Ya bebeğim hiç zor bir bebek degil. Sadece aciktiginda aglar. Bir de zor olsa ne kadar zorlanacaktım kim bilir. Benimki fazla rahatliga alismisliktan bence. Oyun halısına koyarım, kendi takılır dakikalarca, bazen ana kucağında oyuncaklarına bakar, onlara dokunmaya tekme atmaya calisir, kendi kendine oyalanabiliyor. Tabi sıkıldıgı zamanlar oluyor, onda ilgi istiyor ama sürekli ilgi beklemiyor. Sorun su ki, ben de esim de eğer kendi başına bir sure takılırsa ilgilenmiyoruz diyip sucluluk hissedip, hemen ilgi gösteriyoruz. Boylece butun gun sırayla birimiz bebekle ilgilenirken birimiz islere koşturuyor. Esimin isi bu aralar yogun da degil ama neden bu kadar yoruluyoruz anlamıyorum. Galiba ikimiz de fazla rahata alismisiz ve rahatımız bozuldu gibi hissediyoruz. Eskisinde olduğu gibi benzer seyleri surdurememekten kaynaklı moralimiz bozuluyor. Yani bebekle, hem biraz kendi işyerimle ilgili seyler yapmaya calisiyorum dogum izninde olmama ragmen, hem hobilerimi de sürdüreyim istiyorum, hem ev isleri, yemek yaparken, hadi önceki zamanlardaki gibi tatlısı da olsun vs. Ben kendim yaratıyorum sanırım bu kosturmacayi, sonra da yorulup isyan ediyorum.