- 4 Ocak 2021
- 498
- 458
- 53
- Konu Sahibi Efenin_Annesi
-
- #54.961
Scooter bizde aldık oturaklı olanlardan çok sevdi boyu yetiyor kendi kendisine sürmeye çalışıyor falan çok tatlı inşallah sizinki de sever
Scooter bizde aldık oturaklı olanlardan çok sevdi boyu yetiyor kendi kendisine sürmeye çalışıyor falan çok tatlı inşallah sizinki de severBizimkine dolunun ilk arabam oyuncağını aldım onu çok seviyor sürekli oynuyor bir de scooter hastası. Parkta hep çocuklarınkine musallat oluyordu bende aldım henüz gelmedi ama baya bir oyalar bizimkini.
Onun haricinde mutfağı çok seviyor özellikle çırpma işlemine bayılıyor bende çorba tatlı vs yaparken karıştırmasına izin veriyorum. Bazen de boş kabı alıp çırpıyor, kendi kendine oyuncaklarıyla da oynuyor. Beraber kovalamaca oynuyoruz arabaya bindirip gezdiriyorum falan ama daha çok bireysel takılıyor. Bir de burda hava hala güzel genelde parka çıkıyoruz kötü olan günlerde arkadaşlar geliyor ikizleri vsr birinin 2 yaşında beraber oynamaya çalışıyorlar.
Ayy ne güzel güle güle kullansınScooter bizde aldık oturaklı olanlardan çok sevdi boyu yetiyor kendi kendisine sürmeye çalışıyor falan çok tatlı inşallah sizinki de sever
Şimdiden iyi yolculuklarBiz de kısmetse kızımla ilk defa yurt dışına çıkacağız. 3 saatlik bir yolculuk olacak Ankara’dan İstanbul aktarmalı olur sanırım. Biz de yaş çekimi yaptırdık tam oturamadığı için aile çekimi olarak devam ettik. Gerçekten en güzel hatıra bu zamanları için.
Bana da uçak yolculuk tecrübenizi yazın lütfen. Yanınıza ilaç çantası neler alıyorsunuz? Ek gıda için neler? Kabin çantasında neler olsa yeterli olur? Şimdiden teşekkürler
Birde uçaklar çok sıcak oluyor, ona göre goydirmeni tavsiye ederim. Çok bunalirlarsa da ağlıyorlar. 3 tane bez, yedek kıyafet koymak lazım.Biz de kısmetse kızımla ilk defa yurt dışına çıkacağız. 3 saatlik bir yolculuk olacak Ankara’dan İstanbul aktarmalı olur sanırım. Biz de yaş çekimi yaptırdık tam oturamadığı için aile çekimi olarak devam ettik. Gerçekten en güzel hatıra bu zamanları için.
Bana da uçak yolculuk tecrübenizi yazın lütfen. Yanınıza ilaç çantası neler alıyorsunuz? Ek gıda için neler? Kabin çantasında neler olsa yeterli olur? Şimdiden teşekkürler
Üst azıları çıkardı bizim oğlanlardan biri. Ama diğeri alt çıkaracak galiba aşırı kabarmış.Kızlar 8 dişten sonra 9.diş ne çıkıyor alltaki azılar mı
Hahahaçok sağolun daha iyiler ama öksürük geçmiyor. küçük sümüklerini keşfetti. onlarla besleniyor bir süredir. büyük olan daha bugün okula gidebildi yarım gün.
ben iyiyim ama eşim hastalandı . bana da diyor ki sen fakirlikten mi geldin? neden hiç hastalanmıyorsune dedim ben hastalansam size kim bakar? ay çatlak adam ya
Bir kaç kişi de var dönemsel demek ki ama garip oluyor.Normal yatsa uyusak zaten elini de ağzıma sokuyor burada anne baba pediatr iki bebek var kardeş onlar da elini ağızlarına sokuyormus ailedekilerin.Benim kızımda son zamanlarda üstüme yatıp uyuor, çok ilginç.
Bilgi için teşekkürler canımcımBirde uçaklar çok sıcak oluyor, ona göre goydirmeni tavsiye ederim. Çok bunalirlarsa da ağlıyorlar. 3 tane bez, yedek kıyafet koymak lazım.
