Babam da pişman oldu sonradan ama annem hala durumun ciddiyetini anlamadı, algısı fazla açık değil, babam gidip bir şeyler satar diye korkuyor. Uzakta olmasam, bir başıma olmasam belki bu kadar üzülmezdim ama sabah bu telefonla uyanıp çok kötü oldum, kahvaltımı edemedim ağlamaktan, kaç gündür duygusaldım zaten yorulunca ağrım oluyor korkuyorum. Tansiyonum yoluna girmeye başladı, her gün bir şey çıkıyor daha çantamı kapatamadım, Ben bunları düşünürken bir de bu borç meselesi çıktı. Eşime nasıl söylicm diye de daraldım sanırım, onun ailesi de bir şey isterse hayır diyemeyiz bu durumda, zaten babasına kefil oldu şimdi kendisine kredi çıkmıyor. Çok doğru diyorsun borcu yapan başkalarına güvenerek yapmasın, ben de abime yeğenlerime üzülürdüm borçları çok, ellerinde para yok diye ama şimdi bakıyorum sağolsunlar gözüm yok asla, onların evi arabası var, benimse hiç bişey. Yavaş yavaş kendimize bir şeyler alalım diyoruz ama rahat bırakmıyorlar.