Valla herkes aşıdan sonra Vs diye ayırt ediyor ama bizimkiler hep huysuz.. Aşıdan sonra diye sadece ateşi ayırt ediyorum.. Ya mız mız ya ağlıyor.. Güldürmeye çalışıyorum, suratıma bakıp güler gibi yapıp, içli içli ağlıyor. İnsan şaşıyor.. Kendimi yetersiz hissediyorum.. Oyun halısını önümüze çekiyoruz, asla yatmaz içinde, kucağımda oturarak oyuncaklara baksın diyorum.. İyi ise en fazla 10 dk.. Değilse çığlık çığlığa.. Otomatik salıncakta yatsın diyorum.. Önüne oyuncak asıyorum.. Direk kalkmaya çalışıyor, almazsam ağlıyor.. Kucağımda gezdiriyorum, ağlıyor.. Gerçekten şaştım.. Yüzünde, poposunda döküntü çıktı.. Üç gündür yine kaka yapamıyor.. İlaçlar işe yaramıyor.. Süt ürünleri ve yumurtayı kestim, düzelsin diye, olmadı.. Şimdi herşeyi keseceğim.. Kendimi suçlayıp duruyorum.. Bambaşka bir psikoloji içerisine soktu beni..
Emzirirken de yaslanmaya dahi vaktim yok.. Gündüz zaten almıyor memeyi.. Anca ayakta oynatarak vermeye çalışıyorum.. Emmeye başlayınca, oturursam bırakıyor emmeyi.. Gece bir nebze iyi ama onda da yatak odasında yer olmadığından yatağı ayak tarafımızda.. Yataktan eğilip alıp, tekrar başa geçmeye üşeniyorum.. Yarım saate al koy yapmaktan canım çıkıyor.. Ben çekmesem memede durur sabaha kadar, emzik gibi kullanıyor.. Cidden şaştım kaldım.. İşe başla iyi gelir diyorlar.. Gece bu uykusuzluk ile nasıl işe gideceğim.. Bu çocuğu kimse durduramaz.. İki dk babasına verdim, ağır bu diyor, ayağa kalkmıyor, çocuk ağlıyor ama adamın umrunda değil.. Lavabodan bile çıkıp alıyorum elinden.. Gündüz ayakta uyutuyorum.. Dışardan bir ses gelse açar gözleri, evin içinde eşimin parmak çıtlatmasına hatta derinden aldığı nefese bile sinirleniyorum.. Çünkü hemen uyanıyor.. Doktora göre birşeyi yok ama..
Allah sağlık, sıhhat versin ama ben çok yoruldum..