Nice bu molekül oyuncakların 30 liralık olanında var 100 liralık olanıda hangisini alacağızÜst azıları çıkardı bizim oğlanlardan biri. Ama diğeri alt çıkaracak galiba aşırı kabarmış.
Bence hepsi aynı. Ben zamanında çok daha pahalıya aldım şimdi fiyatları gördükçe içim sızlıyorNice bu molekül oyuncakların 30 liralık olanında var 100 liralık olanıda hangisini alacağız
Benim haleti ruhiyemi biliyorsun zaten aileden uzak ya da tek bebek bakmak konusundaMerhaba kızlar. Nasılsınız?
Ben bir haftadır annemdeyim. Sabahları uyanınca kızımı emzirdim, altını temizledim ve anneme emanet edip bir-iki saat uyudum. Iki akşam da onları evde bıraktım ve yarım saat kadar yürüdüm. Rüzgara karşı bir başıma yürümeyeli ne kadar uzun zaman olmuş. Özlemişim... Nasıl isterdim aynı şehirde yaşamayı ve bu lüksü daha sık yaşamayı. Yarın evime dönüyorum. Şimdiden o yalnızlık hissi tekrar yüklenmeye başladı. Gözümde yaş, akmasın diye direniyorum.
O kadar çok gel-git yaşıyorum ki. Bazen güvenilir birini bulup kızımı emanet edip işe döneyim diyorum. Kendimi daha iyi hissedeceğimi düşünüyorum. Çok özleyeceğimi, sürekli ağlayacağımı da biliyorum. Işe dönmeye de cesaret edemiyorum. Yaşım 35. Eşim illa kızımızın kardeşi olsun diyor. Ikimizin de kardeşlerinden yana yüzümüz çok gülmediği için bana göre olsa da olur, olmasa da olur. Ama olacaksa yaşları yakın olsun, yoksa hiç cesaret edemem diyorum. 2 yaş arayla iki çocuk bozuk olan psikolojimi iyice bozar mı diye de korkuyorum. "Tek çocuk zor çocuk" söylemi de kafama yer etmiş diğer yandan...
Eminim okurken size de geçmiştir kafamın içinin çorba hali. Yalnız çocuk büyütmek ne zor. Insan insana ne kadar çok lazımmış meğer. Bir ben mi yetemiyorum acaba kendime? Ailesinden uzakta, arkadaş kazığı yiyen, gurbette olan arkadaşlar siz nasıl başa çıkıyorsunuz?
Ben memurum. Işe dönersem evde çalışma imkanım olmaz. Sabah 07.30 da çıkıp eve 18.30 da ancak dönerim. Işe dönme düşüncem biraz da evden uzaklaşma, tekrar sosyalleşme isteği ile ilgili. Ama saatler uzun. Kızımdan o kadar ayrı kalmak da istemiyorum.Benim haleti ruhiyemi biliyorsun zaten aileden uzak ya da tek bebek bakmak konusunda2. Çocuğun şimdi olmasının da artıları eksileri var. Bu arada evden çalışabilme imkanı var mı işinde? Bir yardımcı ve yanlarında sen gözlemle belki olabilir evden çalışarak.
Kardeş muhabbeti bizde de var kızım tek kalsın istemiyorum ama cesaretim de yokMerhaba kızlar. Nasılsınız?
Ben bir haftadır annemdeyim. Sabahları uyanınca kızımı emzirdim, altını temizledim ve anneme emanet edip bir-iki saat uyudum. Iki akşam da onları evde bıraktım ve yarım saat kadar yürüdüm. Rüzgara karşı bir başıma yürümeyeli ne kadar uzun zaman olmuş. Özlemişim... Nasıl isterdim aynı şehirde yaşamayı ve bu lüksü daha sık yaşamayı. Yarın evime dönüyorum. Şimdiden o yalnızlık hissi tekrar yüklenmeye başladı. Gözümde yaş, akmasın diye direniyorum.
