorum uçağa binsem gitsem İstanbul'a bebeğimi düşünüyorum ya ona daha fazla zarar verirsem daha çok üzülürsem diye ...
Bilmiyorum gitmeliyi miyim İstanbula ...Progestan alıyorum bir yandan kanamam yok ama doktor veriyor ağrılarım oluyor diye ...
Öyle zor bir şey ki ...
Ağlarken bile suçluluk duyuyorum bebeğim içeride hissediyor biliyorum ...
İçimi döktüm buraya biraz doldum çünkü

Kusura bakmayın olur mu ...
Uçağa atlayıp gitmek geliyor içimden ama sonra ya daha fazla üzülür de üzersem bebeği diye sanki ayağıma taş bağlayıp denize atılmışım gibi öylece kalakaldım