Bu uyum sağlayamama meselesi hepimizde var. Benim eşim evde olmasına rağmen bizim kahvaltı yapmamız 3 ü falan buluyor o da zaten uyanıp beyim hazırlarsa.. uyanalı 2 saat olacak çok acıktım ama hala oğlumla uğraşıyorum ve onunla işim biterse misafir geleceği için onunla ilgili bri şeyler yapacağım. Ha kayınavlidem geldi bir süre, anneminse gelmeye hiç niyeti yok... son 15 gündür de yalnızız, biz de yaşadığı yerde akrabası vs olmayangillerdeniz. Bazen kimse yok diye sallamıyırum işleri ama artık çocuk var diye de daha iyi yapılmalı diye düşünüp kendimi strese sokuyorum. Mesele biraz bizim düşünce yapımız, mükemmelliyetçiliğimiz. Önce şunu sormak gerekiyor: benim önceliğim ne? Sorgusuz sualsiZ hepimiz için yavrularımız. Madem öyle ondan kalan vakte artık ne sığarsa. Öyle veya böyle bu vakitlerde tatlı bir anı olarak kalacak. Ama şu sıralar kocasına gıcık olanlar kulübünde ben de Varım
Bizden daha zor adapte oluyorlar. Bizim yaşadıklarımızı yaşasalar ne yaparlardı kim bilir...