O kadar çok gel-git yaşıyorum ki. Bazen güvenilir birini bulup kızımı emanet edip işe döneyim diyorum. Kendimi daha iyi hissedeceğimi düşünüyorum. Çok özleyeceğimi, sürekli ağlayacağımı da biliyorum. Işe dönmeye de cesaret edemiyorum. Yaşım 35. Eşim illa kızımızın kardeşi olsun diyor. Ikimizin de kardeşlerinden yana yüzümüz çok gülmediği için bana göre olsa da olur, olmasa da olur. Ama olacaksa yaşları yakın olsun, yoksa hiç cesaret edemem diyorum. 2 yaş arayla iki çocuk bozuk olan psikolojimi iyice bozar mı diye de korkuyorum. "Tek çocuk zor çocuk" söylemi de kafama yer etmiş diğer yandan...
Eminim okurken size de geçmiştir kafamın içinin çorba hali. Yalnız çocuk büyütmek ne zor. Insan insana ne kadar çok lazımmış meğer. Bir ben mi yetemiyorum acaba kendime? Ailesinden uzakta, arkadaş kazığı yiyen, gurbette olan arkadaşlar siz nasıl başa çıkıyorsunuz?
Canım benim gurbette olmak zor. Ben de başka bir memleketteyim ne eşimin ne de kendi ailem yanımda kimsemiz yok. Çocuğun annesi de, evin hanımı da her şeyi de benim. Bunlarla uğraşıp giderken hiçbir şeye tam yetisememek ve eksik hissetmek bence çok normal. Ama çok zor.Merhaba kızlar. Nasılsınız?
Ben bir haftadır annemdeyim. Sabahları uyanınca kızımı emzirdim, altını temizledim ve anneme emanet edip bir-iki saat uyudum. Iki akşam da onları evde bıraktım ve yarım saat kadar yürüdüm. Rüzgara karşı bir başıma yürümeyeli ne kadar uzun zaman olmuş. Özlemişim... Nasıl isterdim aynı şehirde yaşamayı ve bu lüksü daha sık yaşamayı. Yarın evime dönüyorum. Şimdiden o yalnızlık hissi tekrar yüklenmeye başladı. Gözümde yaş, akmasın diye direniyorum.
O kadar çok gel-git yaşıyorum ki. Bazen güvenilir birini bulup kızımı emanet edip işe döneyim diyorum. Kendimi daha iyi hissedeceğimi düşünüyorum. Çok özleyeceğimi, sürekli ağlayacağımı da biliyorum. Işe dönmeye de cesaret edemiyorum. Yaşım 35. Eşim illa kızımızın kardeşi olsun diyor. Ikimizin de kardeşlerinden yana yüzümüz çok gülmediği için bana göre olsa da olur, olmasa da olur. Ama olacaksa yaşları yakın olsun, yoksa hiç cesaret edemem diyorum. 2 yaş arayla iki çocuk bozuk olan psikolojimi iyice bozar mı diye de korkuyorum. "Tek çocuk zor çocuk" söylemi de kafama yer etmiş diğer yandan...
Eminim okurken size de geçmiştir kafamın içinin çorba hali. Yalnız çocuk büyütmek ne zor. Insan insana ne kadar çok lazımmış meğer. Bir ben mi yetemiyorum acaba kendime? Ailesinden uzakta, arkadaş kazığı yiyen, gurbette olan arkadaşlar siz nasıl başa çıkıyorsunuz?
Ben ki hiç çalışmayı sevmeyen oturup evde çocuklarıma ben bakayım ev hanımı olayım diyen ben bile işe başlama hayali kurmaya başladım. Kendime yarım saat ayırabilmek çok büyük terapi oluyor. Bazen başım dönüyor içim bulanıyor sıkıntidan kızın okulu ödevleri kendince istekleride cabası. Kızda da 2 yıl ücretsiz izin kullandım. İşe başlarken çok heyecanlıydım. Kıyafet kombin saç baş makyaj önceki halime donecektim. Ama en fazla 1 hafta sürüyor. Hevesin gidiyor. Keşke daha zamanım olsa da calismasaydim demiştim. Çocuğun huyu da değişiyor. Seni dört gözle bekliyor ve normal çalışmadığın sürede seni ne kadar yorup bunaltiyorsa calistigin zaman eve döndüğünde 1-2 saatte aynı derecede yorup bunaltiyor. Ozlediginden. Şimdi seninki küçük belki dediğim gibi olmayabilir ama ben başladığımda ise 2,5 yasina yakındı kız. Çok üzülmüştüm. Zor atlatmıştim o süreci ben. Bunları düşünüp hemen vazgeçiyorum çalışma hayalinden.Merhaba kızlar. Nasılsınız?
