Kesinlikle böyle hissetmen çok doğal. Ben pişmanlık bile duymuştum. Ne kadar zormuş ne acılar çekiyorum demiştim. Eşim de istememişti çocuk o yüzden bakımında da yardımcı olmuyordu. Çok üzgündüm. Bütün hayatım bitti artık kendime hiç mi vakit ayıramayacağım hiç bir yere gidemeyecek miyim, bütün hayatımı bebeğe göre mi yaşayacağım, bu nasıl büyük bir sorumluluk diye çok bunalmıştım. Ya çocukta bi hastalık çıkarsa, niye kusuyor, niye uyumuyor, uyusa nefes alıyor mu, çişinde kusmuğunda kan oldu benim memeden emmiş diye ona ağla ağla harap ediyordum kendimi. Oysa ben kendimi daha güçlü tutsaydım belki de bebek de strese girmeyecekti. Hepsi geçip gidecek geri dönüp resimlere baktığında sadece onun ne kadar tatlı olduğunu hatırlayacaksın canım inşallah sen daha kısa sürede atlatırsın bu depresyonu. Multivitamin kan hapını falan ihmal etme onlar da insanı bitkin bırakıyor.