Neden acaba erkekler, bizim hamilelik hormonlarımızın etkisiyle, sinir, bencillik, kapris, ne biliim bööle bir garip davranışlar içine giriyorlar da, doğum sancılarımızdan hiç etkilenmiyorlar? Hamilelerde olan duygu durum değişikliklerini, stresi herkes biliyor artık. Eşlere bunlara hazırlıklı olun öğüdü veriliyor. Eşler bunu, bizim hanım huysuzlanacak, pabuç bırakmayım diye yorumluyorlar sanırım
Tatlım sıcaklar bir taraftan, bastırmaya çalıştığımız bir sürü korkularımız, endişelerimiz bir taraftan psikolojimiz bozuluyor tabi. Hormonlar zaten pusuda. Hiç bunları kafana takma. Cadılık yapıp suçu bizim dışımızdaki başka bir sebebe bağlayıp, zeytinyağı olabileceğimiz tek dönemdeyiz. Ağlamak içinde tutmaktan çok daha faydalı. Ağla, rahatla, koyul işine. Neden böyle oluyor dedikçe zorlaşır bu durumdan çıkmak.
Not: Ağlarken oğluşa yakalanırsan, yanına git ve ona "neden ağlıyorum biliyor musun, mutluluktan" de. "Aklıma bebekken şunları şunları yaptığın geldi" de ve onu çok sevdiğini, çocuğu olduğu için çok mutlu olduğunu söyle. Böylelikle bir kriz fırsata dönerek, oğluşu üzmek yerine onu mutlu etmeye, güzel anılarınızı tekrar yad etmenize yarayacaktır