Ben bir haftadır annemdeyim. Sabahları uyanınca kızımı emzirdim, altını temizledim ve anneme emanet edip bir-iki saat uyudum. Iki akşam da onları evde bıraktım ve yarım saat kadar yürüdüm. Rüzgara karşı bir başıma yürümeyeli ne kadar uzun zaman olmuş. Özlemişim... Nasıl isterdim aynı şehirde yaşamayı ve bu lüksü daha sık yaşamayı. Yarın evime dönüyorum. Şimdiden o yalnızlık hissi tekrar yüklenmeye başladı. Gözümde yaş, akmasın diye direniyorum.
O kadar çok gel-git yaşıyorum ki. Bazen güvenilir birini bulup kızımı emanet edip işe döneyim diyorum. Kendimi daha iyi hissedeceğimi düşünüyorum. Çok özleyeceğimi, sürekli ağlayacağımı da biliyorum. Işe dönmeye de cesaret edemiyorum. Yaşım 35. Eşim illa kızımızın kardeşi olsun diyor. Ikimizin de kardeşlerinden yana yüzümüz çok gülmediği için bana göre olsa da olur, olmasa da olur. Ama olacaksa yaşları yakın olsun, yoksa hiç cesaret edemem diyorum. 2 yaş arayla iki çocuk bozuk olan psikolojimi iyice bozar mı diye de korkuyorum. "Tek çocuk zor çocuk" söylemi de kafama yer etmiş diğer yandan...
Eminim okurken size de geçmiştir kafamın içinin çorba hali. Yalnız çocuk büyütmek ne zor. Insan insana ne kadar çok lazımmış meğer. Bir ben mi yetemiyorum acaba kendime? Ailesinden uzakta, arkadaş kazığı yiyen, gurbette olan arkadaşlar siz nasıl başa çıkıyorsunuz?
evet sosyalleşmek gerçekten iyi geliyor. bu ara birkaç toplantıya katıldım, sunum yaptım gerçekten iyi hissettim. evden uzak kalınca da etkileniyorlar bu da bir gerçek. ama bu duruma er ya da geç alışacaklar. bir gün biz işe gitmesek bile onlar ileride yuvadan uçacakalr biz kalacağızBen memurum. Işe dönersem evde çalışma imkanım olmaz. Sabah 07.30 da çıkıp eve 18.30 da ancak dönerim. Işe dönme düşüncem biraz da evden uzaklaşma, tekrar sosyalleşme isteği ile ilgili. Ama saatler uzun. Kızımdan o kadar ayrı kalmak da istemiyorum.
Aynı git beller ben de de var eminim okuyan herkeste vardır.kendine eleştirel yaklaşmamanı tavsiye ederim. En iyi anne Babalar sürekli kendini güncelleyen hatalardan ders alan elinden gelenin en iyisini yapmak için çabalayanlar bence. Olduğu kadarına şükürler olsun. Yalnız büyütmek çok zor . Ama bu bir süreç. Yalnız değilsin aslında herkes bir şekilde aynı durumları deneyimliyor.Merhaba kızlar. Nasılsınız?
Ben bir haftadır annemdeyim. Sabahları uyanınca kızımı emzirdim, altını temizledim ve anneme emanet edip bir-iki saat uyudum. Iki akşam da onları evde bıraktım ve yarım saat kadar yürüdüm. Rüzgara karşı bir başıma yürümeyeli ne kadar uzun zaman olmuş. Özlemişim... Nasıl isterdim aynı şehirde yaşamayı ve bu lüksü daha sık yaşamayı. Yarın evime dönüyorum. Şimdiden o yalnızlık hissi tekrar yüklenmeye başladı. Gözümde yaş, akmasın diye direniyorum.
