"Cocuk isterken bunlari dusuncektin ne var bunda diyebilirsiniz belki, etrafımdakiler öyle diyo çünkü" şu cümlene o kadar üzüldüm ki, hadsizlik yapmasın o etrafındakiler. Bilmiş bilmiş konuşacaklarına yardım etsinler bi zahmet.
Bir tek ben böyleyim, herkes çok iyi idare ediyor diye bir düşüncen varsa, at kafandan bunu. Kimimizin bebeği daha sakindir, uyumludur belki o daha iyi idare edebilir ama bir çoğumuz senin gibiyiz. Kaç sabah,eşim işe gitmeden yorgunum diye ağladığımı bilirim. Uykusuzluk, açlık, banyo edememenin verdiği kendi kokundan tiksinme,eşinden çekinme, özgüveninin gitmesi, kendine zaman ayıramamak, yalnız ve sessiz bir ortamda kalamamak, evi temizlemek isteyip evinin darmadağın olması... Bunlar da benim yaşadıklarım mesela. Bu sabah o kadar yorgun uyandım ki. Daha tam iyilesemedim hem.
Ayrıca bak sen çok güçlüsün ama farkında değilsin. Bebeğim erkek olsaydı, bu kadar küçükken sünnet ettiremezdim. Cesaret edemezdim. Sen sünnetini bile yaptırdın. Mama verirken bile meme reddi olmasın diye ne teknikler uyguluyorsun. Kendi omzunu "aferin, neler başardın sen" diye sıvazla bence.
Ve yardım istemekten çekinme. Geçen annene gidip uyumuştun, tekrarla bunu. Onlar torun sevsin, sen de dinlen, uyu.