Galerimi kurcalarken eski fotoğraflarımı gördüm eski ve zayıf, iğnelerimi reçetelerimi istenilen belgeleri, anestezi almadan önce çekildiğim fotoğrafları gözümde ki korkuyu endişeyi gördüm.. 24ümde karşılaştığım zorlukları, halbuki o zaman en güçlüsü benden beni kimse alt edemezdi, öyle güçlüydüm ki ilkokulda aşı olucam diye okuldan kaçan çocuk gitmiş hergün kendine 3er tane iğne yapan o devasal güçlü kadın gelmiş. Karnı ağrısa doktora gitmekten korkup derdini içerde yaşamaya çalışan çocuk gitmiş, ameliyathanelerde başına hiç geleceğini düşünmediği üstelik en utandığı zorluk gelmiş o güçlü kadının. Korkup kaçamadım bu sefer aşıdan elim mahkumdu, doktora gitmicem banane diyemedim randevumdan 1saat önce doktor kapısında bekledim. Çünkü ben çok güçlüydüm pozitif kişiliğimden bişey eksilmemeli insanlar bana acımamalı, yazık ne küçük burda ne işi var gibi gözlerle bakmamaliydi halimden memnun gibiydim, bi yolu vardı çünkü tutunabildigim en büyük dalım bi yolu olmasıydı. Ilk ameliyathaneye girerken eşimde giremez mi diye sorduğumda aldığım cevap karşısında gözlerim dolmamalıydı çok güçlü bi anne olacaktım ben. Ne çok şişmişim neler biriktirmişim bi galeri tüm hayatımı endişelerimi korkularımı film şeridi misali hatırlattı. Cok güçlüydüm aslında ama sanırım gücüm tükendi bu sefer duygusallaşmamak için tutamıyorum kendimi, yada gücüm yada pilim bitti bilmiyorum. O fotoğrafları görünce biri sırtımdan kamburu aldı ve güç sarfetmeme gerek kalmadı gibi. Oturup kızımı seviyo olmak karnımı okşuyor olmak ne biliyim belki herşeyi tarif ederim de bu duyguyu edemem. Niye buraya yazdım onuda bilmiyorum ama birinin karşısına geçip duygulanamiyorum o pozitif güçlü imajımı zedelemek istemiyorum ama güçsüzüm işte.. Yazdım öylesine buralarda not dursun ilerde bunları okuyup zamanın unutturduğu duygularım olarak kalsın istemiyorum. Belki yeniden güçlü olurum onu kucağıma aldığımda belki