O kadar çok gel-git yaşıyorum ki. Bazen güvenilir birini bulup kızımı emanet edip işe döneyim diyorum. Kendimi daha iyi hissedeceğimi düşünüyorum. Çok özleyeceğimi, sürekli ağlayacağımı da biliyorum. Işe dönmeye de cesaret edemiyorum. Yaşım 35. Eşim illa kızımızın kardeşi olsun diyor. Ikimizin de kardeşlerinden yana yüzümüz çok gülmediği için bana göre olsa da olur, olmasa da olur. Ama olacaksa yaşları yakın olsun, yoksa hiç cesaret edemem diyorum. 2 yaş arayla iki çocuk bozuk olan psikolojimi iyice bozar mı diye de korkuyorum. "Tek çocuk zor çocuk" söylemi de kafama yer etmiş diğer yandan...
Eminim okurken size de geçmiştir kafamın içinin çorba hali. Yalnız çocuk büyütmek ne zor. Insan insana ne kadar çok lazımmış meğer. Bir ben mi yetemiyorum acaba kendime? Ailesinden uzakta, arkadaş kazığı yiyen, gurbette olan arkadaşlar siz nasıl başa çıkıyorsunuz?
Kardeş muhabbeti bizde de var kızım tek kalsın istemiyorum ama cesaretim de yok
Canım benim gurbette olmak zor. Ben de başka bir memleketteyim ne eşimin ne de kendi ailem yanımda kimsemiz yok. Çocuğun annesi de, evin hanımı da her şeyi de benim. Bunlarla uğraşıp giderken hiçbir şeye tam yetisememek ve eksik hissetmek bence çok normal. Ama çok zor.
Ben ki hiç çalışmayı sevmeyen oturup evde çocuklarıma ben bakayım ev hanımı olayım diyen ben bile işe başlama hayali kurmaya başladım. Kendime yarım saat ayırabilmek çok büyük terapi oluyor. Bazen başım dönüyor içim bulanıyor sıkıntidan kızın okulu ödevleri kendince istekleride cabası. Kızda da 2 yıl ücretsiz izin kullandım. İşe başlarken çok heyecanlıydım. Kıyafet kombin saç baş makyaj önceki halime donecektim. Ama en fazla 1 hafta sürüyor. Hevesin gidiyor. Keşke daha zamanım olsa da calismasaydim demiştim. Çocuğun huyu da değişiyor. Seni dört gözle bekliyor ve normal çalışmadığın sürede seni ne kadar yorup bunaltiyorsa calistigin zaman eve döndüğünde 1-2 saatte aynı derecede yorup bunaltiyor. Ozlediginden. Şimdi seninki küçük belki dediğim gibi olmayabilir ama ben başladığımda ise 2,5 yasina yakındı kız. Çok üzülmüştüm. Zor atlatmıştim o süreci ben. Bunları düşünüp hemen vazgeçiyorum çalışma hayalinden.
evet sosyalleşmek gerçekten iyi geliyor. bu ara birkaç toplantıya katıldım, sunum yaptım gerçekten iyi hissettim. evden uzak kalınca da etkileniyorlar bu da bir gerçek. ama bu duruma er ya da geç alışacaklar. bir gün biz işe gitmesek bile onlar ileride yuvadan uçacakalr biz kalacağızburada önemli bir nokta bana göre bebeğimi kime bırakıp işe gidebilirim? ailemle aynı şehirde olsak hiç sorun olmazdı. şimdi bir bakıcıya bırakıp gitmek hiç içime sinmiyor. kurumsal hayatı hiç sevmeme rağmen sırf sosyallik yüzünden acabalarım oldu bu aralar :)
diğer bir taraftan iş hayatında 2 seneden fazla ara pek önerilmiyor sanırım. hem gelişmelerden de uzak kalınabilir. arada 1-2 sene gidip sonra yine 1 senelik annelik izni bana daha iyi geliyor ama bu çok kişisel bir şey. en iyisini sen bilirsin.
Topluca alıntıladım. Teşekkür ederim cevaplarınız için. Aslında ben gurbette değilim, ailem (anne ve abla) gurbette. Ben doğup büyüdüğüm, akrabalarımın, eşimin dostumun olduğu şehirde yalnız bırakıldım. Aşamadığım nokta biraz bu oldu sanırım. Eşim de " herkes tek başına çocuk büyütüyor, kendin aşmalısın bu durumu " dedikçe anlaşılmadığımı hissediyorum. Şu bir hafta bile kızım için o kadar olumlu oldu ki. Annemden bir sürü şey öğrendi. Çevre oldukça çocuğun gelişimi de olumlu etkileniyor. Büyüklerin oyun tecrübesi bizden fazla. Bense nefes aldım resmen. Kendi başıma dışarı çıkmak, 20-30 dakika bile. Ne kadar iyi geldi anlatamam. Ama yaşadığım şehirde bu imkanı bile bulamazken kaldı ki bakıcı nerden bulayım da işe döneyim. Garip bir ruhsal halin içindeyim uzun süredir. Doğumda bile böyle olmamıştım. Umarım geçer artık. Bedenen değil de ruhen çok yoruldum çünkü. Başınızı ağrıttım, kusura bakmayın.Aynı git beller ben de de var eminim okuyan herkeste vardır.kendine eleştirel yaklaşmamanı tavsiye ederim. En iyi anne Babalar sürekli kendini güncelleyen hatalardan ders alan elinden gelenin en iyisini yapmak için çabalayanlar bence. Olduğu kadarına şükürler olsun. Yalnız büyütmek çok zor . Ama bu bir süreç. Yalnız değilsin aslında herkes bir şekilde aynı durumları deneyimliyor.
Mervecim ben de biraz kendi deneyimlerimi anlatmak isterim. Önce sana şunu söylemek istiyorum bunalmak da sıkılmak da az nefes alayım demek de anneliğin bir parçası. Kendini kötü hissetme. Ben geçen sene 7.5 aylıktı başladım anneme bıraktım. Benim gözüm hiç arkada kalöadı ama bebek zorlandı çünkü anneannesini en son 15 günlük görmüştü. Bakıcı için de bir teyze gelecek olursa bunu bütün arkadaşlara tavsiye ederim en az 15 gün siz varken evde dursun çocuk iyice alışsın. Annem geldi ertesi gün evde yalnız kaldılar çok saçma oldu. Neyse 1.5 aylık bir süreçti zaten bitti. Şimdi babası bakıyor ben yokken. Biizm kız geç yatıp geç kalkıyor bilerek benden az ayrı kalsın böyle alıştırdık babası besliyor oynuyor 12 buçukta ben geliyorum. Bu açıdan bakarsak benim çalışmam çok mantıklı oluyor.Topluca alıntıladım. Teşekkür ederim cevaplarınız için. Aslında ben gurbette değilim, ailem (anne ve abla) gurbette. Ben doğup büyüdüğüm, akrabalarımın, eşimin dostumun olduğu şehirde yalnız bırakıldım. Aşamadığım nokta biraz bu oldu sanırım. Eşim de " herkes tek başına çocuk büyütüyor, kendin aşmalısın bu durumu " dedikçe anlaşılmadığımı hissediyorum. Şu bir hafta bile kızım için o kadar olumlu oldu ki. Annemden bir sürü şey öğrendi. Çevre oldukça çocuğun gelişimi de olumlu etkileniyor. Büyüklerin oyun tecrübesi bizden fazla. Bense nefes aldım resmen. Kendi başıma dışarı çıkmak, 20-30 dakika bile. Ne kadar iyi geldi anlatamam. Ama yaşadığım şehirde bu imkanı bile bulamazken kaldı ki bakıcı nerden bulayım da işe döneyim. Garip bir ruhsal halin içindeyim uzun süredir. Doğumda bile böyle olmamıştım. Umarım geçer artık. Bedenen değil de ruhen çok yoruldum çünkü. Başınızı ağrıttım, kusura bakmayın.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?